Αν και με τη συνήθη διαφορά χρόνου που καθιστά τη χώρα μας ουραγό στο διεθνές στερέωμα σε πολλά πεδία, η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων συνιστά μια σημαντική μεταρρύθμιση, τη σημασία της οποίας αναγνωρίζουν πλέον πολιτικές δυνάμεις πέραν της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Θα υπέθετε κανείς συνεπώς ότι η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, που ξεκινά σήμερα, θα κινούνταν στην κατεύθυνση της ευρύτερης συναίνεσης, όπως έχει συμβεί και με άλλες μεταρρυθμίσεις.
Κανένας, για παράδειγμα, δεν διαφωνεί σήμερα με τη σύσταση ξενόγλωσσων τμημάτων στα ανώτατα ιδρύματα, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Και πολλοί αντιλαμβάνονται πια ότι το άρθρο 16 δεν είναι κάποιος κανόνας γραμμένος στις πλάκες του Μωυσή, αλλά ένας συνταγματικός αναχρονισμός που έχει ξεπεραστεί από τις συνθήκες της σύγχρονης εποχής.
Φαίνεται ωστόσο ότι η συζήτηση θα διεξαχθεί στο περιβάλλον του «μόνος εναντίον όλων». Κι αυτό επειδή κόμματα της αντιπολίτευσης που δεν διαφωνούν επί της αρχής καταθέτουν ενστάσεις επί της διαδικασίας που δεν φτάνουν στα αυτιά της κυβέρνησης.
Πολλοί, με λίγα λόγια, συμφωνούν στο «εάν» πρέπει να επιτραπεί η ίδρυση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων – ακόμη και στην Αριστερά.
Δεν συμφωνούν όμως στο «πώς». «Ένα fund κι ένα κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού θα συνεργαστούν, λένε, για να κάνουν δήθεν ένα μη κερδοσκοπικό στην Ελλάδα. Μα ποιον κοροϊδεύουν;» διερωτήθηκε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Η αντιπολίτευση αναδεικνύει μια «γκρίζα ζώνη», στην οποία η κυβέρνηση οφείλει να τοποθετηθεί κατά τη συζήτηση στη Βουλή και να δώσει πειστικές απαντήσεις.
Κι αυτό επειδή το τελευταίο που χρειάζονται οι σημαντικές μεταρρυθμίσεις είναι οι γκρίζες ζώνες και οι σκιές.
