Η κορυφαία στιγμή στην όλη διαδικασία χθες στη Βουλή, ήταν όταν ο Αλέξης Χαρίτσης είχε τελειώσει την ομιλία του, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είχε αφιχθεί στην αίθουσα, η Γεροβασίλη ζήτησε σύντομη διακοπή, ο ήχος από την εικόνα στην τηλεόραση έσβησε, το χρονόμετρο πάνω από το Προεδρείο μηδενίστηκε και στην αίθουσα κυκλοφορούσαν αμήχανα οι βουλευτές σαν τα χάμστερ στο κλουβί του πειραματιστή.
Γιατί;
Διότι δεν διερωτάται κανείς ποτέ για το νόημα αυτού που λέει, αντιθέτως το εκλαμβάνει ως αντικείμενο μιας επόμενης πρότασης της οποίας επίσης δεν λέει το νόημα. Και έτσι εισέρχεται σε μια εις άπειρον παλινδρόμηση, που μαρτυρά την αδυναμία αυτού που μιλά να πει αυτό που υποτίθεται θα μπορούσε να πει και δεν το λέει. Το εξής απλό: δεν κινδυνεύει η Κυβέρνηση από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα αλλά από τον πόλεμο των μεγάλων συμφερόντων μεταξύ τους.
Ιδού γιατί αυτή η εν κενώ λειτουργία της Βουλής σε μια στιγμή διακοπής της διαδικασίας της, δείχνει το συνολικό κενό του κοινοβουλευτικού έργου που αποσιωπά -για θεσμικούς λόγους- το πλήρες: την οικονομική διαφορά.
Τα υπόλοιπα είναι υστεροβουλίες, καιροσκοπισμοί και μελό.
Τίποτα άλλο δεν συνδέεται «αιτιωδώς»
(όπως θα έλεγε ο
Βορίδης) με την Δημοκρατία παρά οι ολιγάρχες .
Γιατί δεν τους ψηφίζουμε κατ’ ευθείαν;
