To ξημέρωμα της 23ης Φεβρουαρίου βρήκε την ομάδα των οκτώ ανταποκριτών που θα συνόδευαν την Πρόεδρο της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Κίεβο να αναζητεί το στρατιωτικό αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Απόλυτη ερημιά. Μέχρι να επιβιβαστούμε στο αεροσκάφος του Βέλγου Πρωθυπουργού, Αλεξάντερ Ντε Κρόο με τον οποίο θα συνταξιδεύαμε, είχαμε ήδη περάσει δύο ώρες εκτός εργασιακού περιβάλλοντος, με συζητήσεις γνωριμίας επί της ουσίας, ακόμη κι αν επρόκειτο για επαγγελματικό ταξίδι και σίγουρα για ιστορικό.
Δεν άργησε η ώρα που η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν συνοδευόμενη από τον επικεφαλής εκπρόσωπο της Επιτροπής, Ερίκ Μαμέρ ήρθε να καλημερίσει τους δημοσιογράφους. Θέλησε να μάθει από ποια χώρα είναι ο καθένας και η επαφή μαζί μας απείχε πολύ από ένα πόντιουμ και μια συνέντευξη τύπου. Άλλωστε θα περνούσαμε μαζί σχεδόν 48 ώρες. Πρώτος σταθμός ήταν η Βαρσοβία όπου με τον Αλεξάντερ Ντε Κρόο θα συναντούσαν τον Πρωθυπουργό Ντόναλντ Τουσκ.
Η δημοσιογραφική αποστολή που συνόδευσε την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο τρένο που αναχώρησε από τη Βαρσοβία με προορισμό το Κίεβο.
Τη συνάντηση ακολούθησε η μετάβασή μας στα σύνορα της Πολωνίας για το τρένο που θα μας μετέφερε στο Κίεβο για την επέτειο των δύο ετών από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Είχε ήδη νυχτώσει όταν αναχωρήσαμε και σύντομα αναχώρησε μας κάλεσαν για την καθιερωμένη ενημέρωση που θα μας έκανε η Πρόεδρος. Αεικίνητη, παραστατική, προτίμησε να μας μιλήσει όρθια και ήταν διατεθειμένη να απαντήσει ανοιχτά σε κάθε δημοσιογραφική και μη απορία. Πιο πολύ βλέπαμε μπροστά μας μία έμπειρη πολιτικό, η οποία μόνο ξύλινα δε μιλούσε και η οποία σίγουρα δεν έδειχνε φόβο προς τους δημοσιογράφους. Προσιτή και χαμογελαστή παρά το υπερβολικά γεμάτο πρόγραμμα που την περίμενε όταν θα φτάναμε στην Ουκρανία.
«Γνώστες της ουκρανικής πραγματικότητας μας εξηγούσαν ότι ο κόσμος προσπαθεί να δείξει ότι ζει κανονικά, όμως δεν ισχύει. Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει κάθε στιγμή».
Το βράδυ των δημοσιογράφων συνεχίστηκε ανταλλάσσοντας επισκέψεις στις κουκέτες μας, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος αναμένοντας να περάσουν οι 11 ώρες που διαρκεί το ταξίδι και να κάνουν την εμφάνισή τους δειλά οι πρώτες εικόνες της σκοτεινιασμένης Ουκρανίας. Στους δρόμους ο κόσμος λίγος, άλλωστε ήταν Σάββατο και πολύ νωρίς το πρωί. Στο σιδηροδρομικό σταθμό όλα έγιναν με γρήγορες διαδικασίες. Απολύτως λογικό με τέσσερις ηγέτες να βρίσκονται στο ίδιο τρένο με στόχο να στείλουν μήνυμα ενότητας επί ουκρανικού εδάφους διαψεύδοντας τις όποιες ελπίδες μπορεί να είχε ο Βλαντίμιρ Πούτιν για διχασμό. Η εικόνα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, του Αλεξάντερ Ντε Κρόο, της Τζόρτζια Μελόνι και του Ζυστίν Τριντό να φτάνουν μαζί με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στο αεροδρόμιο Αντόνοφ, από όπου ξεκίνησαν όλα και τριγύρω η απόλυτη καταστροφή μόνο αδιάφορα δεν περνούν.
Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιέβου έφτασαν οι 4 ηγέτες ( Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, του Αλεξάντερ Ντε Κρόο, της Τζόρτζια Μελόνι και του Ζυστίν Τριντό) για τη συνάντηση με τον Ουκρανό Πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Γνώστες της ουκρανικής πραγματικότητας μας εξηγούσαν ότι ο κόσμος προσπαθεί να δείξει ότι ζει κανονικά, όμως δεν ισχύει. Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει κάθε στιγμή. Οι σειρήνες ακούγονται σχεδόν κάθε δύο ημέρες. Ακόμη μεγαλύτερο είναι το άγχος για τις μητέρες με αγόρια κοντά στα 18 αφού εφόσον ενηλικιωθούν θα πρέπει να πολεμήσουν και δεν επιτρέπεται να φύγουν από τη χώρα παρά υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Η συνέντευξη τύπου δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν ιδιαίτερα ξεκούραστη. Με καθυστέρηση που ξεπέρασε τη μία ώρα μέχρι να ξεκινήσει, χωρίς τα κινητά τηλέφωνα ή τους υπολογιστές ο χρόνος κυλούσε αφόρητα αργά ώσπου ξαφνικά ένα μπουλούκι δημοσιογράφων ξεχύνεται στους διαδρόμους του χρυσοποίκιλτου προεδρικού μεγάρου σημάδι ότι είχε έρθει η ώρα να πάρουμε τις θέσεις μας.
Βγαίνοντας από το μέγαρο Μαρίνσκι τσεκπόιντς και στρατιώτες παντού, ενώ αυτό που τραβάει το μάτι είναι οι πλάκες στον πεζόδρομο έξω από το κοινοβούλιο, τη Ράντα, με τα ονόματα ηγετών που έχουν βοηθήσει την Ουκρανία. Οι δημοσιογράφοι τρέχαμε να προλάβουμε τις υπόλοιπες συναντήσεις και οι ηγέτες την συνεδρίαση των G7 με την Τζόρτζια Μελόνι, προεδρεύουσα χώρα της G7 η Ιταλία, να κοιτά συνεχώς το κινητό της και την ώρα. Το τρένο μας περίμενε για την επιστροφή με την Ιταλίδα πρωθυπουργό να είναι η τελευταία που έφτασε στον σταθμό. Στο βαγόνι μας περίμενε και πάλι ένας από τους εργαζόμενους με τον οποίο παρότι δεν μιλούσαμε κοινή γλώσσα, ήταν εκεί για εμάς για μας φροντίσει, να μας προσφέρει φαγητό και ό,τι άλλο επιθυμούσαμε σε αυτό το ταξίδι.
Η παρουσία του στρατού είναι ορατή παντού στην πόλη του Κιέβου.
Ξανά στη διάθεσή των δημοσιογράφων. Πάλι όρθια, πάλι χαμογελαστή και πάλι έξω από γραμμές και πολιτικό προσωπείο. Κι αυτή δεν είναι η μοναδική φορά που αφήνει στην άκρη το ρόλο της. Όποιος την έχει συναντήσει όταν έχει επαφή με νέους και παιδιά καταλαβαίνει. Σαν να επικεντρώνεται και να αφιερώνεται. Για όσο χρόνο έχει στη διάθεσή της. Ίσως δεν είναι τυχαίο. Εκτός από τη σιδηρά κυρία της ΕΕ, είναι μαμά επτά παιδιών και γιαγιά τριών εγγονιών. 14 ώρες μετά βρισκόμαστε και πάλι στις Βρυξέλλες.
Αφήνοντας το Κίεβο πίσω και ακόμη χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει το τέλος αυτού του πολέμου.
