Δύο χρόνια με τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, η οποία προκάλεσε την απώλεια 57 ζωών και τον τραυματισμό 180 ανθρώπων, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών πιστεύει ότι γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης. Απέναντι σε αυτές τις προσπάθειες στέκεται από την πρώτη στιγμή η Μαρία Καρυστιανού, η μητέρα της 20χρονης Μάρθης, η οποία έχασε τη ζωή της εκείνη τη μέρα.
Η κ. Καρυστιανού μίλησε στο grace.gr, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και με την ιδιότητα της ως Προέδρου του Συλλόγου των θυμάτων των Τεμπών, εξηγώντας πως καταφέρνει να έχει σε απόθεμα, υπομονή, κουράγιο, ελπίδα, πείσμα και κάθε δύναμη μέσα της, συνεχίζοντας να παλεύει για να δικαιώσει μια ζωή που έφυγε τόσο μάταια και τόσο ανέλπιστα.
Πόσο ατέρμονη είναι τελικά η δύναμη μίας γυναίκας;
Δεν το γνωρίζω αυτό. Φαντάζομαι και ελπίζω να είναι ατελείωτη χωρίς να χρειάζεται όμως, κάθε φορά να πονά… Για μένα το τέλος της προσπάθειας θα είναι όταν έρθει το φως της δικαιοσύνης. Μέχρι τότε όλη μου η ψυχή, η σκέψη, το κουράγιο είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Παρόλο που αρκετές φορές απογοητεύομαι, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί έστω και ελάχιστα την πιθανότητα αποτυχίας. Για μας δεν υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο. Η δύναμη που πηγάζει από τη μητρική αγάπη δεν έχει τέλος. Δε θα τη φανταζόμουν αν δεν έφτανα σε αυτό το σημείο της απώλειας. Η καθεμία μας την εκφράζει αλλιώς. Εγώ δε θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Πέρα όμως από μάνα, ως άνθρωπος, ως πολίτης που γαλουχήθηκε μέσα σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον, αποζητώ να επανέλθουν οι χαμένες αξίες της ζωής. Η ισονομία, η αδέσμευτη δικαιοσύνη και αυτονόμηση του Τύπου. Αν ζούσε το παιδί μου, αυτό θα μου ζητούσε να κάνω.
Κυρία Καρυστιανού, γιατί δεν το βάζετε κάτω και δίνετε καθημερινά τη μάχη της ζωής σας για μία δικαίωση που ίσως να έρθει, αλλά μπορεί και όχι;
Το να μη δικαιωθούν οι ψυχές των παιδιών μας, δεν υπάρχει ως πιθανότητα. Έπειτα μου είναι αδιανόητο, τώρα που έγινε ολοφάνερη η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, να συνεχίσω αδιάφορη και άπραγη και να επιτρέπω αυτή την αποδόμηση. Δεν μας αξίζει αυτό. Δεν άξιζε σε αυτούς που δολοφονήθηκαν. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτό να ξανασυμβεί, ούτε βέβαια να προσποιηθούμε ότι όλα συνεχίζουν κανονικά… για μας δε συμβαίνει αυτό. Όμως ας μη γελιόμαστε, για κανέναν από εκείνη τη μέρα δεν συνεχίζει κανονικά η ζωη. Πρέπει να εθελοτυφλεί σε παθολογικό βαθμό κάποιος για να μην έχει νιώσει στο πετσί του την επικινδυνότητα και την τραγική πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Εν έτει 2024, υπάρχουν εκεί έξω, άνθρωποι με εξουσία σε καίριες θέσεις, που με περίσσιο θράσος, τολμούν ακόμα να κουνούν το δάχτυλο. Σας τρομάζει αυτό ή σας πεισμώνει;
Αυτό είναι το χρόνιο αποτέλεσμα της ατιμωρησίας. Με θυμώνει που το επέτρεψα και το ανέχτηκα. Με εξοργίζει και με πεθαίνει που το παιδί μου χάθηκε από αυτό. Με πεισμώνει να μην σταματήσω παρά μόνο όταν δικαιωθεί η ψυχή της και όλων. Βρίσκω υπέροχο και πραγματικά μου δίνει δύναμη, και όλες τις οικογένειες νομίζω, το γεγονός ότι θα αλλάξει από τους πολίτες. Από τη συμμετοχή τους στη δράση με τη συλλογή των υπογραφών. Ο καθένας επώνυμα δήλωσε και δηλώνει ακόμη τη διαφωνία του με ό,τι μέχρι τώρα ίσχυε .
