Το κλισέ καταντάει ανυπόφορα βαρετό. Όταν δεν τα πάει καλά η (όποια) κυβέρνηση ευθύνονται τα οικονομικά συμφέροντα και όταν δεν τα πάει καλά η (όποια) αντιπολίτευση φταίνε οι δημοσκοπήσεις. Αυτές οι δικαιολογίες προκαλούν για λίγο μόνο θόρυβο στα αυτιά μας και χάνονται επειδή ούτε όσοι τις εκστομίζουν δεν τις πιστεύουν στην πραγματικότητα.
Τα Τέμπη όπως και το Μάτι δεν είναι θέματα της συνηθισμένης πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν είναι καν θέματα των κομμάτων, γιατί υπερβαίνουν τη δική τους ατζέντα. Η σημερινή κυβέρνηση έπρεπε να διδαχθεί από την προηγούμενη, που δεν συντάχθηκε με το εθνικό πένθος και την ανάγκη για αλήθεια και δικαιοσύνη και την πάτησε. Και χρυσάφι να έπιανε μετά γινόταν κάρβουνο.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Στο Μέγαρο Μαξίμου για λόγους που μόνο εκείνοι ξέρουν, πήγαν να κάνουν επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας σπεύδοντας να τα φορτώσουν όλα στον σταθμάρχη, που αναμφίβολα οι ευθύνες του είναι μεγάλες και ασυγχώρητες. Αλλά γιατί τέτοια σπουδή και επιμονή στο ανθρώπινο λάθος; Γιατί δεν περίμεναν τη δικαιοσύνη ή έστω τις διαδικασίες στη Βουλή, που και αυτές τις χειρίστηκαν λάθος;
Τώρα η κοινή γνώμη πιστεύει, δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία, ότι η κυβέρνηση επιχείρησε να συγκαλύψει το θέμα, οι συγγενείς των θυμάτων στην αγωνία τους να δικαιωθούν οι νεκροί τους ανατροφοδοτούν την καχυποψία, η οποία αρχίζει να μετατρέπεται σε βεβαιότητα. Καμιά φορά δεν έχουν σημασία ούτε οι ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι ούτε οι αποστάσεις ασφαλείας από τα άλλα κόμματα, παρά μόνο η ειλικρίνεια, η κατανόηση, η συμπόνια και η δικαιοσύνη. Το ύφος της διακυβέρνησης πάντα παίζει ρόλο.
