Με τον Theodore ταξιδέψαμε μέχρι τα πιο απομακρυσμένα σημεία του Σύμπαντος. Ήταν πριν λίγα χρόνια όταν κυκλοφόρησε το concept album «Voyage» (United We Fly). Εδώ μια σύντομη παρένθεση: Η United We Fly ήταν και είναι ένα κομμάτι του ευρύτερου καλλιτεχνικού αποτυπώματος του Thedore. Από εκείνο το πάντα ανοιχτό στούντιο στο Φιλοπάππου έγινα τα πρώτα διαδικτυακά live στην περίοδο της καραντίνας και εκεί ηχογράφησαν δουλειές νέοι αλλά και ήδη εδραιωμένοι μουσικοί.
«Έχεις νέα του κεντρικού ήρωα του ‘’Voyage’’;», τον ρωτώ σε μια κάπως αμήχανη προσπάθεια για να ξεκινήσει η κουβέντα μας. «Μπα! Έχει εξελιχθεί σε κάτι ανώτερο. Δεν ξέρω τι κάνει για να γράψω τη συνέχεια του ταξιδιού του» θα απαντήσει, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν το κάνει από ευγένεια ή πράγματι έχει νοιαστεί για την τύχη του πρωταγωνιστή του.
Μετά το διάστημα, ο Theodore βουτάει στο υγρό στοιχείο -αυτό είναι που δίνει τον τόνο στις δύο πιο πρόσφατες κυκλοφορίες του, το «Aquatic» και το «Peak», ενώ πλέον φεύγει από το τόσο ταιριαστό για τo περιεχόμενο του Voyage χώρο του Αστεροσκοπείου Αθηνών και κάνει live σε πιο «συμβατικά» venues. Αυτό το Σάββατο (13/4) θα ανέβει στη σκηνή του Gazarte Ground Stage (εισιτήρια εδώ) για να παρουσιάσει νέο υλικό καθώς και παλιότερα κομμάτια.
Οι βραδιές στο Αστεροσκοπείο ήταν πραγματικά ιδιαίτερες, τώρα επιστρέφεις σε χώρους περισσότερο οικείους για έναν μουσικό και παρουσιάζεις και νέο υλικό που έχει ήδη κυκλοφορήσει τις τελευταίες εβδομάδες. Θα είναι κάπως η μέρα με τη νύχτα από τα live για το «Voyage»;
Αυτό που συμβαίνει στα live που κάνουμε τώρα είναι ότι ενώ τα νέα κομμάτια κουβαλούσαν μια μοναξιά, στο συναυλία παίρνουν μια άλλη κατεύθυνση, δεν κάνουμε μια ζωντανή εκτέλεσή τους (όπως συνέβαινε στο Αστεροσκοπείο). Όλη η μπάντα αλληλοεπιδρά πολύ οργανικά με το υλικό.
Φωτό: Φωτεινή Ζαγλάρα
Στο εικαστικό του «Peak» βουτάς το κεφάλι σου μέσα στο νερό. Τι τύπος είσαι: από αυτούς που ανοίγουν τα μάτια κάτω από το βυθό ή από εκείνους που τα κρατούν κλειστά;
Δεν τα ανοίγω όχι. Όταν βουτάω είναι σαν να χάνεται ο κόσμος και μου αρέσει πολύ αυτό.
Από την αστρόσκονη του «Voyage» στις δύο πιο πρόσφατες κυκλοφορίες σου στρέφεσαι στο υγρό στοιχείο, στην αρχή του είδους μας. Σημαίνει κάτι αυτή η μετάβαση;
Πηγαίνοντας προς το νερό, αισθανόμουν αρχικά ότι πάω να κάνω τη συνέχεια του «Voyage». Στη συνέχεια όμως πήγα προς άλλη κατεύθυνση και κατάλαβα ότι τελικά δεν ήθελα να γράψω μια ιστορία γύρω από το νερό και τις απαρχές του ανθρώπου. Ήθελα, αντίθετα, να βγάλω προς τα έξω όσα πραγματικά ένιωθα στην πιο πρωτόλεια εκδοχή τους. Εδώ δεν υπάρχει το όχημα ή το πρόσχημα μιας ιστορίας για να «κρύψεις» τις σκέψεις σου. Εδώ, εκτίθεμαι.
Άρα μιλάμε για ένα υλικό περισσότερο ατόφιο;
Ναι. Και είναι γραμμένο και πολύ πιο γρήγορα αλλά με ανάλογο κόπο και πόνο με αυτόν στο Voyage. Προσπάθησα να εκφραστώ όσο το δυνατό λιγότερο πολύπλοκα και να διατηρήσω αλώβητη την καθαρότητα των συναισθημάτων μου όσο έγραφα τα κομμάτια αυτά. Με κάποιον τρόπο έκλεβα εικόνες και σκηνές από την καθημερινότητά μου -δεν αναζητούσα να πω κάτι «έξυπνο».
