Την Παρασκευή και το Σάββατο 29 και 30 Μαρτίου, αντιστοίχως, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, γιόρτασε τα 40 και πλέον χρόνια του, στην ελληνική μουσική (τόσο με τους Φατμέ όσο και στην σόλο διαδρομή του) με τον τρόπο που ήθελε.
Καταρχάς με τους φίλους του, που τον ακολουθούν από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 έως σήμερα. Με νεότερους που ενδεχομένως τον γνώρισαν μέσω του προσωπικού του ταξιδιού και τους πολύ νεότερους με όσους δηλαδή τους έμαθαν από τους γονείς τους. Οι φίλοι αυτοί γέμισαν και τις δύο ημέρες την Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Σε αυτό το ταξίδι ο τραγουδοποιός – τραγουδιστής επέλεξε να μην είναι μόνο με την «συμβατική» ηλεκτρική μπάντα του (σ. σ. Ευγενείς Αλήτες). Μαζί του ήταν η Χορωδία του Πειραματικού Μουσικού Γυμνασίου και Λυκείου Παλλήνης και το συμφωνικό σύνολο Underground Youth Orchestra ενώ εκτός από τον ίδιο τραγούδησαν η Μυρτώ Βασιλείου, ο συνεργάτης του Βύρων Τσουράπης (μπάσο) και ο Γιώργος Περρής.
Το γεγονός ότι συμμετείχε συμφωνικό σύνολο, δεν σημαίνει ότι το «Εδώ είναι το ταξίδι» ήταν συμφωνική συναυλία. Ήταν η προσπάθεια του εορτάζοντα δημιουργού να δώσει διαφορετική πνοή στα τραγούδια του, περισσότερο χώρο, να τα αφήσει να αναπνεύσουν διοχετεύοντας τους φρέσκο οξυγόνο και γιατί όχι να τεστάρει αν μπορούν να λειτουργήσουν κάτω από αυτά τα (νέα) δεδομένα. (υπενθυμίζουμε ότι η συναυλία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 2022).
Εν πολλοίς όλα κύλησαν ομαλώς. Παρά το (αναμενόμενο) αρχικό μούδιασμα, όλοι, προϊόντος του χρόνου, βρήκαν τα πατήματά τους, έδωσαν αυτό που μπορούσαν και υπηρέτησαν τους μουσικούς προβληματισμούς του Νίκου Πορτοκάλογλου. Ουσιαστικά μέσα από διαφορετικές γενιές – πάνω στη σκηνή – τα τραγούδια του φρεσκαρίστηκαν, ταίριαξαν όμορφα η Χορωδία του Πειραματικού Μουσικού Γυμνασίου και Λυκείου Παλλήνης με την Underground Youth Orchestra και τους βασικούς συνεργάτες του τραγουδοποιού. Το λαϊκό / παραδοσιακό στοιχείο, οι συνθέσεις που πατούν στην Ανατολή με blues και rock πινελιές συνομίλησαν εποικοδομητικά τις περισσότερες φορές με τον συμφωνικό ήχο της ορχήστρας που εκπροσωπεί τη δυτική κλασική παράδοση.
Η συναυλία ξεκίνησε, ουσιαστικά με το «Χωρίς αμορτισέρ» με τον Νίκο Πορτοκάλογλου να σημειώνει ότι είναι ταξίδι διαμαρτυρίας και όχι καταγγελίας, να περνάει μεταξύ άλλων στο «Βουνό», το οποίο έγραψε όταν γύρισε από το Άγιον Όρος), στο «Δεν είμαι από δω» αφιερωμένο στους παππούδες του που κατάγονταν από τη Σμύρνη και ήρθαν ως πρόσφυγες, «Μέτρησε τα κύματα», αφιέρωσε τα «Ψέματα» αλλά με αληθινή αγάπη στη γυναίκα του, αφιέρωσε το «Προσφυγάκι» στον πατέρα του, και έκλεισε με «Τα καράβια μου καίω», «Πάνω απ’ τα σύννεφα» και «Καλοκαιράκι».
Είκοσι οκτώ – τριάντα τραγούδια δεν μπορούν να ορίσουν καριέρα 40 και πλέον ετών. Και μάλιστα μιας καριέρας που αν μη τι άλλο εκφράζει συνέπεια από τα πρώτα βήματά της έως τα τελευταία της.
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου έχει κατορθώσει όλα αυτά τα χρόνια έχει αποτυπώσει μέσα από τη μουσική, τα τραγούδια του και τις συνεργασίες του, αξιόλογο μουσικό ύφος, , το υπηρέτησε με συνέπεια και για αυτό σήμερα, γεύεται τους καρπούς όχι μόνο της επιτυχίας αλλά και της (καλλιτεχνικής) αναγνώρισης τόσο από το κοινό όσο και από τους συναδέλφους του.
Οι δύο συναυλίες στο Μέγαρο ήταν το κερασάκι στην τούρτα με των δεύτερων «-άντα» χρόνων στη μουσική ενώ κλείνει το μάτι στα πρώτα «-ήντα». Στο χέρι του είναι βαδίσει και στο μέλλον με την ίδια αξιοπρέπεια και συνέπεια που τον διακατέχει όλα αυτά τα χρόνια.
