Το γεγονός πως το ΠαΣοΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν σφόδρα, μαζί τα υπόλοιπα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, την πρόταση δυσπιστίας που την προηγούμενη εβδομάδα εκπορεύτηκε από τη Χαριλάου Τρικούπη, δεν κάλυψε σε καμία περίπτωση τη μεταξύ τους απόσταση. Από τη ΝΔ επιχειρήθηκε παντοιοτρόπως ν’ αναδειχθεί η εκδοχή της συνεννόησης πριν από το ρεπορτάζ του Βήματος για τη μονταζιέρα των διαλόγων αμέσως μετά την τραγωδία στα Τέμπη, εκ των δυο κομμάτων πάντως φρόντισαν να διευκρινίσουν ότι όλα εκείνα που τους χώριζαν προηγουμένως εξακολουθούν να τους χωρίζουν και μετά τον σχηματισμό του αντικυβερνητικού μπλοκ στη Βουλή.

«Εγώ παίζω μπάσκετ και ο κ. Κασσελάκης γκολφ»

Ιδίως σε επίπεδο ηγεσίας το χάσμα παραμένει σχεδόν χαώδες. Ήταν χαρακτηριστικό το σχήμα λόγου που ο Νίκος Ανδρουλάκης εμπνεύστηκε, σε συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 το πρωί της Δευτέρας (1/4), με στόχο ν’ αναδείξει την τεράστια διαφορά του από τον Στέφανο Κασσελάκη σε βασικούς τομείς της αντιπολίτευσης που έχουν σχεδιάσει κι εφαρμόζουν αμφότεροι απέναντι στον πρωθυπουργό.

«Εγώ αυτήν τη στιγμή παίζω μπάσκετ και ο κ. Κασσελάκης γκολφ» ισχυρίστηκε, με σοβαρό ύφος, ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ για να μην ταυτιστεί επ’ ουδενί με τις «ιστορίες τραμπικής φιλοσοφίας» του ομολόγου του στον ΣΥΡΙΖΑ που -όπως συμπλήρωσε- «είναι επικίνδυνες και δίνουν άλλοθι στον κ. Μητσοτάκη».

Από το καλό κλίμα στην απόλυτη ρήξη

Το ευφυολόγημα που χρησιμοποίησε ο Ν. Ανδρουλάκης ήταν μεν αυθόρμητο, συμπωματικό όμως όχι. Ειπώθηκε ανήμερα Πρωταπριλιάς η μεταφορά αυτή, αλλά εμπεριείχε μεγάλη δόση αλήθειας, αποτελώντας μια ξεκάθαρη αποτύπωση της πραγματικότητας για το πού ακριβώς βρίσκονται σήμερα, 70 ημέρες πριν από τις Ευρωεκλογές, οι σχέσεις της Χαριλάου Τρικούπη με την Κουμουνδούρου. Σχέσεις αν μη τι άλλο διαταραγμένες, σχέσεις που δεν έχουν αποκατασταθεί παρά την προσωρινή συμμαχία των κομμάτων που ηγούνται.

Οι δυο άνδρες είχαν συνομιλήσει για πρώτη φορά τηλεφωνικά στα τέλη Σεπτεμβρίου, αμέσως μετά την εκλογή του αμερικανοθρεμμένου επιχειρηματία στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, και συναντήθηκαν 40 ημέρες αργότερα εντός Βουλής ανταλλάσσοντας απόψεις κυρίως για το σκάνδαλο των υποκλοπών μέσα συγκαταβατικό κλίμα. Είχαν συμφωνήσει μάλιστα στη διάρκεια του ραντεβού τους για την ανάγκη αναδιαμόρφωσης του πλαισίου που αφορά τη λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών κι όλα εκείνα που τους ενώνουν.

Ο χρόνος «πάγωσε» μετά το πρώτο δεκαήμερο της νέας χρονιάς. Όχι μόνο κουβέντα δεν αντάλλασσαν σε εκδηλώσεις που συνυπήρχαν, ούτε καν βλέμμα. Πολύ πολύ τα τυπικά, για το θεαθήναι και την πολιτική ευγένεια της στιγμής. Τίποτα περισσότερο. Για τον έναν ήταν αόρατος ο άλλος.

Ο «εκβιαζόμενος πρόεδρος» και ο «Πολάκης made in USA»

Με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων να φέρνουν ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ σε οριακό σημείο για την προνομιούχο δεύτερη θέση, το διακύβευμα της ευρωκάλπης στις 9 Ιουνίου αποκτούσε αυτομάτως μεγαλύτερη από την αρχική αξία του, δεδομένου ότι η παράταξη που θα υπερισχύσει, είτε φτάνοντας στο ποσοστό που επιθυμεί είτε όχι, θα εξασφαλίσει το ηθικό πλεονέκτημα να μιλά ως αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου και ταυτόχρονα να ορίσει τις εξελίξεις που -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- εκτιμάται πως θα υπάρξουν μετά το καλοκαίρι στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο.

