«My Ennio Morricone» τιτλοφορείται η πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του Σταύρου Λάντσια και μάλλον οι επεξηγήσεις είναι περιττές. Για περίπου μία ώρα κάνουμε μια βουτιά στον κόσμο του Ιταλού συνθέτη. Ο Κύπριος συνθέτης επιστρέφει στο Half Note Jazz Club, μετά τις συνεχόμενες sold out εμφανίσεις τον Φεβρουάριο, για να παρουσιάσει ξανά τον δίσκο στις 30, 31 Μαρτίου και την 1η Απριλίου, σε τρεις βραδιές γεμάτες από αξέχαστες μελωδίες που έχουν «ντύσει» εμβληματικές ταινίες όπως «Σινεμά “Ο Παράδεισος”», «Κάποτε στη Δύση» και πολλές άλλες, μέσα από ευρηματικές ενορχηστρώσεις και εμπνευσμένες εκτελέσεις από χαρισματικούς σολίστες.
Πριν ανέβει στην σκηνή του ιστορικού Club, ο Σταύρος Λάντσιας γράφει στο ΒΗΜΑ για 5 μελωδίες του Μορικόνε που τον σημάδεψαν.
Lolita («Λολίτα»)
Μια μελωδία «κρυμμένη» στο ατμοσφαιρικό σάουντρακ του Μορικόνε. Αμέσως την ξεχώρισα και φαντάστηκα πως θα παιζόταν από χαρισματικούς σολίστες. Ξεκινάμε πάντα τις συναυλίες με αυτό το κομμάτι που κατά κάποιο τρόπο προετοιμάζει το ακροατήριο (και εμάς) για την συνέχεια.
A Mozart Reincarnated («Ο Θρύλος του 1900»)
Σε αυτή τη ταινία ο σκηνοθέτης Τζουζέπε Τορνατόρε, σε ακόμα μια συνεργασία με τον Ennio Μορικόνε, φτιάχνει μια ολόκληρη ταινία γύρω από ένα πιανίστα που όλος του ο κόσμος είναι η μουσική. Κατά κάποιο τρόπο βλέπω τον εαυτό μου σε αυτό το παιδί που το πιάνο ήταν το καταφύγιο και η συντροφιά του για μια ολόκληρη ζωή!
Childhood And Manhood («Σινεμά “Ο Παράδεισος”»)
Φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος που συγκινείται από αυτό το σάουντρακ (το αγαπημένο μου). Όποτε ακούω αυτό το κομμάτι θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και τα γεγονότα που με διαμόρφωσαν από παιδί σε άνδρα.
Il Clan Dei Siciliani («Η συμμορία των Σικελών»)
Ο Μαέστρος «κλέβει» την αρμονία από τον Μπαχ (Bach), φτιάχνει την μελωδία από τα αρχικά του ονόματός του (Β=ΣΙ, Α=ΛΑ, C=ΝΤΟ, Η=ΣΙ) και δανείζεται μια παραδοσιακή σικελιάνικη μελωδία. Φυσικά το τελικό άκουσμα είναι χαρακτηριστικός Μορικόνε. Όπως έλεγε και ο Χατζιδάκις «Οι μέτριοι αντιγράφουν, οι μεγάλοι κλέβουν!»
Love Affair («Love Affair«)
Ο Μορικόνε πιστεύει ότι η μουσική στις ταινίες λέει αυτό που δεν μπορούν να πουν οι ηθοποιοί. Στη συγκεκριμένη σκηνή οι πρωταγωνιστές Γουόρεν Μπίτι και Ανέτ Μπένινγκ απλώς κοιτάνε ο ένας τον άλλο. Ο Μορικόνε απλός αλλά και ουσιαστικός μας βοηθάει να φανταστούμε τις σκέψεις τους!
