Η γυναικοκτονία της 28χρονης έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων έρχεται να προστεθεί σε μια ήδη μεγάλη λίστα.
Όπως επισήμανε στην εκπομπή «Συνδέσεις» της ΕΡΤ ο Σάββας Σαββόπουλος ψυχίατρος – ψυχαναλυτής αν σε μια περίπτωση υπάρχει ένα ιστορικό όπου έχει ήδη καταγγελθεί -και μάλιστα από το ίδιο άτομο για βία, για βιασμό- σημαίνει ότι δεν υπάρχει έγκλημα που δεν μπορεί να κάνει.
«Είναι αναγκαίο, θα έλεγα, στη σημερινή κοινωνία, όπου όλα είναι περίπλοκα χρειάζεται μια σε βάθος ενημέρωση για το τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι το θύμα και τι είναι ο θύτης. Δηλαδή θα πρέπει να ξέρουμε ποιος πάει εκεί και πώς μπορούμε να διακρίνουμε ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Πώς πάει κάποιος, που είναι για ένα καβγαδάκι, που έχει να κάνει με μια καθημερινή σύγκρουση, με τον άνθρωπο που πάει εκεί επειδή νιώθει το άγχος θανάτου. Αυτό είναι ένα μεγάλο φάσμα, μια μεγάλη γκάμα που θα πρέπει να μάθουν να τη διακρίνουν όσοι εμπλέκονται σε τέτοια ζητήματα.
Σε ζητήματα βίας, ειδικά της έμφυλης βίας, πρέπει να ξέρουν ότι ο θύτης -και πρέπει να υπάρξουν προφίλ γι’ αυτό- μπορεί να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Δηλαδή, αν υπάρχει ένα ιστορικό σε μια περίπτωση όπου έχει ήδη καταγγελθεί και μάλιστα από το ίδιο άτομο για βία, για βιασμό, σημαίνει ότι δεν υπάρχει έγκλημα που δεν μπορεί να κάνει. Το να μη ληφθούν λοιπόν τα μέτρα προστασίας σε ένα τέτοιο πιθανό θύμα είναι σα να θέλετε μια συνενοχή όλου του κοινωνικού πλαισίου, όλων των θεσμών. Είναι δηλαδή δια της παθητικότητας το να μην κάνω κάτι είναι σαν να επιτρέπω να γίνει» είπε ο κ. Σαββόπουλος.
Γιατί σκοτώνουν
Στην ερώτηση για το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και υπάρχουν τόσες γυναικοκτονίες ο κ. Σαββόπουλος απάντησε ότι «έχει επιβαρυνθεί η ψυχική υγεία. Δηλαδή ήδη με τη δεκάχρονη περίπου οικονομική και κοινωνική κρίση αυξήθηκαν τα περιστατικά και της κατάθλιψης και των άλλων ψυχικών διαταραχών που προδιαθέτουν για μεγαλύτερα φαινόμενα εκδήλωσης βίας. Για πιο βαριά, δηλαδή πιο έντονα».
Τι είναι αυτό που συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που να πυροδοτήσει το να πάρει το μαχαίρι και να σκοτώσει έναν άνθρωπο;
«Είναι ότι πρώτον νιώθει ο ίδιος ένα σκουπίδι και παίρνοντας αυτή την πρωτοβουλία να δει ότι ο άλλος τον τρέμει, νιώθει σαν να παίρνει κάποια αξία. Είναι ένα άτομο που έχει αδειάσει από ανθρωπιά. Πολλοί τέτοιοι, ξέρετε, δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους. Σου λέει, τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα. Είναι άτομα που δεν είναι συγκροτημένα, που δεν έχουν μια ψυχική συνοχή, να μπορούν να ζήσουν ανεξάρτητα. Και εκεί δεν δέχονται ότι ο συνάνθρωπός τους, η πρώην σύντροφός τους, έχει δικαίωμα να ελέγχει αυτή την ύπαρξή της και το σώμα της […] και αν θέλετε είναι σε μια γενικότερη κατηγορία ότι δεν έχουν μία ηθική συγκρότηση μέσα τους».
Και συνέχισε: «Αυτό που λέμε εμείς στην ψυχανάλυση, ένα αρκούντως δυνατό υπερεγώ, δηλαδή κάτι μέσα σου να σου πει ότι αυτό δεν γίνεται. Δε γίνεται να μιλήσεις άσχημα στο συνάνθρωπό σου. Δε γίνεται να σηκώσεις χέρι, δε γίνεται πολύ περισσότερο να σκοτώσεις […] γι’ αυτό φτιάχτηκε ο πολιτισμός, γι’ αυτό θεσπίστηκε, για να μπορούν να εκπαιδευτούν και να μπορεί να ζει ο ένας με τον άλλον και να συναλλασσόμαστε. Αυτό σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει συμβεί κι εκεί που πρέπει η πολιτεία σαν πολιτισμικός φορέας να έρθει να καλύψει τα κενά εκεί που υπάρχουν, δεν συμβαίνει πάντα. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει και η πολιτεία να ενημερωθεί, που δεν είναι σίγουρο ότι είναι ενημερωμένη πάντα για το τι συμβαίνει και είναι πολύ σημαντικό».
