Ένα θεόρατο ημιαυτόματο ποτιστικό μηχάνημα, «πλαισιωμένο» από μουσική, εικόνες βίντεο, παράξενους φωτισμούς και μια πολυμορφία ήχων με έμφαση στο στοιχείο του νερού, θα είναι ο «πρωταγωνιστής» της ελληνικής συμμετοχής στην προσεχή Μπιενάλε της Βενετίας. Ο τίτλος του συλλογικού έργου που θα εγκαινιαστεί στις 18 Απριλίου είναι «Ξηρόμερο», ένα «δάνειο» από την ονομασία δήμου της Αιτωλοακαρνανίας, ενός σημείου της Ελλάδας στο οποίο ανέκαθεν λάμβαναν χώρα παραδοσιακά πανηγύρια. Το Ξηρόμερο υπήρξε και η βάση της ομάδας που δούλεψε επίπονα και για πολύ χρόνο για την δημιουργία του έργου, ενώ ο χώρος που θα το φιλοξενήσει στην Μπιενάλε είναι περίπου 250 τ.μ,
Το Σάββατο 9 Μαρτίου, η δημιουργική ομάδα του «Ξηρόμερου» παρουσίασε την δουλειά της στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον της πλ. Αριστοτέλους, στο πλαίσιο του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντερ Θεσσαλονίκης, Η δημιουργική ομάδα του «Ξηρόμερου», αποτελείται από τον επιμελητή του περιπτέρου Πάνο Γιαννικόπουλο, τους Θανάση Δεληγιάννη και Γιάννη Μιχαλόπουλο που είχαν την σύλληψη της εγκατάστασης και τους Έλια Καλογιάννη, Γιώργο Κυβερνήτη, Κώστα Χαϊκάλη και Φώτη Σαγώνα που επίσης συμμετείχαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο στο project. Η ομάδα μίλησε αρκετά στο κοινό της γεμάτης αίθουσας σε μια προσπάθεια να μεταφέρει λεκτικά τι περίπου θα είναι το έργο, κάτι που εκ των πραγμάτων είχαι σχετικά δύσκολο να γινει αν δεν το έχεις πρώτα δει.
Ωστόσο, στο ολιγόλεπτο βίντεο που παρουσιάσθηκε, βλέπουμε εικόνες που παραπέμπουν σε ένα άλλου τύπου μουσικό πανηγύρι, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το διονυσιακού χαρακτήρα παραδοσιακό πανηγύρι που ο περισσότερος κόσμος έχει ενδεχομένως σχηματισμένο στο μυαλό του. Φτηνές λευκές πλαστικές καρέκλες, παλαιού τύπου μεγάφωνα, ένα κατσικάκι να κυκλοφορεί στον δρόμο, ένα πλαστικό όπλο – παιχνίδι, ήχοι από παραδοσιακά τραγούδια, μια αφήγηση, άδειοι τοίχοι, πρόσωπα που κινούνται στη σκιά. Διάσπαρτες εικόνες που χωρίς να δίνουν σημασία στην συνοχή στοχεύουν να μεταφέρουν κυρίως μια αίσθηση.
Η έννοια του πανηγυριού βρίσκεται στην καρδιά του έργου. Του πανηγυριού όμως που δεν λειτουργεί έτσι όπως λειτουργούσε παλαιά. Αυτό φαίνεται να είναι ο καταλύτης του έργου. «Πως μπορεί να καταγραφεί ένας άυλος πολιτισμός και μαζί τα συναισθήματα που προκύπτουν από αυτόν;» Ενα ερώτημα που κατά ομολογία των καλλιτεχνών απασχόλησε σε μεγάλο βαθμό την δημιουργική ομάδα. «Το «Ξηρόμερο» είναι μια σύνδεση αγρού, αγροτικής αποθήκης, εκκλησίας και πλατείας που όλα μαζί «φτιάχνουν κάτι σαν όνειρο» όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε.
Οι καλλιτέχνες αφιέρωσαν πολύ χρόνο στην υλοποίηση της αρχικής ιδέας γιατί μέρος της προσπάθειας ήταν η προσωπική τους εμπειρία στον χώρο εργασίας και στις περιοχές που αναφέρονται. Εγιναν πολλά ταξίδια, καταγραφές ήχων, μαρτυριών και εικόνων με μεθόδους ντοκιμαντέρ, ή μεθόδους προφορικής ιστορίας. «Είναι ένα έργο που προέκυψε από πολλή παρατήρηση και αρκετό συναίσθημα» ειπώθηκε χαρακτηριστικά,
Μάλιστα, ενδιαφέρον έχει και το ότι η δημιουργική ομάδα κινήθηκε επίσης στην Θεσσαλία με στόχο να τονίσει την αντίθεση ανάμεσα στο πεδινό θεσσαλικό τοπίο με το κατά βάση ορεινό της Αιτωλοακαρνανίας. Ωστόσο, παρότι το φιλμικό υλικό της καταγραφής είναι απέραντο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι όπως ειπώθηκε και στην παρουσίαση, το έργο δεν είναι ντοκιμαντέρ. Το στοιχείο της εικόνας, το οπτικοακουστικό, θα παίζει μεν σημαντικό ρόλο αλλά δεν θα είναι μόνο αυτό. Θα είναι ένα τμήμα σε ένα πολυμορφικό παραστατικό έργο.
