Κυκλοφορεί ως αστείο ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με την απόφασή της να αποκλείσει από τη λειτουργία της Κυριακής της Ορθοδοξίας τους πολιτικούς και να «ταμπουρωθεί» στη Μονή Πετράκη, κάνει μόνη της το πρώτο βήμα για τον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας.
Ίσως να μην είναι μόνο αστείο. Η μονομερής ενέργεια της ΔΙΣ και ο διαχωρισμός των βουλευτών με βάση την ψήφο τους στο νόμο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι θεοσεβούς αφοσίωσης, δείχνουν ότι η Εκκλησία παίζει με τη φωτιά.
Η απώλεια του μέτρου θέτει σε αμφισβήτηση τη θεσμική της θέση μέσα στην ελληνική κοινωνία και πολιτεία. Διότι οι εκκλησιαστικοί παράγοντες, απολαμβάνουν προνόμια, όπως είναι οι δοξολογίες που γίνονται στις εθνικές εορτές, η συμμετοχή τους σε κρατικές εκδηλώσεις υψηλού συμβολισμού, π.χ., στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου.
Αυτά τα προνόμια είναι, ούτως ή άλλως, αποκλίσεις από την θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους και από την αρχή της θρησκευτικής ελευθερίας και ισότητας του άρθρου 13 του Συντάγματος και του άρθρου 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Όταν η ίδια η Εκκλησία είναι έτοιμη να τα θυσιάσει στο βωμό μιας συνεχιζόμενης αντίδρασης επειδή ψηφίστηκε ένα νομοσχέδιο με το οποίο διαφωνεί και επειδή η ηθική αντίληψη της Πολιτείας είναι διαφορετική τη δική της, δεν διακινδυνεύει μόνο τη θέση της ως επικρατούσας θρησκείας. Προκαλεί και το νομοθετικό βήμα για τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Αν αυτό θέλουν οι ιεράρχες ας πάρουν την πρωτοβουλία για έναν σοβαρό διάλογο και όχι να κρατάνε μούτρα κλεισμένοι στη Μονή Πετράκη.