Δεν μπήκες ποτέ δηλαδή στο πειρασμό να ξανακοιτάξεις κάτι;
Βεβαίως και μπήκα και ταλαιπωρήθηκα πολύ από αυτή τη σκέψη, διότι ήταν ο τρόπος που είχα μάθει να δουλεύω. Μπήκα στη διαδικασία να βγάλω ένα δίσκο. Δεν ήταν όμως αυτό το ζητούμενο και χαίρομαι πολύ που τελικά απαλλάχθηκα νωρίς από αυτό το «βάρος» και αισθάνομαι πολύ όμορφα που απελευθερώθηκα από τον ίδιο μου τον εαυτό και να κυκλοφορήσω υλικό που το ακούω τώρα και με ταράζει, με αιφνιδιάζει. Οφείλω να ευχαριστήσω τον Κώστα Ζάμπο που μαζί κάναμε την παραγωγή και προσπαθούσε πάντα να πιάσει την πρώτη μου σκέψη. Έπαιξα στα και με τα όρια μου.
Δεν χρειάζεται μια αυτοπεποίθηση όλο αυτό; Να έχεις διανύσει κάποιο δρόμο;
Ναι, αλλά κυρίως χρειάζεται να νιώθεις ευχαρίστηση από το γεγονός ότι δεν είσαι πολύ ασφαλής. Πρέπει να είσαι βέβαιος ότι θες να αφήσεις την comfort zone σου και ταυτόχρονα να νιώθεις άνετος σε αυτό το περιβάλλον που δεν έχει δίχτυ ασφαλείας.
Πότε τα έγραψες τα κομμάτια που κάποια από αυτά ήδη τα έχουμε ακούσει και άλλα θα τα ακούσουμε μέσα στο έτος;
Γράφτηκαν από το καλοκαίρι μέχρι τον Δεκέμβριο. Ήταν το διάστημα που περιμέναμε το δεύτερο μας παιδί. Μπήκα ξανά σε μια διαδικασία της ουσιαστικής ενηλικίωσης, η οποία συνοψίζεται στο εξής: κανείς δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη των πράξεών σου. Μπορείς να τη μοιραστείς, όμως ίσως ούτε αυτό να είναι αρκετή. Πιο συγκεκριμένα, στο «Αquatic» ήθελα να μιλήσω για τη δύναμη και την ορμή με την οποία η πραγματικότητα και η φύση μας δεν μας συγχωρεί τίποτα και στο «Peak» ότι όσο και αν αναζητείς το βαθύτερο νόημα στα πράγματα, υπάρχουν στιγμές στη ζωή που απλώς συμβαίνουν και είσαι τυχερός αν τις ζήσεις.
Όλα αυτά τα μοιράζεσαι με άλλους ή είναι σκέψεις που κρατάς για τον εαυτό σου;
Τα μοιράζομαι όταν παρακαλάω για βοήθεια από τους άλλους. Θα ήταν άδικο να ζητώ βοήθεια χωρίς πρώτα να μην έχω εξηγήσει τι θέλω να κάνω.
Και αυτό συμβαίνει συχνά;
Θα έλεγα ναι.
Και για ποιο λόγο ζητάς βοήθεια;
Είναι πολύ μοναχικό σπορ το να γράφεις οτιδήποτε και αυτή η μοναξιά είναι καλό να σπάει. Όταν έχεις ένα συνομιλητή σε βοηθά περισσότερο να καταλάβεις τι κάνεις και γιατί το κάνεις.
Έχεις συγκριμένους συνομιλητές;
Είναι άνθρωποι που σέβομαι και εκτιμώ την άποψή τους ή σέβομαι και εκτιμώ το αποτύπωμα που αφήνει μέσα μου μια κουβέντα μαζί τους.
Πιστεύεις ότι βρίσκει όλο και λιγότερο χώρο στην καθημερινότητα η μεταμορφωτική ματιά της τέχνης;
Κυρίως λείπει η διάθεσή μας να αφιερώσουμε χρόνο για να αναγνωρίσουμε πρώτα την τέχνη και έπειτα να της επιτρέψουμε να μας συγκινήσει. Συνεχώς βιαζόμαστε, τρέχουμε. Κοιτάμε την τέχνη, αλλά δεν τη βλέπουμε.
Φωτό: Φωτεινή Ζαγλάρα
Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τη United We Fly. Γιατί ολοκληρώθηκε αυτή η προσπάθεια;
Η United We Fly μάς προσέφερε πολλές συγκινήσεις και είμαι πολύ περήφανος για πολλά από τα πράγματα και τις δουλειές που κάναμε. Κάποια ίσως να ήταν και μοναδικά – ή τουλάχιστον έτσι μου αρέσει να το σκέφτομαι. Τρέξαμε πολύ γρήγορα είναι η αλήθεια, ενώ θα έπρεπε να πρώτα να περπατήσουμε. Για μένα το όνομα της εταιρείας όριζε και τον σκόπό της. Κάποια στιγμή λοιπόν δεν μπορούσε να υπηρετήσει αυτό το σκοπό. Ήταν δύσκολο να μπούμε στη διαδικασία αυτής της μακράς παύσης στην οποία τώρα βρίσκεται, έπρεπε να γίνει όμως.
Ναι αλλά πίσω από όλα αυτά, δεν υπήρχε κάποια αιτία; Ήταν λόγοι πρακτικοί, λόγοι δημιουργικοί κάτι άλλο;
Λεγόμαστε United We Fly για κάποιους λόγους -ήταν και είναι μια δήλωση. Αυτή η δήλωση έχασε το υπόβαθρό της. Αυτό είναι όλο.
