Με ένα «καυστικό» σκίτσο μας καλημερίζει σήμερα ο Αρκάς. Αναφερόμενος τόσο στη μοναξιά όσο και στην τεχνολογία και πολύ περισσότερο στη μεταξύ τους σχέση, φιλοτεχνεί ένα σκίτσο – «καλημέρα» όχι και τόσο αισιόδοξο, παρόλα αυτά πολύ κοντά στην πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται σήμερα.
Αναφερόμενος στη χρήση της τεχνολογίας θέτει ένα προβληματισμό που δε χωρεί μόνο μία απάντηση. Στο αν δηλαδή η τεχνολογία και τα κάθε είδους application βοηθούν στην επικοινωνία των ανθρώπων, φέροντάς τους κοντά ή τελικά οδηγεί στο εντελώς αντίθετο και ωθεί του χρήστες τους στην μοναξιά.
Ετσι, βάζει στο κάδρο του σκίτσου του τον αγαπημένο του «γυαλάκια» Αποστόλη να κάθεται μόνος του στην τραμπάλα και φυσικά να μην μπορεί να ανεβοκατέβει καθώς απέναντί του δεν κάθεται κάποιο άλλο παιδί αλλή το κινητό του.
Κοιτώντας το λοιπόν και συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορεί να μοιραστεί την τραμπάλα μαζί του διατυπώνει την ερώτηση – αιχμή για όσους αποθεώνουν την τεχνολογία και θεωρούν ότι όλες οι λύσεις μπορούν να βρεθούν μέσα από αυτή.
– Γιατί δε βγάζουν ένα απλικέϊσον τραμπάλα για τα μοναχικά παιδιά;
