Η πολιτική των «ήρεμων νερών» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις βασίζεται σε μια επί της αρχής απλή συμφωνία: Δεν συζητούμε για τα «μεγάλα» που μας χωρίζουν, αλλά μόνο για τα «μικρά» που θα μπορούσαν να μας ενώσουν.
Από αυτήν την αρχή εκκίνησε μια σειρά συναντήσεων, γνωστών ως «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», ο επόμενος γύρος των οποίων προβλέπεται να πραγματοποιηθεί σε μερικές ημέρες.
Τίποτε από αυτά δεν σημαίνει πως η τουρκική ηγεσία έχει εγκαταλείψει βασικούς άξονες της εξωτερικής της της πολιτικής, όπως οι «γκρίζες ζώνες», η «γαλάζια πατρίδα» και άλλες χρωματικές παραλλαγές που κινούνται στη σφαίρα του αναθεωρητισμού.
Η αντίδραση της Αγκυρας στην ανακοίνωση της Αθήνας και στο πλαίσιο του διεθνούς συνεδρίου «Our Ocean» περί δημιουργίας θαλάσσιου πάρκου στο Αιγαίο δεν υπενθυμίζει παρά αυτήν την πραγματικότητα.
Ένα περιβαλλοντικό ζήτημα απέκτησε μια γεωπολιτική διάσταση, την οποία η τουρκική κυβέρνηση προέβαλε με μια αντίληψη «συγκυριαρχίας» στο Αιγαίο και στο ίδιο πνεύμα αναθεωρητισμού.
Προϊόν, όμως, όχι μόνο της δική της θεώρησης, αλλά και των πιέσεων που δέχεται από την εθνικιστική αντιπολίτευση στο εσωτερικό.
Αντιστοίχως, φωνές στο εσωτερικό της χώρας μας επιχειρούν να ροκανίσουν τη «θετική ατζέντα» κάνοντας λόγο για «ενδοτισμό», «υποχωρητικότητα» ή «παραχωρήσεις» και επιστρατεύοντας κάθε εθνικοπατριωτική κορώνα που τους βρίσκεται πρόχειρη.
Το λάθος για τη χώρα θα ήταν να παρασυρθεί από αυτές τις κορώνες, μοναδικό αποτέλεσμα των οποίων θα είναι η σπατάλη πόρων και ενέργειας.
Είναι εξάλλου η πολιτική των «ήρεμων νερών» και η «θετική ατζέντα» που έφεραν απτά αποτελέσματα, όπως μαρτυρούν οι μηδενικές παραβιάσεις στο Αιγαίο έπειτα από πολλά χρόνια.
Η θα επιστρέψουμε συνεπώς στην εποχή ενός μόνιμου «μπελά» και ένα διαρκούς «καβγά». Ή θα μείνουμε προσανατολισμένοι στα «ήρεμα νερά» ως ήρεμη δύναμη.
