Επιστροφή στο παρελθόν. Ρεσίφε, Βραζιλία. Με σουφρωμένα χείλη και βλέμμα πότε χαμένο στο κενό και πότε εστιασμένο στην άσπρη βούλα, ο Φάνης Γκέκας εκτελεί με δύναμη στα δεξιά, αλλά προς απογοήτευση όλων χάνει το τέταρτο πέναλτι της Ελλάδας απέναντι στον Κέιλορ Νάβας. Δυστυχώς δε ο Μάικλ Ουμάνια που ακολουθεί δηλωμένος στη σχετική λίστα, με σουτ γεμάτο αυτοπεποίθηση στα ψηλά της εστίας του Ορέστη Καρνέζη, στέλνει την Κόστα Ρίκα στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το ταξίδι της Εθνικής του Φερνάντο Σάντος έχει μόλις φτάσει στο τέλος του με τρόπο άκρως σαδιστικό. Όπως έχει φτάσει στο τέλος της, χάνοντας μπόλικη από τη λάμψη της, η επιχρυσωμένη δεκαετία με αφετηρία το μεγαλειώδες κατόρθωμα του 2004 στην Πορτογαλία, υπό τον Ότο Ρεχάγκελ. Τίποτα έκτοτε δεν θα ήταν το ίδιο, ούτε καν όμοιό του.
Το αεροπλάνο επιστρέφει στην Αθήνα χωρίς τον Πορτογάλο ομοσπονδιακό στην καμπίνα των επιβατών, η συνεργασία του με την ΕΠΟ είχε ήδη αποφασιστεί να μην επεκταθεί, μάλλον αδικαιολόγητα, κι ο «ομφάλιος λώρος» του ελληνικού ποδοσφαίρου με τις διεθνείς διοργανώσεις κόβεται απότομα.
Τα δέκα χρόνια της φαγούρας
Από εκείνον τον τελευταίο αγώνα της Ελλάδας σε τελική φάση έχουν μεσολαβήσει 3553 ημέρες αποτυχημένων ή ανολοκλήρωτων κύκλων. Η εποχή Ρανιέρι αποδείχθηκε μια κακόγουστη φάρσα τεσσάρων αγώνων και τριών ηττών, ο Τσάνας ήταν ούτως ή άλλως μια εποχιακή λύση, ο Μαρκαριάν βούλιαξε μαζί με το καράβι που έμπαζε νερά, ο Σκίμπε σουλούπωσε τα πράγματα, αλλά έπεσε στον βράχο της υπερταλαντούχας Κροατίας, στον Αναστασιάδη δεν έφταναν οι προσευχές και τα τάματα σε θεούς ή δαίμονες, ο Φαν’τ Σιπ ισορροπούσε εξ αρχής σε τεντωμένο σχοινί και στο τέλος πλήρωσε τη συνολική εσωστρέφεια συνδυαστικά με την έλλειψη δυναμικής στα πιο απαιτητικά παιχνίδια.
Τουλάχιστον για τον Γκουστάβο Πογέτ οι συνθήκες αποδείχθηκε πως ήταν εντελώς διαφορετικές. Όχι δεν παρέλαβε καμένη γη πριν από δύο χρόνια κι αυτό βοήθησε το έργο του. Παίρνοντας στα έμπειρα χέρια του τον Φλεβάρη του 2022 ένα συμπαγές και με κατανεμημένους ρόλους σύνολο, πέτυχε τα αυτονόητα. Τη Γαλλία ή την Ολλανδία η Εθνική δεν την κοίταξε στα μάτια, δεν είναι ακόμη του ύψους της, αλλά απέναντι σε αντιπάλους κατώτερων βαθμίδων εμφανίστηκε όσο αποτελεσματική χρειαζόταν κι ενίοτε επιβλητική.
Κι αν ο ίδιος ο Ουρουγουανός προπονητής νιώθει αδικημένος από τη στάση της ηγεσίας της Ομοσπονδίας που δεν του έχει ανανεώσει το εκκρεμές συμβόλαιο, όπως κι εκνευρισμένος πότε πότε από την αυστηρή κριτική που δέχεται για τις επιλογές προσώπων, είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα πως για πρώτη φορά μετά το 2014 η Ελλάδα θα διεκδικήσει το πολυπόθητο εισιτήριο για τα τελικά του Euro 2024 ως το μεγάλο φαβορί κάθε διασταύρωσης.
Το διπλό καθήκον της Εθνικής
Αλλά και με την ταυτόχρονη υποχρέωση να μην ξοδέψει σπάταλα αυτή την ανεπανάληπτη ευκαιρία. Τέτοια άλλη, τόσο ευνοϊκή, μοιάζει απίθανο να εμφανιστεί σύντομα, διότι στο Nations League προβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία κι ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται αυτομάτως κόντρα σε Αγγλία, Φινλανδία και Ιρλανδία (ξανά).
