Οι τοπικές εκλογές στην Τουρκία, κατά τις οποίες κατήγαγε εκλογικό θρίαμβο η αντιπολίτευση, προσφέρονται για ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα πέρα από τη δυναμική που διαμορφώνουν οι νέοι εκλογικοί συσχετισμοί.
Το ένα είναι ότι, αν και η Τουρκία δεν ανήκει στις δυτικού τύπου δημοκρατίες, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν προϊόν μιας κανονικής εκλογικής διαδικασίας, την οποία ουδείς διανοήθηκε να αμφισβητήσει πριν ή μετά τις κάλπες – ο τούρκος πρόεδρος και χαμένος των εκλογών παραδέχθηκε απλώς την ήττα του.
Το δεύτερο είναι ότι οι εθνικιστικές εξάρσεις, οι μεγαλοϊδεατισμοί και η δημιουργία εξωτερικών κρίσεων προκειμένου να συσπειρωθεί το κοινό εντός συνόρων έδειξαν τα όριά τους.
Οι τούρκοι πολίτες ψήφισαν για τα προβλήματα που τους απασχολούν. Την καθημερινότητά τους, την οικονομία τους ή τις προσδοκίες τους για το μέλλον, ενώ καθόλου δεν ενδιαφέρθηκαν εάν ο Αττίλας κατέκτησε τη μισή και όχι ολόκληρη την Κύπρο, όπως είπε ο Ταγίπ Ερντογάν σε μια απόπειρα αναθέρμανσης της εθνικιστικής νοσταλγίας.
Το μήνυμα που έστειλαν στον πρόεδρό τους ήταν από αυτήν την άποψη ισχυρό. Και ήταν ένα μήνυμα κοινωνικής δυσαρέσκειας με την οποία καλείται να αναμετρηθεί ο τούρκος πρόεδρος και η κυβέρνησή του στα τέσσερα χρόνια που απομένουν έως την ολοκλήρωση της θητείας του.
Η Αθήνα δεν έχει παρά να διαβάσει σωστά το μήνυμα.
