Το πώς κύλησαν οι πρώτες 90 ημέρες για τη Νέα Αριστερά εξετάστηκε ήδη. Σημασία πια έχει το τρίμηνο που μεσολαβεί ως τις κάλπες που θα στηθούν την 9η Ιουνίου σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Αρωγός ο χρόνος δεν είναι για μια εξαιρετικά νέα απόπειρα τριών μηνών στον χώρο της Κεντροαριστεράς ενόσω οι δεξιές και νεοφιλελεύθερες φωνές πολλαπλασιάζονται (εντός κι εκτός συνόρων). Κόντρα στις διαμορφωμένες συνθήκες παρόλα αυτά, το κόμμα – βρέφος καλείται ν’ ανταποκριθεί επαρκώς στην πρώτη και μεγάλη εκλογική μάχη που θα δώσει σε τόσο σύντομο διάστημα.
Φυσικά και βασικός στόχος είναι η εκλογή εκπροσώπου στο Ευρωκοινοβούλιο ενισχύοντας και τον πυρήνα του European Left. Μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελεί δυνητικά μια πρώτη μικρή «νίκη» για τη Νέα Αριστερά, η οποία θα της επιτρέψει σταδιακά να χτίσει πάνω σε μια στέρεη βάση όλη την υπόλοιπη πολιτική εκδοχή της αποκτώντας πλάτος, ύψος και μαζί φωνή στις ζυμώσεις της επόμενης ημέρας.
Ισορροπεί ακόμη σε τεντωμένο σχοινί
Τα ευρήματα μιας σειράς από μετρήσεις έχουν δείξει πως η μάχη που θα δώσει σε αυτό τον τρίμηνο προεκλογικό μαραθώνιο πρόκειται να είναι, το δίχως άλλο, οριακή. Ως τώρα κινείται μεταξύ του 2.5% και του 3.5% (πρόθεση ή εκτίμηση ψήφου), με την τάση να ‘ναι πάντως ανοδική.
Το γεγονός δε πως, με βάση το νέο σύστημα κατανομής των 21 εδρών που ψηφίστηκε τον περασμένο Γενάρη συνδυαστικά με την επιστολική ψήφο, το 3% δεν εξασφαλίζει δεδομένα ένα κόμμα, ο βαθμός απαιτήσεων αυξάνεται. Υπάρχει ένα «ναι μεν αλλά» που θα εκκρεμεί πριν από τα τελικά αποτελέσματα και εξαρτάται από το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που θα βρίσκονται κάτω από το φράγμα και τα περισσευούμενα ποσοστά κάθε παράταξης εντός του ορίου μετά την πρώτη φάση του μοιράσματος.
Τη βεβαιότητα εκλογής ευρωβουλευτή θα την εγγυηθούν ταυτόχρονα τόσο το ποσοστό όσο και η σειρά στο τέλος της καταμέτρησης των ψήφων. Άρα ο στόχος είναι διττός.
Η στρατηγική της Νέας Αριστεράς
Είναι αυταπόδεικτο πως για να επιτύχει η προσπάθεια της Νέας Αριστεράς θα κυνηγήσει να εκμεταλλευτεί κάθε αφορμή αλίευσης ψηφοφόρων από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠαΣοΚ, της Πλεύσης Ελευθερίας – ακόμη και του ΚΚΕ ή του ΜέΡα25 (που κρατά ένα όχι αμελητέο ποσοστό στο εξωκοινοβουλευτικό τόξο): είτε αυτοί είναι αναποφάσιστοι είτε όχι. Ειδάλλως τα κουκιά δεν θα βγουν στον απαιτούμενο βαθμό.
Ήδη η πρωτοβουλία για κατάθεση πρότασης δυσπιστίας έναντι της κυβέρνησης με αφορμή το νομοσχέδιο των μη κρατικών πανεπιστημίων, ασχέτως αν προχώρησε ή όχι, φανέρωσε την τάση να δείξει ένα ακόμη πιο μαχητικό, αντιπολιτευτικό πνεύμα στη Βουλή και να εκθέσει άλλους. Η αιχμηρή ανακοίνωση που ακολούθησε ήταν σε αυτό το πλαίσιο «αποδόμησης» των αντιπάλων της.
Επίσης οι συμμαχίες με ανθρώπους που διαθέτουν το πολιτικό υπόβαθρο και το «know how» δεν περνούν απαρατήρητες. Η αρχή έγινε φυσικά με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη που ενεργοποιήθηκε ξανά, η συνέχεια δεν αποκλείει εκπλήξεις σε πρόσωπα που σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο ταυτίζονται με τους άξονες του προγράμματός της. Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις της συνέντευξης της Έφης Αχτσιόγλου στο Βήμα της Κυριακής η πόρτα είναι ορθάνοιχτη.
Μπορεί να αγγίξει το 4%;
Για τη Νέα Αριστερά έχει μεγάλη αξία να εξασφαλίσει συμμετοχή στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και να το κάνει με τρόπο που θα κάνει έναν μικρό θόρυβο ταράσσοντας τα νερά. Δεδομένου ότι η Ελληνική Λύση του Κυρ. Βελόπουλου εμφανίζεται δημοσκοπικά ενισχυμένη, κινούμενη προς τις δυνάμεις του ΚΚΕ, πόθος είναι η έκτη θέση – πάνω δηλαδή από τη Νίκη. Τούτο προϋποθέτει μάλλον ως αφετηρία το 4% και σίγουρα όχι χαμηλότερα.
Μ’ αυτόν τον τρόπο εκτιμούν πηγές του κόμματος πως το μήνυμα που θα σταλεί θα έχει διάφορους αποδέκτες. Από τη μία τα κόμματα του ίδιου «μπλοκ», μιας και η Νέα Αριστερά θα έχει αποκτήσει οντότητα από την πρώτη φορά που κατήλθε αυτόνομη σε πανελλαδικές εκλογές, άρα μπορεί να διαδραματίσει ρόλο χωρίς να είναι πυροτέχνημα. Από την άλλη θα έχει τοποθετηθεί πάνω από δυνάμεις της δεξιάς – πατριωτικής – ακροδεξιάς πτέρυγας, φρενάροντας την εξάπλωση τους στην κεντρική σκηνή.
