Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, έναν χρόνο πριν από σήμερα, το ελληνικό internet και η τηλεόραση γεμίζουν ξαφνικά από ανησυχητικές αναφορές για σύγκρουση δύο τρένων, το ένα επιβατικό, στα Τέμπη, στη γραμμή Αθήνας – Θεσσαλονίκης.
Τα νέα γίνονταν όλο και πιο ανησυχητικά ώσπου όλοι μας βρεθήκαμε μπροστά στην μακάβρια είδηση:
Η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62, που ταξίδευε από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη, με περισσότερους απο 350 επιβάτες και πολλούς φοιτητές και φοιτήτριες που επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη από το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, συγκρούστηκε μετωπικά με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503, που ακολουθούσε την ακριβώς αντίθετη πορεία. Αρκετά βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας εκτροχιάστηκαν, ενώ κατόπιν έκρηξης τα δύο πρώτα βαγόνια του Intercity 62 παραδόθηκαν στις φλόγες.
Όλα τα στοιχεία υποδείκνυαν την ύπαρξη δεκάδων νεκρών.
«ΤΑ ΝΕΑ», 2.3.2023, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»
Οι νεκροί θα φτάσουν τελικά τους 57, ενώ δεκάδες είναι οι σωματικά αλλά και ψυχικά τραυματισμένοι.
Το τραγικό ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη Λάρισας, που ήταν υπεύθυνος για την κίνηση των τρένων σε συνδυασμό με εγκληματικές ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνας – Θεσσαλονίκης οδήγησαν δύο τρένα, το ένα γεμάτο κόσμο να έχουν την ακριβώς αντίθετη πορεία στην ίδια ακριβώς γραμμή.
Οι μαρτυρίες όσων κατάφεραν να βγουν ζωντανοί δίνουν την εικόνα επίγειας κόλασης.
«ΤΑ ΝΕΑ», 2.3.2023, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»
Μαρτυρίες
Γιάννης Γούλας (πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων ΕΚΑΒ Θεσσαλίας)
«Κάποιος από τους επιβάτες μάς κάλεσε και ενημέρωσε ότι το τρένο εκτροχιάστηκε», λέει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΕΚΑΒ Θεσσαλίας Γιάννης Γούλας και συνεχίζει: «Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι πρόκειται για ένα σοβαρό περιστατικό, σαν και αυτά που έχουμε αντιμετωπίσει κατά το παρελθόν. Ωστόσο, αυτό που αντικρίσαμε ήταν πολύ χειρότερο από αυτό που περιμέναμε. Χειρότερο από ό,τι είχαμε αντιμετωπίσει έως τώρα. Είδαμε να εξελίσσονται μπροστά μας σκηνές τραγωδίας. Σκηνές βγαλμένες από ταινία.
»Είδαμε νεκρούς, είδαμε ακρωτηριασμένους, είδαμε νέους ανθρώπους και οικογένειες με παιδιά. Η φωτιά έκαιγε ακόμα τα μπροστινά βαγόνια. Οι θερμοκρασίες ήταν πολύ υψηλές και μέσα από το τρένο έβγαιναν κατά δεκάδες επιβάτες τραυματισμένοι, με αίματα στο πρόσωπο. Φώναζαν και εκλιπαρούσαν για βοήθεια. Οι περισσότεροι ήταν νεαρά παιδιά/ Στο σημείο του δυστυχήματος και υπό αυτές τις συνθήκες έπρεπε να γίνει η διαλογή των περιστατικών»
Στέφανος Γωγάκος (τραυματίας)
«Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω αντικρίσει τέτοιο θέαμα…Τα τζάμια έσπασαν και όλοι οι επιβάτες πέσαμε κάτω. Το τρένο πήρε μια κλήση προς τη μία πλευρά του δρόμου, όλα τα φώτα έσβησαν. Ακούγαμε μόνο το κλάμα των παιδιών και τις φωνές των γυναικών.