Το Καζακστάν από την άλλη, ως το πρώτο από τα δύο εμπόδια που συναντά, είναι στην 100η θέση του FIFA Ranking και φαντάζει ιδανικός αντίπαλος για μια Ελλάδα που απόψε (21/3, 21:45) θα παίξει εντός έδρας. Ομάδα που στηρίζεται αποκλειστικά στις αμυντικές αρετές και στον δυναμισμό της, είναι ανέφικτο να τρομάζει μια Εθνική που μετά από τόσα χρόνια έμαθε ξανά να νικά, με όποιον τρόπο, όταν βρίσκεται σε θέση ισχύος.
Με τους Καζάκους είχε παίξει τελευταία φορά το 2006, σε εκτός έδρας φιλικό (2-0). Κουβαλάει επίσης άλλες δυο νίκες, από τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, και το συνολικό 3/3. Άρα η παράδοση δείχνει πως η πρόκριση θα έρθει. Κι ας επιτευχθεί με γκολ του… Νίκου Λυμπερόπουλου στις καθυστερήσεις.
Η πραγματική δοκιμασία, το τεστ αντοχών, για την Εθνική θα είναι η αποστολή σε Γεωργία (Νο77) ή Λουξεμβούργο (Νο85) που θα ακολουθήσει. Φυσικά, ούτε η μια ούτε η άλλη προκαλεί πανικό. Αντιθέτως γεννά προσδοκίες για το μεγάλο άλμα προς το όνειρο.
Απλώς αυτό το άλμα δεν θα πρέπει να γίνει στο κενό. Θα πρέπει να ‘ναι άλμα σταθερότητας και σιγουριάς προς την επιτυχία. Όποια εκ των δύο κι αν προκύψει από τη μεταξύ τους μονομαχία, η Ελλάδα θα κληθεί να την αντιμετωπίσει με ποδοσφαιρικό χρέος να την αποκλείσει εκτός έδρας και σ’ ένα ματς άνευ δικαιολογιών. Και κατ’ επέκταση άνευ επιστροφής είτε για τον Γκουστάβο Πογέτ είτε για τους διεθνείς ποδοσφαιριστές του. Όπως είχε συμβεί στον Φ. Σάντος πριν από μια δεκαετία.
Όποιο άλλο αποτέλεσμα πλην της παρουσίας στο μεγάλο καλοκαιρινό ραντεβού της Γερμανίας (14 Ιουνίου – 14 Ιουλίου) θα είναι, δυστυχώς, ένα πισωγύρισμα για το εθνικό συγκρότημα που θα μπει εκ νέου σε μια μοιραία δίνη μεμψιμοιρίας, αναζητώντας εναγωνίως κι από το μηδέν «μαγικές συνταγές» και «ξόρκια» της ανίερης αυτής ποδοσφαιρικής κατάρας.
Ο όμιλος περιμένει
Καλώς εχόντων των πραγμάτων πάντως, εφόσον δηλαδή η Εθνική επιβεβαιώσει τα προγνωστικά, ο δρόμος θα την οδηγήσει στον Δ’ όμιλο του Euro 2024 με αντιπάλους την Πορτογαλία, την Τουρκία και την Τσεχία. Ένας όμιλος μάλιστα που δεν απαγορεύει τα όνειρα συμμετοχής στα νοκ άουτ της διοργάνωσης και μια επανάληψη της επιτυχίας του 2012. Μια τόσο τρανταχτή ευκαιρία θα είναι «αμαρτία» να χαθεί. Και ουδείς θέλει, φυσικά, να χρεωθεί την αποτυχία. Ούτε να χάσει το πριμ των +4.5 εκατομμυρίων ευρώ που υποσχέθηκε η ΕΠΟ.
Σε αυτό το ιστορικό σταυροδρόμι ο Γκουστάβο Πογέτ έχει μαζί τους Αθανασιάδη, Πασχαλάκη, Διούδη, Βλαχοδήμο, Χατζηδιάκο, Κουλιεράκη, Μαυροπάνο, Ρέτσο, Τζαβέλλα, Μπάλντοκ, Ρότα, Σάλιακα, Τσιμίκα, Μπακασέτα, Μπουχαλάκη, Κουρμπέλη, Μάνταλο, Σιώπη, Ζέκα, Χατζηγιοβάνη, Κωνσταντέλια, Μασούρα, Πέλκα, Τζόλη, Γιακουμάκη, Ιωαννίδη και Παυλίδη.
