Το μαλλιοτράβηγμα στον ΣΥΡΙΖΑ είχε όλα τα προσόντα να εξελιχθεί σε ένα αξιοπρεπές μελόδραμα.
Φανταστείτε ένα βαγκνερικό σκηνικό με τους Θεούς να θρηνούν τους χαμένους Ηρωες της κυβερνώσας Αριστεράς. Μεγαλείο!
Τελικά όμως κατάντησε φαρσοκωμωδία. Στο τέλος μπαίνει ο Σεφερλής και τους μαζεύει όλους για το «Δελφινάριο».
Η υπόθεση δεν υπακούει σε κάποια λογική. Αλλωστε και για να είμαι ειλικρινής κανείς δεν καταλαβαίνει τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Ιούνιο 2023.
Ο προηγούμενος αρχηγός που έφυγε ύστερα από πέντε συνεχόμενες ήττες διαμήνυσε ξαφνικά στον επόμενο να αναζητήσει την εμπιστοσύνη του κοινού. Μόλις πέντε μήνες μετά την εκλογή του.
Κανείς δεν κατάλαβε γιατί και πάντως ο προηγούμενος δεν το εξήγησε.
Ο επόμενος όμως δεν κρύφτηκε και προκειμένου να γίνει κι εκείνος προηγούμενος, βγήκε στα κάγκελα.
Απονη ζωή. Ξεκίνησε πριν από πέντε μήνες σίγουρος ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη και τώρα ψάχνεται να κερδίσει τη Γεροβασίλη.
Ενώ το ζητούμενο πλέον είναι να καπελώσει τους παρατρεχάμενους που καπέλωσαν το Συνέδριο και εμπόδισαν την εκλογή. Μύλος.
Οι φαρσοκωμωδίες έχουν τέτοια απρόοπτα στην πλοκή τους. Το ομολογούσε κι ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος. «Τι θα το κάνουμε εδώ; Αμέρικαν μπαρ;».
Ακούω από διάφορους ειδήμονες ότι τα παραπάνω είναι «σχέδιο Τσίπρα». Δεν το ξέρω.
Αλλά αν είναι σχέδιο, μοιάζει λίγο χειρότερο από το άλλο με τον Ζάλογγο. Τουλάχιστον οι Σουλιώτισσες έπεφταν στον γκρεμό τραγουδώντας.
Κι αν το νέο σχέδιο είναι οι ευρωεκλογές, μάλλον δεν περπατάει καλύτερα από το προηγούμενο σχέδιο για τις ευρωεκλογές που ούτε εκείνο έκοβε εισιτήρια.
Τότε όμως τι θα γίνει; Θα βγει κάποιος καινούργιος επόμενος μετά τον σημερινό επόμενο για να τα βάλει με όλους τους προηγούμενους; Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Και κέφια να έχουμε.
Προφανώς δεν μπορεί κανείς να προεξοφλήσει ποιος θα επικρατήσει. Αλλά μη γελιέστε: είναι πια μια αναμέτρηση μεταξύ Κασσελάκη και Τσίπρα.
Οποιος χάσει, τελείωσε.
Ο Κασσελάκης έχασε την ευκαιρία να ξεμπερδέψει μέσα από μια εκλογή. Του το στέρησαν οι παρατρεχάμενοι που προσπαθούσαν να σώσουν τα τομάρια τους.
Αλλά ομολογώ πως ακόμη δεν έχω καταλάβει σε τι απέβλεπε ο Τσίπρας ούτε γιατί ανακατεύτηκε.
Ισως να κρύβει μια στρατηγική επιστροφής.
Ισως να διατηρεί πάντα την αναπόδεικτη και μάλλον καλλιεργημένη αίσθηση προσωπικής υπεροχής που τον κατέστρεψε ήδη απέναντι στον Μητσοτάκη.
Αν και μεταξύ μας δεν ξέρω καν αν έχει πια ιδιαίτερη σημασία. Διότι όποιος κι αν υπερισχύσει, το μαγαζί έχει ήδη γίνει καλοκαιρινό.
Κι είμαστε ακόμη στον Φεβρουάριο.
