Εχει συμβεί πολλές φορές η πολιτική ορολογία να δανειστεί υλικό από τη στρατιωτική.
Στο «μέτωπο» της αντιπολίτευσης που συγκροτήθηκε ωστόσο έναντι της κυβέρνησης διακρίνει κανείς ορισμένα ειδοποιά στοιχεία σε σχέση με το παρελθόν.
Το ένα είναι ο τόνος αληθοφάνειας που δίνει στο «μέτωπο» η συγκυρία της στράτευσης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τύποις, το «μέτωπο» βρήκε τον «στρατηγό» του έστω και σε εκδοχή κληρωτού δυο εβδομάδων.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η αριθμητική ανάγκη που οδήγησε στη συγκρότηση του «μετώπου». Επί της ουσίας και για πρώτη φορά, κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είχε τον απαραίτητο αριθμό βουλευτών για να καταθέσει μόνο του την πρόταση δυσπιστίας.
Σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία του «μετώπου» θα δοκιμαστεί επί του πεδίου της «μάχης». Οχι μόνο ως προς τη συνοχή του, αλλά και ως προς την αξιοπιστία του.
Δοκιμασία που συμπυκνώνεται σε ένα ερώτημα: Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση εξουσίας πέρα από την πρόταση δυσπιστίας που καταθέτει το «μέτωπο»;
Αντιστοίχως θα δοκιμαστεί η «γραμμή άμυνας» της κυβέρνησης. Η οποία, τουλάχιστον επί του παρόντος, φαίνεται να επιστρατεύει το παλιό και ξεπερασμένο οπλοστάσιο κάποιων υποτιθέμενων «συμφερόντων» και «κέντρων» που την πολεμούν.
Κανένας πειστικός λόγος όμως δεν μπορεί να βασιστεί σε θεωρίες συνωμοσίας. Η κυβέρνηση οφείλει να δώσει πειστικές απαντήσεις στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης γενικώς περί «συγκάλυψης» του δυστυχήματος των Τεμπών και ειδικώς περί επικοινωνιακής διαχείρισης που πυροδότησε το δημοσίευμα του «Βήματος».
Να χτίσει, εντέλει, ένα αφήγημα που θα υπηρετεί τη διαφάνεια αλλά και τη σταθερότητα για την οποία κόπτεται.
