Τον Μάρτιο του 1987 η Ελλάδα και η Τουρκία βρέθηκαν ένα βήμα πριν από τον πόλεμο, ίσως η χειρότερη στιγμή τα τελευταία χρόνια στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, χειρότερη ακόμα και από την πρόσφατη σχετικά κρίση του Oruc Reis.
Όπως αναφέρει ο Βηματοδότης ήταν τότε που μία σοβαρότατη κρίση έκανε τους Έλληνες να υπερβούν εντυπωσιακά τον διχασμό που είχε προκαλέσει τότε το νομοσχέδιο Αντώνη Τρίτση για την εκκλησιαστική περιουσία και με την απειλή πολέμου από την Τουρκία, ένωσε όλους τους Έλληνες σαν γροθιά απέναντι στον εθνικό επιβουλέα.
Επικράτησε εθνική ανάταση και από το γεγονός ότι η Τουρκία υπάκουσε στο τελεσίγραφο του Ανδρέα Παπανδρέου και ματαίωσε τη δεύτερη έξοδο του ερευνητικού τουρκικού πλοίου «Πίρι Ρέις» (πρώην Σισμίκ). Το γεγονός έχει εγγραφεί στη συλλογική μνήμη ως «νίκη», αλλά λίγοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι εξίσου ως «νίκη» του Τουργκούτ Οζάλ έχει εγγραφεί στην Τουρκία. Πώς γίνεται όμως οι δύο χώρες να έφτασαν πιο κοντά από ποτέ σε πόλεμο, αλλά να τον απέφυγαν πιστεύοντας η καθεμία ότι υποχώρησε η άλλη;
Θυμάμαι τον τότε Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να αποδίδει την έξοδο του τουρκικού ερευνητικού «Πίρι Ρέις» σε σχέδιο των Αμερικανών. Θυμάμαι επίσης να πηγαίνει (συνοδευόμενος από τον διπλωματικό του σύμβουλο Χρήστο Μαχαιρίτσα και την γραμματέα του Αγγέλα Κοκκόλα) να συναντά τον τότε υπουργό Άμυνας Γιάννη Χαραλαμπόπουλο στον απόρρητο θάλαμο επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ και να δίνει εντολή στους στρατηγούς ότι εάν το Πίρι Ρέις εισέλθει σε ελληνικά χωρικά ύδατα, βυθίστε το. Και εν συνεχεία αν γυρνάει προς τον Χαραλαμπόπουλο και να λέει δυνατά ώστε να ακούσουν όλοι ότι η εντολή που έδωσα ακυρώνεται μόνον από τον Πρωθυπουργό, δηλαδή από μένα. Και έφυγε από την αίθουσα.
