Η μαζική επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ είναι η πρώτη που επιχειρήθηκε απευθείας από το ισλαμικό καθεστώς της Τεχεράνης και όχι δια των «αντιπροσώπων» του (Χεζμπολάχ και Χαμάς) όπως συνήθιζε έως τώρα.
Αυτή και μόνο η «πρωτιά» υπογραμμίζει τον κίνδυνο για την επόμενη μέρα. Δεν πρόκειται για μια υπόθεση τοπικού χαρακτήρα ή για το ενδεχόμενο ευρύτερης ανάφλεξης στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά για μια σύγκρουση που θα μπορούσε να συμπαρασύρει ολόκληρο τον πλανήτη.
Το αποτύπωμα αυτής της πρωτόγνωρης εξέλιξης στην περιοχή άφησε εξάλλου ήδη το ίχνος του στην παγκόσμια οικονομία με την άνοδο των τιμών του πετρελαίου, ενώ η ίδια η επιτυχία της ισραηλινής άμυνας βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα πολεμικά μέσα, την ετοιμότητα και την αντίδραση της Δύσης.
Αν όμως το ένα στρατόπεδο είναι αυτό των δυτικών δημοκρατικών, το άλλο είναι ένας συνασπισμός αυταρχικών, ολοκληρωτικών και θεοκρατικών καθεστώτων. Αντιδημοκρατών, δικτατόρων και μουλάδων, συνεκτικός κρίκος των οποίων είναι το μίσος απέναντι στη Δύση και ο φανατισμός.
Είναι αυτονόητη συνεπώς η καταδίκη της επίθεσης στο Ισραήλ από την κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, όσο αυτονόητη είναι και η σύμπλευση με τη γραμμή της «αυτοσυγκράτησης».
Ειδικά κατά τη στιγμή που ένα κράτος όπως αυτό του Ισραήλ αναμετράται με τον φανατισμό στο εσωτερικό του και η δημοκρατική του μετριοπάθεια υπονομεύεται από τα άκρα.
