Στο τέλος του εξαντλητικού τριημέρου στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, η οποία απορρίφθηκε με 159 ψήφους κατά και 141 υπέρ, ο Κ. Μητσοτάκης έβαλε κατά πάντων. Των συμφερόντων, των πολιτικών του αντιπάλων, ακόμα και δύο στενοί συνεργάτες του, υπουργοί Επικρατείας δεν γλίτωσαν την μήνι του. Θυσιάστηκαν σαν Ιφιγένειες χωρίς επαρκείς εξηγήσεις.
Με αυτά ο Πρωθυπουργός επιχείρησε να ενισχύσει το ηγετικό του προφίλ, να δείξει ότι είναι κυρίαρχος και ότι δεν συγκυβερνά με κανέναν. Ίσως και να σύρει τα πρωτοσέλιδα προς αυτή την κατεύθυνση, σκεπτόμενος και τις ευρωεκλογές. Ωστόσο, στα θεωρεία της Βουλής παρακολουθούσαν τη συζήτηση συγγενείς θυμάτων, στους οποίους απευθύνθηκε πολλές φορές ο κ. Μητσοτάκης.
Άραγε ενδιαφέρονταν αυτοί οι άνθρωποι για την οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση ή μήπως ήθελαν να ακούσουν κάτι για την τραγική μοίρα των δικών τους που χάθηκαν στα Τέμπη; Τίποτα καινούργιο δεν έμαθαν γιατί τίποτα καινούργιο δεν ειπώθηκε.
Όχι επειδή δεν υπήρχε κάτι να ειπωθεί, αλλά γιατί η κυβέρνηση διαχειρίστηκε ενοχικά την τραγωδία των Τεμπών. Τους έβαλε όλους απέναντι, την αντιπολίτευση, τους συγγενείς των θυμάτων που ολοφάνερα έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην Πολιτεία και στη Δικαιοσύνη. Για τα Τέμπη όμως πρέπει να ξεκαθαρίσει η αλήθεια και να απαντηθούν τα ερωτήματα που απειλούν να καταπλακώσουν την κυβέρνηση – και δεν είναι για τα μπάζα.
