Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης μας ενημέρωσε ότι δεν ψήφισε απλώς, αλλά συνέγραψε το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το Κράτος Δικαίου στην Ελλάδα. Ως εδώ καλά. Έχει τις απόψεις του και τις υποστήριξε.
Πρόσθεσε, όμως, κομπορρημονώντας ότι το άρθρο 27, το οποίο, όπως είπε, συνέγραψε εκείνος, όχι όλοι οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, «λέει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να συμμορφωθεί σε αυτό, αλλιώς θα κοπούν τα κονδύλια της ΕΕ». «Δεν λέει αυτό που λέτε εσείς», εξήγησε στους δημοσιογράφους, «ότι ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να κοπούν κονδύλια».
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο εξηγήσεις Αρβανίτη είναι δυσδιάκριτη. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν θα έκοβε τα κονδύλια από μια χώρα έτσι επειδή του κάπνισε, κάποιον λόγο θα επικαλούνταν.
Το ζήτημα δεν είναι ούτε το ευρωκοινοβούλιο ούτε το ψήφισμά του. Είναι η λογική του Αρβανίτη και του όποιου ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί. Ποιος ευρωβουλευτής, ποιας πολιτικής ομάδας, διανοείται να βάλει την υπογραφή του για να κοπεί η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της χώρας του; Και αν βρισκόταν κάποιος να το κάνει, μάλλον δεν θα έβγαινε να το υπερηφανευτεί ζητώντας και ψήφο στις ευρωεκλογές. Θα το άφηνε θαμμένο ακριβώς για να πάρει καμία ψήφο παραπάνω.
Ο Αρβανίτης, όμως, δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα. Πριν λίγες ημέρες ο πρώην πρωθυπουργός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι στο σκάνδαλο Novartis η κυβέρνηση του, έδωσε την εντύπωση ότι έβαζε στο ίδιο τσουβάλι ανθρώπους που ενδεχομένως είχαν εμπλοκή με ανθρώπους που δεν είχαν. Δηλαδή κρέμασε στα μανταλάκια πολιτικούς αντιπάλους που δεν είχαν καμία σχέση με την Novartis ενώ το ήξερε ή το υπέθετε λόγω έλλειψης στοιχείων ή συνάφειας αρμοδιοτήτων. Αυτές δεν είναι ομολογίες που προκαλούν περηφάνια, άλλοι θα ντρέπονταν να τα πουν δημοσίως. Απόδειξη ότι ο Αρβανίτης μετά την κατακραυγή ανασκεύασε.
Η δική του συνεισφορά στο άρθρο 27, δήλωσε, αφορούσε τη διατύπωση ότι οι Έλληνες πολίτες δεν πρέπει επουδενί να στερηθούν ευρωπαϊκά κονδύλια ή άλλη στήριξη, για τυχόν καταδίκες της κυβέρνησης. Δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις μέσα στην ίδια μέρα θυμίζουν περισσότερο το γνωστό αστείο για τις απόψεις του Γκράουτσο Μάρξ παρά μια αντιπολίτευση που θέλει να γίνει κυβέρνηση.
