Αναμφισβήτητα, μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της σημερινής εποχής είναι η προσέγγιση των νέων ανθρώπων, της νέας γενιάς, της λεγόμενης gen Z, των ανθρώπων που στα πιο κρίσιμα χρόνια της διαμόρφωσής τους έχουν βιώσει από πανδημία και Lockdowns μέχρι πολέμους.
Και, εξίσου, αναμφισβήτητα, το μεγαλύτερο στοίχημα είναι το πώς τα κόμματα, οι ηγεσίες και τα στελέχη τους θα τους κεντρίσουν το ενδιαφέρον.
Αρχικά, οφείλουμε να πάρουμε ως δεδομένο ότι το να βρεις τους κατάλληλους τρόπους να προσεγγίσεις τη σημερινή «νέα γενιά» δεν είναι και το πιο εύκολο εγχείρημα. Και αυτό γιατί, όπως προ είπαμε, είναι μία μερίδα ανθρώπων που όχι μόνο έχουν μεγαλώσει μέσα σε αλλεπάλληλες κρίσεις (οικονομική, υγειονομική, ανθρωπιστική), αλλά έχουν μεγαλώσει και με τα αποτελέσματα των κρίσεων αυτών, που σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν άλλα από απομόνωση, αποξένωση, μαζική χρησιμοποίηση τεχνολογικών εφαρμογών, και κυρίως την επικράτηση του φόβου.
Αν προσθέσουμε μέσα σε όλα αυτά και το brain drain, δηλαδή τη μαζική στροφή των νέων προς την επιστημονική μετανάστευση σε κάθε γωνιά της γης, αλλά και τα οικονομικά δεδομένα στην πατρίδα μας, που – αντικειμενικά – δεν είναι και τα καλύτερα για να αρχίσει κάποιος νέος άνθρωπος τη ζωή του σε σταθερά θεμέλια, τότε θα καταλάβουμε ότι το συγκεκριμένο κοινό έχει απαιτήσεις.
Και ποιές είναι αυτές; Κατανόηση των συνθηκών διαβίωσής τους, των σημερινών μαθητών, φοιτητών , νέων εργαζομένων, νέων γονέων. Η σύγχρονη καθημερινότητα ενός νέου εργαζόμενου, για παράδειγμα, δεν θυμίζει σε τίποτα τα προηγούμενα χρόνια. Συσσωρευμένο άγχος, πίεση και κόπωση για τη συλλογή πολλαπλών “hard-skills”, δηλαδή πτυχίων, μεταπτυχιακών, διδακτορικών, εξουθενωτικά ωράρια δουλειάς και ,σχεδόν δεδομένη, υπό – αμειβόμενη εργασία σε όλους τους επιστημονικούς – και μη – κλάδους.
Μετά, ακολουθεί το ατέρμονο κυνήγι της “αύξησης”, με τον υπολογιστή να μένει σταθερά ανοιχτός και τα mails να έρχονται σωρηδόν ό,τι ώρα και να είναι, προκειμένου να βγάλεις αυτά τα χρήματα που θα σου επιτρέψουν, πχ, να νοικιάσεις σπίτι. Και μετά έρχεται αυτό που παντού ακούμε ως “στεγαστική κρίση” – και ο όρος πραγματικά είναι αληθής και ακριβής – αλλά πονάει περισσότερο όταν το βιώνεις στην τσέπη σου. Όταν το μέσο ενοίκιο στην Αθήνα είναι όσο ο μισός σου μισθός και παραπάνω.
Και κάπως έτσι, είμαστε αυτή η γενιά, που όσο χρονών και να έχουμε πάει, δυσκολευόμαστε να φύγουμε από το παιδικό δωμάτιο και, το χειρότερο, αρχίζουμε να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της παραμονής εκεί. Είμαστε η γενιά που όταν μας ρωτάνε “ποιό είναι το χόμπι σου”, παγώνουμε γιατί δεν έχουμε απάντηση. Και απάντηση δεν έχουμε γιατί δεν έχουμε χρόνο.
Είμαστε, όμως, και αυτοί που θυμώνουμε όταν βλέπουμε να εκφυλίζεται και κάθε τί δημόσιο και να δίνεται από “τα πάνω” το μήνυμα ότι όλα έχουν ένα ποσό (χρηματικό) και αγοράζονται. Είμαστε αυτοί που θα παλέψουμε για να παραμείνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση αγαθό.
Και κάτι ακόμη. Η γενιά μας έχει μεγαλώσει με τις εξελίξεις της τεχνολογίας να τρέχουν ραγδαία. Με τη τεχνητή νοημοσύνη να γίνεται κομμάτι της δουλειάς μας, των σπουδών μας, της καθημερινότητάς μας. Με τα αλγοριθμικά συστήματα να εισάγονται ολοένα και εντονότερα σε κάθε τομέα δράσης μας, από τη λειτουργία μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών, μέχρι τη δημόσια διοίκηση.
Πώς, λοιπόν, μία πολιτική ηγεσία θα προσεγγίσει τη νέα γενιά; Μόνο αν την αφουγκραστεί. Μόνο αν γίνει σύγχρονη και δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που την ταλανίζουν. Στο πώς θα διαχειριστούμε τα μεγάλα δεδομένα (big data) και θα εντάξουμε τη τεχνητή νοημοσύνη συνειδητά και οριοθετημένα στη ζωή μας. Στο πώς ο μισθός θα μας φθάνει για να βγάλουμε τον μήνα. Στο πώς το κράτος θα επενδύσει στην παιδεία. Στο τί κίνητρα θα δίνονται για να γυρνάνε οι φίλοι μας πίσω από το εξωτερικό. Και άλλα.
Με λίγα λόγια, στο πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε. Με ποιότητα.
Η Μυρτώ Κοροβέση είναι δικηγόρος, Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής, Στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
