Βράδυ 23:22, 28 Φεβρουαρίου 2023, στα Τέμπη. Ακούγεται ένας εκκωφαντικός ήχος και οι δύο αμαξοστοιχίες έχουν μία σφοδρή σύγκρουση. 57 ψυχές χάνονται για πάντα και άλλοι τόσοι τραυματίζονται.
Ο χρόνος για τους συγγενείς και τους φίλους των θυμάτων σταματάει για πάντα, όπως και για των τραυματισμένων. Μία νύχτα που θα τους σημαδέψει για το υπόλοιπο της ζωής του.
Όλη η χώρα παρακολουθεί «μουδιασμένη» τις εξελίξεις της μεγαλύτερης τραγωδίας στην ιστορία των σιδηροδρόμων. Πριν από το δυστύχημα στα Τέμπη, τα μηνύματα ανάμεσα στους επιβαίνοντες και το στενό τους κύκλο έχουνε πάρει φωτιά. Συνομιλίες που θα κρατήσουν για πάντα μέσα τους.
Η Ανθή Βούλγαρη, βρέθηκε στο σημείο μηδέν, στο ντοκιμαντέρ #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ και μίλησε με συγγενείς θυμάτων και τραυματίες. Οι περιγραφές συγκλονίζουν και με τίποτα δεν μπορεί ανθρώπινος νους να χωρέσει τις δύσκολες στιγμές που βιώσαν, και συνεχίζουν να βιώνουν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι.
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη περιέγραψε στην Ανθή Βούλγαρη όλα τα τραγικά γεγονότα που της συνέβησαν τη μοιραία νύχτα στα Τέμπη.
Η περιγραφή από τη στιγμή της σύγκρουσης
«Και ακριβώς γίνεται η σύγκρουση. Μου πέφτει το κινητό από τα χέρια και μου σκίζεται το φρύδι μου. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι. Και έσπασα το πόδι μου. Δηλαδή η κάτω πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Είχαν ήδη πέσει οι γύρω μου πάνω μου σχεδόν. Έχει αρχίσει ήδη να εκτροχιάζεται το τρένο και άρχισαν να πέφτουνε τα πράγματα πάνω μου. Με αποτέλεσμα να σπάω όλο μου το σώμα. Δηλαδή το ένιωθα όλο μου το σώμα μου να διαλύεται.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, όταν έγινε το ατύχημα, ήτανε πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό. Πώς θα ζήσει με αυτό η μαμά μου, η αδερφή μου, η γιαγιά μου. Και με τρόμαξε. Λέω εγώ δεν πρέπει να πεθάνω εδώ πέρα. Δεν πρέπει. Εκείνη την ώρα βαράνε πάρα πολύ τα ένστικτα επιβίωσης. Δηλαδή σε κάποιο σημείο δεν πονούσα καν. Είχα διαλυθεί και δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και απλά ήθελα να βγω. Ήθελα να βγω. Δε μου έφτανε ο αέρας. Έλεγα, πρέπει να βγω από εδώ πέρα.
Είναι αυτά τα ένστικτα, πιστεύω. Δεν είναι ότι είναι κάποιος καλύτερος από κάποιον άλλον. Απλά εκείνη τη στιγμή σε κάποιους που μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε, ίσως, λίγο καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα, που κάηκαν άλλα παιδιά. Τα παιδιά που έφυγαν ακαριαία, επίσης στο πρώτο βαγόνι, εμένα μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Και λέω αυτήν την ευκαιρία δεν πρέπει να τη χάσεις. Γιατί είσαι εδώ, είσαι ξύπνια και πρέπει να πολεμήσεις.
Εκεί κάπου θυμάμαι άρχισα να σέρνομαι με το πίσω μέρος και από μία χαραμάδα, βγήκα και έπεσα πάνω στις ράγες με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Και έτσι όπως έπεσα, αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να σπάσω ακόμα χειρότερα. Δηλαδή ειδικά το πόδι μου θυμάμαι, είχε βγει και το κόκκαλο της άρθρωσης έξω, είχα χτυπήσει πολύ άσχημα τη μέση μου, τον αυχένα μου. Είχα κάποια κατάγματα. Μετά από αυτό θυμάμαι, ότι άρχισα και εκεί να σέρνομαι. Σερνόμουνα και έφτασα κοντά περίπου, εκεί που βρήκα λίγο φως, που είχε ξεκινήσει ήδη η φωτιά στο ρέμα» εξιστορεί η Ντίνα Μαγδαλιανίδη και ανατριχιάζει.