Αφότου, σε τηλεοπτική συνέντευξή του τον περασμένο Γενάρη, ο Στέφανος Κασσελάκης είχε κάνει λόγο για «εκβιαζόμενο πρόεδρο» αναφερόμενος στον Νίκο Ανδρουλάκη, η ρωγμή υπήρξε αυτόματη και πολύ βαθιά. Έφτασε ως τα θεμέλια μιας ενδεχόμενης συνεργασίας που ορισμένοι αποπειράθηκαν να οικοδομήσουν στη διάρκεια των αυτοδιοικητικών εκλογών και των όσων είχαν φέρει οι νίκες των Δούκα (Αθήνα), Κουρέτα (Θεσσαλία), Αγγελούδη (Θεσσαλονίκη). Το ΠαΣοΚ απαντούσε τότε στον «Πολάκη made in USA» ότι είναι προτιμότερο, προτού εκφέρει δημοσίως την άποψή του, «να βουτάει τη γλώσσα του στο μυαλό». Λόγια σκληρά αν μη τι άλλο.

Από εκείνη τη στιγμή οι δύο παρατάξεις εισήλθαν σε πόλεμο χαρακωμάτων και παραμένουν πρηνηδόν με το δάχτυλο στη σκανδάλη για να εξαπολύσουν, όταν κριθεί αναγκαίο, τα πυρά τους. Αφορμές βρήκαν κάμποσες τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα.

Πώς βλέπει ο ένας τον άλλον

Τα ανοικτά ζητήματα της κοινωνίας και τα διαδοχικά νομοσχέδια που κατά το πρώτο τρίμηνο ήρθαν από την κυβέρνηση στη Βουλή (επιστολική ψήφος, γάμος ομόφυλων ζευγαριών, πανεπιστήμια) και τα εσωκοκομματικά θέματα (διαρροές στις ψηφοφορίες, δανεισμοί) που κάθε «πολυκατοικία» αντιμετώπισε επέτρεψαν εκατέρωθεν δηκτικούς σχολιασμούς και βιτριολικές περιγραφές που διατήρησαν ανέγγιχτο το ψυχροπολεμικό κλίμα.

Από τη Χαριλάου Τρικούπη πιστεύουν και το εκφράζουν ότι ο Στ. Κασσελάκης δεν εκπροσωπεί τη σύγχρονη Κεντροαριστερά, ποντάρει στη λαϊκίστικη ρητορεία και επί της ουσίας παίζει το παιχνίδι της Νέας Δημοκρατίας διότι καυτηριάζει χωρίς να προτείνει ουσιαστικές λύσεις. Δεν κάνει δηλαδή σοβαρή και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση, προβάλλοντας τη lifestyle (μετα)πολιτική των selfies.

Ταυτίζει τον βασικό ανταγωνιστή για τη δεύτερη θέση με τον νεοπλουτισμό θεωρώντας πως ως πρώην φαν του φιλελεύθερου Κυρ. Μητσοτάκη δεν διαφέρει πολιτικά. Είναι γόνος μιας μεγαλοαστικής οικογένειας που μεγάλωσε στην Εκάλη και φοίτησε σε ιδιωτικά ιδρύματα, εντός κι εκτός συνόρων, κόντρα στο κρητικόπουλο «Νικολιό» από το Ηράκλειο που τέλειωσε το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο στην Ξάνθη.

Από την άλλη η Κουμουνδούρου βλέπει στον Ν. Ανδρουλάκη έναν αρχηγό άνευ πυγμής. Έναν πολιτικό που όχι μόνο δεν διαθέτει την απαραίτητη δυναμική προκειμένου να εμπνεύσει ή να καθοδηγήσει τον ρευστό χώρο που καθορίζει τις εξελίξεις (κέντρο) και να πείσει ότι αποτελεί την καταλληλότερη εναλλακτική πρόταση της χώρας, αλλά δεν είναι ικανός να κουμαντάρει καν το κόμμα του.

Του χρεώνουν από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν ορθώνει ρεαλιστικό λόγο κι αποτυγχάνει να διευκρινίσει τι ακριβώς πρεσβεύει το ΠαΣοΚ, ότι άγεται και φέρεται δίχως σταθερή πολιτική βούληση. Ότι είναι ευάλωτος και αμφισβητήσιμος από την ίδια τη βάση του, την ώρα που ο Στ. Κασσελάκης έχει λάβει διπλή εντολή ανατροπής του σκηνικού τόσο εντός παράταξης όσο και του διαμορφωθέντος πολιτικού σκηνικού.

Νίκος Γκάλης και Τάιγκερ Γουντς

Για το ΠαΣοΚ η πολιτική ήταν και παραμένει ομαδικό άθλημα, άρα με τον ιδανικό οργανωτή η μπάλα (πρέπει να) μοιράζεται. Τον Ν. Ανδρουλάκη, που μεγάλωσε με το ίνδαλμα του Νίκου Γκάλη, το μπάσκετ τον έλκυε ανέκαθεν, περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Κι ακόμα παίζει όποτε του δοθεί η ευκαιρία – με τον γιο του ή φίλους. Είχε τραυματιστεί και σ’ έναν τέτοιο πριν από 19 μήνες.

Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ για τη Χ. Τρικούπη, δια του «ατομιστή» Κασσελάκη χτυπά με το μπαστούνι το μπαλάκι κι όπου καταλήξει. Αν βρει τρύπα, θα είναι περισσότερο από τύχη. Ειδάλλως θα χαθεί στο νερό της λίμνης. Εκτός φυσικά κι αν ο 36χρονος πολιτικός αποδεχθεί ο Έλληνας Τάιγκερ Γουντς.