»Από το τράνταγμα πετάχτηκα αρχικά πάνω και στη συνέχεια προσγειώθηκα στο μπροστινό κάθισμα. Ετρεχαν αίματα στο πρόσωπό μου. O ένας βοηθούσε τον άλλον. Εγώ πήρα ένα παιδάκι στην αγκαλιά μου και το έβγαλα από την αμαξοστοιχία. Η μητέρα του από την πρόσκρουση είχε φτάσει στην άλλη μεριά του βαγονιού. (…)
»Βγήκαμε σε ένα ξέφωτο. Τα ασθενοφόρα ήταν ήδη εκεί, μόλις είδαν τα αίματα να τρέχουν στο πρόσωπό μου, με έβαλαν στο ασθενοφόρο και περιποιήθηκαν τα τραύματά μου
»Ζήσαμε μια κόλαση. Και για πολλούς η κόλαση αυτή δεν έχει τελειώσει ακόμα. Τα μπροστινά βαγόνια είχαν τυλιχτεί στις φλόγες. Είμαι 70 ετών. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω αντικρίσει ξανά ένα τέτοιο θέαμα…».
Πανοραμική λήψη στο συημείο του δυστυχήματος λίγες ώρες μετά τη σύγκρουση των δύο τρένων
Φοιτητής Εμπορικού Ναυτικού
«Μιλούσα στο κινητό για να έρθουν να με πάρουν. Μόλις είχα γυρίσει από το κυλικείο και είχα καθίσει, μετά έγινε η πρόσκρουση. Έκλεισαν όλα τα φώτα, το μόνο φως που υπήρχε ήταν από τους σπινθήρες και τις φωτιές. Κάποιοι χρησιμοποιούσαν τον φακό των κινητών τους για να έχουν φως. Συνειδητοποιήσαμε πώς ήμασταν αναποδογυρισμένοι
(…)
»Χρειαζόταν να σκαρφαλώσεις στα παράθυρα για να βγεις έξω. Ορισμένοι τραυματιστήκαμε για να πεταχτούμε έξω από το τρένο»
»Σηκώθηκα γρήγορα γιατί καιγόμουν από τις λαμαρίνες. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και τα τζάμια ραγισμένα. Μαζί με ένα άλλο παιδί βγήκαμε έξω και πήραμε ανάσες, και ξεκίνησα να βοηθήσω άλλους που ήταν μέσα στο τρένο. Ίσως 50 άτομα να ήταν μέσα»
»Φως στο χώρο, υπήρχε μόνο από τη φωτιά. Κατά τις πρώτες μου κινήσεις, έσπευσα να δω σε τι κατάσταση βρίσκομαι – δεν λιποθύμησα, είχα τις αισθήσεις μου. Είδα πώς μπορώ να επιβιώσω και μετά να βοηθήσω άλλα άτομα»
Δάφνη, 36 ετών, πολυτραυματίας
«Ξαφνικά πετάχτηκα μπροστά στην απέναντι θέση. Βρίσκομαι στα μπροστά κουπέ στο βαγόνι νούμερο 2 πίσω από αυτό του κυλικείου. Χάνω τις αισθήσεις μου στιγμιαία. Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι έξω από το τρένο. Αρχικά σκέφτομαι ότι είναι ένα κακό όνειρο. Πέφτουν πάνω μου καύτρες και τότε καταλαβαίνω ότι αυτό συμβαίνει στα αλήθεια. Φώναζα βοήθεια. Το σκυλί μου ήταν δίπλα μου. Της έλεγα να φύγει για να μην καεί αλλά δεν έφευγε».
«Δύο αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού που ήταν επιβάτες, με τράβηξαν μακριά από τη φωτιά. Τους ευχαριστώ που με έσωσαν. Νιώθω βαθιά θλίψη για το χαμό του συντρόφου μου, αλλά και χαρά που μετά από 44 μέρες νοσηλείας, βρίσκομαι πλέον εκτός νοσοκομείου».
Γιώργος Καπιοτέλης, ξυλουργός
«Από τη στιγμή που ήμουν καλά ήθελα να βοηθήσω. Υπήρχαν και άλλα παιδιά, όπως ο Άγγελος. Ανοίξαμε τις πόρτες για να φύγουν πρώτα τα άτομα που μπορούσαν να περπατήσουν από το πέμπτο και έκτο βαγόνι. Μετά πήγαμε στο τρίτο που ήταν αναποδογυρισμένο. Βγάλαμε αρκετά άτομα, δεν είχε καθόλου φως. Μπήκα εγώ μέσα, έφεξε ο Άγγελος. Βρήκαμε τρία άτομα. Μας είπαν ότι ήταν δύο ζωντανοί και μια νεκρή κοπέλα. Καλέσαμε βοήθεια. Και εκεί που είχα μείνει μόνος μου με τα παιδιά, ακούσαμε μια φωνή που έλεγε “Είμαι και εγώ εδώ, βοήθησε με» και ήταν τελείως χαμηλά, κάτω από το βαγόνι”
»Αυτό που έγινε στα Τέμπη δεν το λες ατύχημα, το λες ανευθυνότητα. Πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ο Θεός και η Παναγία να δώσει κουράγιο και δύναμη στους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους»
Συνεργεία διάσωσης στον τόπο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη
Κωνσταντίνος Λιούρης, Πατέρας διασωθείσας
«Η Ανυσία, μου είπε προχτές συγκεκριμένα “Μπαμπά πονούσα, κρύωνα και φοβόμουνα επειδή ήταν νύχτα και αυτοί οι δύο με σκέπασαν, μου μίλαγαν και δε φοβόμουν”.
