Η χρονιά-ορόσημο για την πολιτική πορεία της χώρας. Οι κάλπες με την μεγάλη αποχή, οι νέοι πολιτικοί και ο καθοριστικός ρόλος των ξένων δυνάμεων, σε μια έκδοση που κυκλοφορεί με το «Βήμα» την Κυριακή 31 Μαρτίου.
Οι εκλογές του 1946 απετέλεσαν αδιαμφισβήτητα σημαντικό σταθμό στην πολιτική πορεία της χώρας μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Πραγματοποιήθηκαν μετά από μια δεκαετία διακοπής του ομαλού κοινοβουλευτικού βίου, που άρχισε την 4η Αυγούστου του 1936 με τη δικτατορία του Ιωάννου Μεταξά, συνεχίστηκε με τον πόλεμο, την εχθρική Κατοχή, τα Δεκεμβριανά, τη Συμφωνία της Βάρκιζας και έληξε με τις εκλογές της 31ης Μαρτίου του 1946.
Αποδείχτηκαν μοιραίες, επειδή η έλλειψη συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων σηματοδότησε την έναρξη του εμφυλίου πολέμου, οι επιπτώσεις του οποίου ταλαιπώρησαν τη χώρα για τα επόμενα χρόνια.
Οι εκλογές του 1946 είναι περισσότερο γνωστές για τον αρνητισμό της «αποχής» και λιγότερο για τις τομές ή τις ρήξεις, τις ασυνέχειες, τις ιδεολογικές οριοθετήσεις, τις προγραμματικές αναθεωρήσεις, την αγωνία των παλαιών πολιτικών και των σχηματισμών τους να προσαρμοστούν στη νέα μεταπολεμική πραγματικότητα, την προσπάθεια των νέων πολιτικών να εκφράσουν τα πολιτικά αιτήματα και τις ιδεολογικές ανησυχίες της γενιά τους.
Η έκδοση αυτή ακολουθεί τον διαχωρισμό των παραγόντων που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στις εκλογές του 1946 και τη διαμορφούμενη, πριν και μετά από αυτές, πολιτική κατάσταση, με βάση το παραδοσιακό σχήμα κατάταξης των πολιτικών δυνάμεων και κομματικών σχηματισμών στο Κέντρο, στην Αριστερά και στη Δεξιά, δίνει δε ξεχωριστή θέση στον τύπο και στην οικονομία ως παραμέτρους των πολιτικών εξελίξεων, και αναδεικνύει τον εξωγενή αλλά καθοριστικό παράγοντα των Συμμάχων.
Το Παράρτημα εμπλουτίζει την παρούσα έκδοση με ιστορικές μαρτυρίες και πολιτικές απόψεις που διατύπωσαν σε διάλογο με ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες πρωταγωνιστές της σύγχρονης ιστορίας και επιφανείς πολιτικοί (Λεωνίδας Κύρκος, Γρηγόρης Φαράκος, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης) οι οποίοι μετά το τέλος του Εμφυλίου είχαν επισφραγίσει την εθνική συμφιλίωση, αποδεικνύοντας σήμερα πρώτοι εκείνοι ότι αυτή δεν μπορεί να στηρίζεται στη λήθη.
