Πάνε κοντά 50 χρόνια όταν ο Γιώργος Ζαμπέτας έγραφε, πως ο πενηντάρης είναι ο νέος της εποχής. Έμπειρος και συνάμα σύγχρονος, κυκλοφοράει σαν εικοσάρης και γοητεύει ακόμη.
Η Νέα Δημοκρατία, δεν ξέρουμε αν γοητεύει αλλά σίγουρα για πρώτη φορά από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974, αποτελεί τον μόνο πόλο του πολιτικού μας συστήματος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ακόμη και τώρα στην πιο χαμηλή δημοσκοπικά φάση της διακυβέρνησής του απειλείται από τον …κανένα μιας και η μερκελοποίηση της πολιτικής μας σκηνής είναι γεγονός. Η Νέα Δημοκρατία με τα χρόνια άλλαξε, αλλά παρέμεινε σταθερά – μαζί με το ΚΚΕ θα λεγαμε- οι πιο σταθεροί πυλώνες του πολιτικού μας συστήματος μετά την μεταπολίτευση. Ακόμη και το 2012 διεσώθη από τον τεκτονικό πολιτικό σεισμό ο οποίος γκρέμισε τον πάλαι ποτέ αιώνιο εχθρό της. Η ανθεκτικότητα αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της συντηρητικής παράταξης, ενός κόμματος το οποίο ήταν αρκετά ευέλικτο όταν ερχόταν η ώρα που κρινόταν η εξουσία στη χώρα. Μπροστά στην διεκδίκηση της, οι οπαδοί των διάφορων τάσεων, συμμαχούσαν φορώντας όλη τη κοινή γαλάζια φανέλα.
Επέδειξε μια θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στη λαϊκή δεξιά και στον φιλελευθερισμό των Μητσοτάκηδων χωρίς ποτέ να φεύγει από το dna της ο Καραμανλισμός – ένας όρος που περισσότερο έχει ιστορικές – συνεκτικές αναφορές στα ιερά και στα όσια της παράταξης και λιγότερο ιδεολογικές αρχές. Είναι αυτή η καραμανλικη παράδοση, την οποία έχουν διαφυλάξει με νύχια και με δόντια όλοι οι νεοδημοκράτες ιστορικοί και μη, η οποία σε όλες τις κρίσιμες στιγμές κατά τις οποίες υπερίσχυε το ένα ή το άλλο μπλοκ, κρατούσε τις ισορροπίες εντός κόμματος σαν μια αόρατη αρχή. Αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μια αρχή την οποία ουδείς δεν πρέπει να παραγκωνίζει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα έχει μεταφέρει την Νέα Δημοκρατία, με βάση όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ερευνών αλλά και σύμφωνα με τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, στον χώρο του κέντρου αφήνοντας χώρο στα δεξιά του ως ένας άλλος Σιράκ το 2002, ή πιθανά σαν ένας έλληνας Μακρόν.
Μάλιστα, ακόμη και η στρατηγική του «Μητσοτάκης η χάος», μας θυμίζει σε όλους, μέρες που είναι, το περίφημο «Καραμανλής η τάνκς», σαν μια υπενθύμιση της 50χρονης παράδοσης της ΝΔ. Εκείνο το σύνθημα έδωσε στην Νέα Δημοκρατία 7 χρόνια στην διακυβέρνηση της χώρας μέχρι που ήρθε το ΠαΣοΚ του χαρισματικού Ανδρέα Παπανδρέου να ενώσει τον χώρο του κέντρου και μεγάλου κομματιού της Αριστεράς και να γίνει εκείνο το κυρίαρχο κόμμα.
Ο Ανδρέας βέβαια ήταν παρών και το μακρινό 1974 δημιουργώντας έναν νέο φορέα ελπίδας και ανατροπής, σκοτώνοντας ως άλλος Οιδίποδας την Λάια Ένωση Κέντρου Τώρα αλήθεια υπάρχει ένας τέτοιος ηγέτης να φοβίσει την πρωτοκαθεδρία της ΝΔ; Προς το παρόν η ανάλυση των ερευνών καθησυχάζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά ο φόβος του «κανένα» μπορεί να δημιουργήσει έναν Οδυσσέα εκεί που δεν τον περιμένεις. Είτε από μια τελευταία ζαριά της προοδευτικής παράταξης μετά τις εκλογές, μέσα από πιθανές πρωτόγνωρες διεργασίες, είτε από τα ίδια τα σπλάχνα της παράταξης αν δεν τηρηθούν οι προπατορικές ισορροπίες. Αλλά χρονιάρες μέρες ας μείνουμε στο τώρα.
Το συνέδριο της ΝΔ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ανάτασης και ανάταξης εν όψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Μια ιδανική αφορμή να γίνει μια προσπάθεια συγκράτησης των δυνάμεων της λαϊκής δεξιάς οι οποίες λοξοκοιτάνε σε άλλες λύσεις και παράλληλα μια δίνεται η δυνατότητα στον Κυριάκο Μητσοτάκη να ξανασυστηθεί στο χώρο του, προτάσσοντας το ευρωπαϊκό διακύβευμα των ερχόμενων εκλογών, στο συνέδριο του πιο φιλοευρωπαϊκού κόμματος παίζοντας το ισχυρό – δημοσκοπικά – χαρτί του προσώπου του. Άλλωστε η Νέα Δημοκρατία, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του τότε νεολαίου Βαγγέλη Μεϊμαράκη, παρέμεινε σταθερά ένα αρχηγικό κόμμα…
Ο Γιώργος Τράπαλης είναι πολιτικός αναλυτής της Good Affairs
