Έξι χρόνια μετά τον θάνατο του αδελφού του Βιτόριο που έφυγε από την ζωή σε ηλικία 88 χρονών, ο αδελφός του Πάολο Ταβιάνι, αποφάσισε να τον ακολουθήσει σε κόσμους μακρινούς από αυτόν. Ο Π. Ταβιάνι άφησε την τελευταία πνοή του στη Ρώμη την Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου και σε ηλικία 93 ετών καθώς είχε γεννηθεί στις 8 Νοεμβρίου 1931.
Συνεργάτες στην δημιουργία τρομερών ταινιών του ιταλικού κινηματογράφου όπως οι «Κάτω από τον αστερισμό του Σκορπιού», «Πατέρας αφέντης» (Χρυσός Φοίνικας, Φεστιβάλ Καννών), «Η νύχτα του Σαν Λορέντζο», «Χάος», «Φιορίλε» και «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (Χρυσή Άρκτος, Φεστιβάλ Βερολίνου), οι αδελφοί Ταβιάνι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιταλικής διανόησης και πολιτικής σκέψης όχι μόνο στην Ιταλία αλλά στην Ευρώπη των τελευταίων 60 ετών.
Πριν από δύο χρόνια, ο Πάολο Ταβιάνι έδωσε κατ’ αποκλειστικότητα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» μια συνέντευξη με αφορμή την τελευταία ταινία του «Λεονόρα αντίο» που προβλήθηκε στις αίθουσες από την εταιρία Weird Wave.
Απόσπασμα της συνέντευξης παρουσιάζουμε εδώ, ως μια ύστατη πράξη αποχαιρετισμού προς τον σπουδαίο αυτό δημιουργό που μαζί με τον αδελφό του έχτισε ένα κεφάλαιο στην Ιστορία του ιταλικού πολιτικού κινηματογράφου.
«Πάντα αγαπούσαμε την Ελλάδα»
«Γυρίζαμε την “Νύχτα του Σαν Λορέντζο” στην Τοσκάνη, μια πολύ αγαπημένη μας ταινία και ήταν η ημέρα του γυρίσματος μιας σκηνής στην οποία Έλληνες κυριαρχούν στην φαντασία μιας κοπέλας» είχε πει ο Ταβιάνι έχοντας ερωτηθεί για την Ελλάδα. «Ανέκαθεν τρέφαμε μια ιδιαίτερη αγάπη προς του Έλληνες και νιώθω ιδιαίτερη τιμή που από μερικά χρόνια το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ανακήρυξε εμένα και τον Βιτόριο Επίτιμους Διδάκτορες του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του. Ηταν λοιπόν μια ηλιόλουστη μέρα της Τοσκάνης, οι ηθοποιοί μας ήταν ντυμένοι με ελληνικές φορεσιές που ξεχώριζαν στο καθαρό τοπίο με τις καλαμποκιές. Το συνεργείο βρισκόταν σε ετοιμότητα και κάποια στιγμή φτάσαμε, ο Βιτόριο κι εγώ, με το αυτοκίνητο. Κάναμε τους ελέγχους και πραγματικά νιώθει ότι βρισκόμασταν στην Αρχαία Ελλάδα, τέτοια ήταν η ομορφιά εκείνης της στιγμής • εξάλλου η πορεία των δύο λαών είναι κοινή, το πολιτιστικό υπόβαθρό τους, οι πολιτισμικές εμπειρίες. Και θυμάμαι ότι κάποια στιγμή γύρισα προς τον Βιτόριο και τον είδα στ’ αλήθεια να βουρκώνει. Είχε πραγματικά συγκινηθεί… Πάντα αγαπούσαμε την Ελλάδα»
Ο Π. Ταβιάνι περιέγραψε την σχέση με τον αδελφό του «δημοκρατική από την αρχή ως το τέλος. Όταν γυρίζαμε την “Μια προσωπική ιστορία” (2017), την τελευταία ταινία στην οποία συνεργαστήκαμε πριν ο Βιτόριο πεθάνει, ο αδελφός μου νοσηλευόταν. Χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας, είχε την δυνατότητα να παρακολουθεί τις σκηνές μας και να κάνει τις παρατηρήσεις του χωρίς να βρίσκεται στο σετ. Όταν ήμασταν μαζί στα σετ όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύαμε, είχαμε ένα πολύ δημοκρατικό σύστημα. Κάθε μέρα, στο πρωινό μας σε όποιο ξενοδοχείο βρισκόμασταν, σχεδιάζαμε το πλάνο της ημέρας και ποιος θα γύριζε τι.»
Όμως το ενδιαφέρον με τον Π. Ταβιάνι ήταν η όρεξή του για ζωή και δημιουργία ως το τέλος. Η «Λεονόρα αντίο» που είναι η τελευταία ταινία του γυρίστηκε εν μέσω COVID-19: «Η πανδημία ξέσπασε όταν γυρίζαμε το κομμάτι της Σικελίας» είπε. «Πανικόβλητοι άνθρωποι να τρέχουν από δω κι από κει αναζητώντας να βρουν τρόπους για να γυρίσουν στην Ρώμη. Κάποιοι έκλαιγαν απελπισμένοι, τρομαγμένοι με την ιδέα ότι θα αποκλείονταν στην Σικελία. Εγώ παρέμεινα ψύχραιμος, περίμενα λιγάκι και τελικά έφυγα με την ησυχία μου. Επιστρέφοντας βέβαια στην Ρώμη, δεν είχα τι να κάνω. Οπότε καταπιάστηκα με την ίδια την ταινία και με τα όσα είχαμε ως τότε γυρίσει. Και έτσι, κάποια στιγμή η ταινία γυρίστηκε.»