Η δικαιοσύνη είναι μία από τις σπουδαιότερες αξίες, που όμως ακόμα και σήμερα πολλοί την κανιβαλίζουν. Θα συναντηθούν άραγε οι δρόμοι σας;
Μα, φυσικά. Θα επανέλθει η εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη, όταν αυτή γίνει επιτέλους αδέσμευτη και ανεξάρτητη από τους κυβερνώντες. Όλους μας ενοχλεί η παραδοχή ότι αυτά δεν γινόταν σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει. Με κλονίζει αυτό, νιώθω ότι μου καίει την ψυχή…
Σήμερα γιορτάζουν όλες οι γυναίκες. Γυναίκες που όμως πολύ δεν αγαπούν και πρωτίστως δεν σέβονται. Τι συμβουλή θα δίνατε σε όσες έχουν ανάγκη εξτρά στήριξης, αγάπης και ψυχικής ανάτασης;
Η ζωή μου ήταν μέχρι πριν, μέσα σε βολικά πλαίσια. Ο χαμός της μονάκριβης μου με γκρέμισε και βρέθηκα σε τελείως άγνωστες και εξαιρετικά επώδυνες και μοναχικές συνθήκες. Το μόνο που μπορώ να πω είναι το εξής. Η εσωτερική δύναμη του καθενός μας είναι απίστευτη και πανίσχυρη. Αρκεί να τη βρούμε και να την ακολουθήσουμε. Να την εμπιστευτούμε και όλα σχεδόν αγγελικά, μπαίνουν σε μια σειρά. Και η πραγμάτωση των όσων επιθυμούμε, όσο απίστευτο και να φαντάζει, θα είναι ξεκάθαρα εφικτή. Μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Αυτό έλεγα στη μικρή μου και τώρα πρέπει να της το δείξω… Εύχομαι καμία γυναίκα να μη βρει τη δύναμη αυτή με αφετηρία τέτοιο πόνο. Ας τη βρίσκει πια μέσα από το βάθος της καρδιάς της. Χωρίς αιμορραγία.
«Μα θέλει αρετή η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών». Ακούγεται ειδυλλιακό αλλά τόσο σπάνιο στις μέρες μας. Θα αλλάξει ποτέ άραγε το σκηνικό αυτό, στην Ελλάδα του «βολεύεσθαι και συγκαλύπτειν»;
Αυτή είναι η όμορφη πολιτική. Αυτή είναι η πολιτική που είναι φτιαγμένη για τον πολίτη. Εκφράζει την αγάπη για δημιουργία και συνολική ευμάρεια. Η αίσθηση και η σιγουριά ότι κάνεις κάτι καλό για την πλειοψηφία. Και αυτό ιδεατά είναι και το κίνητρο. Η υγιής πολιτική περιέχει έντονα φροντιστικά στοιχεία, αυτό είναι θείο δώρο. Αυτό είναι το χρόνιο αποτέλεσμα της ατιμωρησίας. Με θυμώνει που το επέτρεψα και το ανέχτηκα. Με εξοργίζει και με πεθαίνει που το παιδί μου χάθηκε από αυτό. Με πεισμώνει να μην σταματήσω παρά μόνο όταν δικαιωθεί η ψυχή της και όλων. Βρίσκω υπέροχο και πραγματικά μου δίνει δύναμη, και σε όλες τις οικογένειες νομίζω, το γεγονός ότι θα αλλάξει από τους πολίτες. Από τη συμμετοχή τους στη δράση με τη συλλογή των υπογραφών. Ο καθένας επώνυμα δήλωσε και δηλώνει ακόμη τη διαφωνία του με ότι μέχρι τώρα ίσχυε.
