Η «Βαβυλωνία», ταινία του 1970 και η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Ηλία Λογοθέτη που έφυγε από αυτόν τον κόσμο την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου στα 85 του, ήταν μια από τις πρώτες εμπειρίες μου σε αίθουσα κινηματογράφου, μια από τις πρώτες που τουλάχιστον είμαι σε θέση να θυμάμαι. Ηταν καλοκαίρι, σε έναν κινηματογράφο της Κυψέλης, νομίζω το Πιγκάλ και θυμάμαι πάρα πολύ καλά την βραδιά γιατί είχαμε φύγει στην… μέση της ταινίας! Γιατί; Επειδή εγώ, ως παιδάκι πέντε – έξι ετών τότε, είχα φοβηθεί από την μορφή ενός άλλου ηθοποιού στην ταινία, του Δημήτρη Ιωακειμίδη.
Ο Ιωακειμίδης στην ταινία παίζει τον Αρβανίτη και στα μάτια μου ήταν εφιαλτικός. Φορούσε μια τεράστια προβιά που τον έκανε να μοιάζει με αρκούδα και είχε γένια και φώναζε και είχα τρομάξει. Έκλαιγα γοερά οπότε οι γονείς μου για το καλό των υπόλοιπων θεατών αποφάσισαν να φύγουμε στο διάλειμμα. Όμως θυμάμαι επίσης πόση ανακούφιση ένιωθα (όσο είμασταν στην αίθουσα) όποτε έβλεπα τον Λογοθέτη να δίνει τον κωμικό τόνο στην όλη ατμόσφαιρα και ένα πραγματικό ρεσιτάλ υποκριτικής (για το οποίο βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) παίζοντας τον Ιταλό αξιωματικό που δεν μπορούσε με τίποτα να συνεννοηθεί με τους Ελληνες. Το έργο του Δημήτρη Βυζάντιου είναι ούτως ή άλλως σπουδαίο και η κινηματογραφική μεταφορά του από τον Γιώργο Διζικιρίκη πολύ πετυχημένη. Και ο Λογοθέτης σε μαγνητίζει.
Μετά, αφού φύγαμε στη μέση, είχα τρελάνει τους γονείς μου ρωτώντας τους τι έγινε τελικά με τον Φάντε (έτσι λεγόταν ο ήρωας του Λογοθέτη) και αν ο Αρβανίτης ο Ιωακειμίδης τον είχε σκοτώσει… Με καθησύχασαν. Ολα θα πήγαιναν καλά. Να μην φοβάμαι. Τα θυμάμαι πολύ ζωντανά ακόμα και σήμερα γιατί σε μερικές περιπτώσεις η παιδική μνήμη λειτουργεί σαν σφουγγάρι. Χρόνια αργότερα μια ολοκληρωμένη θέαση της ταινίας στην ΕΡΤ2 (την εποχή που υπήρχε μόνο η κρατική τηλεόραση) θα μου έδινε και μια ολοκληρωμένη εικόνα της δουλειάς του Λογοθέτη. Δεν είχα όμως ξεχάσει λεπτό του από τα όσα είχα ήδη δει και όσο για τον Αρβανίτη τον Ιωακειμίδη, δεν με τρόμαζε πλέον.
Δεν θα το μάθουμε δυστυχώς ποτέ αλλά πιστεύω πραγματικά ότι αν ο Ηλίας Λογοθέτης εργαζόταν στην Αμερική, οι διακρίσεις που θα είχε κερδίσει θα ήταν πολύ περισσότερες από αυτές που κέρδισε ως ηθοποιός εργαζόμενος στην Ελλάδα. Αυτός ο ηθοποιός ανήκει στους καλλιτέχνες των οποίων το ταλέντο, σχεδόν δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Λες και οι λέξεις θα φτωχύνουν την αξία του, θα την αδικήσουν.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Λογοθέτης εξουσίαζε την σκηνή του θεάτρου (όπου ευτυχώς τον είχα δει σε μερικές παραστάσεις όπως στην «Φαλακρή τραγουδίστρια» και στον «Τίτο Ανδρόνικο»), ο τρόπος με τον οποίο γινόταν ο ίδιος η σκηνή του θεάτρου, καθώς επίσης ο τρόπος με τον οποίο μπορούσε να ανεβάσει στον ουρανό ακόμα και μια όχι και τόσο σπουδαία ταινία (παράδειγμα. τον «Ρεπόρτερ» του Ανδρέα Θωμόπουλου), πολύ απλά, δεν περιγράφεται. Πρέπει να τον έχεις δεις στις ταινίες (που ευτυχώς μπορείς ακόμα και τώρα να το κάνεις), ή αν υπήρξες τυχερός να τον έχεις δει στο θέατρο, για να νιώσεις την αξία του.