»Εάν δεν ήταν αυτοί οι δύο Αντιπλοίαρχοι (σ.σ. Δημήτρης Κατσαούνης, Παρασκευάς Καλαβρυτινός), θα έβρισκαν την Ανυσία αλλά και τους άλλους τέσσερις με το πρώτο φως της ημέρας νεκρούς.
»Η Ανυσία είχε τις αισθήσεις της εκείνη την ώρα, μιλούσε. Τη ρώτησαν “ποιον δικό σου να πάρουμε τηλέφωνο;” και τους απάντησε “τη μαμά μου στη Σάμο”. Πράγματι, ο Πάρις (αντιπλοίαρχος) τηλεφώνησε στη σύζυγό μου στη Σάμο και την ενημέρωσε, μίλησε και η κόρη μου με τη μητέρα της, λέγοντάς της “Έλα μαμά, σας έβαλα σε φουρτούνες…”»
«Αν δεν την έβρισκαν αυτοί οι δύο, εκεί κοντά σε θάμνους που ήταν, θα έσβηνε… Όλοι θεωρούσαν νεκρούς όσους ήταν στο διαλυμένο εστιατόριο, όχι όμως οι δύο αυτοί άνδρες. Της μιλούσαν, της έδιναν κουράγιο, την κρατούσαν ξύπνια. Αυτοί μίλησαν με το ασθενοφόρο, που ήρθε και πήρε πρώτα μια άλλη κοπέλα, μετά την κόρη μου, έπειτα τους άλλους τρεις από τους πέντε τραυματίες που βρήκαν έξω από το βαγόνι – εστιατόριο και σήμερα είναι όλες/ όλοι στη ζωή» λέει για τις εφιαλτικές στιγμές μετά τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.
Ελένη Γκανίδου, μητέρα θύματος
«Θέλεις να πάρεις γρήγορα το πτυχίο σου. Είσαι πάντα χαμογελαστός, περνάς ένα υπέροχο τριήμερο στην Αθήνα με τη φίλη σου και ανεβαίνεις στο τραίνο για την επιστροφή. Είμαστε στη Λάρισα, έχουμε μία ώρα καθυστέρηση μου είπες στις 23:00. Λίγο πριν τα Τέμπη δίψασες. Σηκώθηκες και πήγες στο μπαρ για να πάρεις ένα μπουκάλι νερό και ξαφνικά… Έγινε ατύχημα, δεν μπορώ να βρω τον Γιώργο, μου είπε στο τηλέφωνο η φίλη σου λίγο αργότερα. Από εκείνη τη στιγμή σε περιμένουμε, εσύ όμως δεν θα γυρίσεις ποτέ. Πόσο κοστίζει στη σύγχρονη Ελλάδα ένα μπουκάλι νερό. Ένα ευρώ ή μία ανθρώπινη ζωή; Αντίο λατρευτό μου παιδί, θα σε αγαπάμε πάντα. Ήταν μόνο ανθρώπινο λάθος;“.
Έναν χρόνο αργότερα
Έναν χρόνο αργότερα η υπόθεση βρίσκεται υπό έρευνα τόσο σε ποινικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Έναν χρόνο αργότερα διατελέσαντες αρμόδιοι υπουργοί και διοικητικοί της σιδηροδρομικής εταιρείας ερίζουν για το σε ποιον θα καταλήξει το μπαλάκι της ευθύνης.
Και την ίδια στιγμή οι συγγενείς των 57 νεκρών και όσοι δεκάδες επιβίωσαν από το τραγικό αυτό δυστύχημα ζητούν αυτό που δυστυχώς μόνο αυτονόητο δεν είναι: απονομή δικαιοσύνης.