Το ψήφισμα έχει αυτή τη στιγμή ξεπεράσει τις 1. 300.000 υπογραφές, γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πως η οργή του λαού για το έγκλημα είναι συσσωρευμένη. Τι έπεται;
Πράγματι είναι συγκινητικό , τους κίνησε όλους αυτό το τρένο… Θα κατατεθεί νομοσχέδιο και εφαρμοστικός νόμος σχετικά με την ασυλία των πολιτικών. Θα αλλάξει αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο που υπάρχει τώρα. Για εμένα, δίκαιο θα ήταν να τιμωρηθούν και όσοι το πρότειναν και το έθεσαν σε ισχύ καθώς είναι ξεκάθαρα αντισυνταγματικό και διαφοροποιεί τους πολίτες ως προς τις ευθύνες τους.
Αν το ρολόι μπορούσε να πάει μπροστά και να ζούσαμε τώρα στο 2030, τι θα θέλατε να έχετε καταφέρει σχετικά με το θέμα των Τεμπών, προσωπικά αλλά και ως γυναίκα;
Αν κοιτάξω προς τα εκεί, έχει έρθει η δικαιοσύνη για τα παιδιά μας και τα παιδιά του κόσμου. Η τιμωρία για όσους, με δόλο ή χωρίς, έπαιξαν ρόλο στη μετέπειτα ζωή και το θάνατο των ανθρώπων που επέβαιναν στο IC62 την 28/2/2023. Η ασφάλεια κάθε παιδιού και κάθε πολίτη στην Ελλάδα να είναι αναφαίρετο δικαίωμα και αδιαμφισβήτητο. Η καθαρότητα και η εντιμότητα των πολιτικών και εκπροσώπων του λαού να μην είναι ιδανικά που τοποθετούνται στη σφαίρα της φαντασίας. Να γίνουν πραγματικότητα. Θεωρητικά μετά το φρικτό θάνατο των παιδιών μας, τα έχουμε ήδη κατακτήσει και εδραιώσει ως μόνο στόχο. Αν φτάσω να ζω ως το 2030 θα είναι κάτι για την κοινωνία να έχουν εδραιωθεί σε όλων τις ζωές έμπρακτα. Τέλος θα ήθελα έναν σιδηρόδρομο πιστά ίδιο με τα υψηλότερα ευρωπαϊκά πρότυπα. Σε σύνδεση με την Ευρώπη. Το αγαπημένο μεταφορικό μας μέσο… Ασφαλές, γρήγορο και βολικό. Να το βλέπουν , να το χρησιμοποιούν και να θυμούνται την τραγική αρχή της αλλαγής του. Σε αυτά τα παιδιά, θα οφείλεται αυτή η αλλαγή. Δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Ως γυναίκα… τι να σας πω. Και άντρας να ήμουν, δε θα μπορούσα να επιθυμώ τίποτα λιγότερο. Τα δικαιώματα αφορούν όλα τα φύλα των ανθρώπων.
Προσωπικά δεν θα σας συνδέσω ποτέ με τη μάνα που βιώνει τον χειρότερο πόνο της ζωής της. Αλλά ως μία γυναίκα που θα ήθελα να έχω συνοδοιπόρο σε στιγμές που δειλιάζω, μουδιάζω, φοβάμαι και επιτρέπω σε κάποιους να μου κόβουν την ανάσα. Το δικό σας οξυγόνο πλέον;
Τιμή μου, να με αισθάνεστε ως άνθρωπο που θα με θέλατε ως συνοδοιπόρο στα δύσκολα. Εύχομαι, ωστόσο, να έχετε μόνο εύκολα… Για εμένα πλέον ο γιος μου δρα ως πηγή δύναμης και η σκέψη της Μαρθούλας μου ως πόθος για δικαίωση. Δεν θα μπορούσα να επιτρέψω να συμβεί κάτι τέτοιο και σε άλλα παιδιά, ανάμεσα σε αυτά και ο γιος μου, σε άλλους ανθρώπους… Τώρα που η ζωή μου μπήκε αναγκαστικά σε άλλη τροχιά, πηγή ζωής αποτελεί η ολόψυχη επιθυμία και προσπάθεια να επανορθώσουμε . Στα παιδιά που γεννιούνται, αξίζει να αλλάξει η κοινωνία μας, να γίνει ανθρώπινη. Δεν θέλω πλέον να είναι όνειρο μακρινό το πώς ζουν σε αλλά κράτη. Θέλω να ζουν παιδιά σαν την κόρη μου ειρηνικά και ονειρικά και εδώ, στη χώρα μου, που τη λατρεύω.
