Για λάθος πράγματα ανησυχούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διαμόρφωσαν ένα κόμμα στελεχών ούτε παρέμειναν ένα κόμμα μελών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει ένα κόμμα κυνηγημένων, όπως προέκυψε από τις ομιλίες πολλών συντρόφων. Ποιος απειλεί να τους αφανίσει; Άγνωστο. Γιατί τους κυνηγάει; Μυστήριο. Κι όμως, οι άνθρωποι αισθάνονται ότι από κάτι πρέπει να προστατευτούν, απέναντι σε κάτι αμύνονται.
Ίσως αυτό να είναι «η σημερινή δυστοπία», «η διεφθαρμένη κυβέρνηση», η Δεξιά, το ΠαΣοΚ, οι εσωτερικοί εχθροί, η κοινωνία που τους εγκατέλειψε «και καλά έκανε», βροντοφώναξε αγανακτισμένη μια σύνεδρος, «δεν βρέχει, μας φτύνουν».
Στις κερκίδες μπορεί να χειροκροτούσαν όρθιοι τον Στέφανο Κασσελάκη και τα οράματά του για ριζική ανανέωση του κόμματος που θα τρίζουν τα οφίτσια. Στην ψυχή τους, όμως, κρύβονταν η οπισθοχώρηση και όχι η επίθεση, ο φόβος και όχι η σιγουριά της νίκης.
Τα «σας αγαπώ πολύ» του προέδρου τους δεν καταλάγιασαν την τρικυμία, οι σύνεδροι δεν αποζητούσαν αγάπη, όταν ο έρωτας για τον Αλέξη Τσίπρα έχει ξεθωριάσει για μεγάλο κομμάτι του κόμματος, αλλά τη διαβεβαίωση ότι δεν θα σκορπιστούν στους πέντε ανέμους μετά τις ευρωεκλογές.
Αυτή τη διαβεβαίωση δεν την έδωσε ούτε ο Κασσελάκης ούτε η Όλγα Γεροβασίλη. Την έδωσε ο Σωκράτης Φάμελλος, ο οποίος κατάφερε να μείνει ουδέτερος στον εμφύλιο σπαραγμό, αν και καθόλου αμέτοχος και ιδιαίτερα παρεμβατικός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάει σε εσωτερικές εκλογές, αλλά κατευθείαν στην ευρωκάλπη, και ο Κασσελάκης δεν έλαβε λευκή επιταγή. Τι θα γίνει από δω και πέρα θα φανεί προσεχώς στις οθόνες μας. Θα επιβεβαιωθεί ο νυν πρόεδρος ότι όσο αυτός θα λιώνει προεκλογικά τα παπούτσια του κάποιοι, που έχουν στρατηγική ήττας, θα κονταίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια; Μετά από όλα αυτά μπορεί κανένας να κινηθεί υπονομευτικά χωρίς να πάρει το ανάθεμα; Θα διαψευστούν όσοι επιμένουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε, εφόσον τα στελέχη του τα βάλουν όλα στην μπάντα και δείξουν σύμπνοια και ομοψυχία, μήπως περισώσουν την πολιτική τους οντότητα;
Πολλοί ξαφνιάστηκαν, επειδή τάχα δεν ταιριάζουν στην Αριστερά, από τις «οπαδικές» αποδοκιμασίες που ακούστηκαν στο κλειστό γήπεδο του Ταε Κβον Ντο. Κακώς. Από ένα καπρίτσιο της μοίρας, ο χώρος αυτός στοιχειώνει τη συλλογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όποιος βρέθηκε το 2016 στο ίδιο στάδιο, στην εκδήλωση για τον έναν χρόνο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, και έζησε το εικονικό λιντζάρισμα δημοσιογράφων, μέσω ενός απεχθούς βίντεο που έπαιζε στη μεγάλη οθόνη πάνω από το πόντιουμ του Αλέξη Τσίπρα, σίγουρα δεν τρίβει τα μάτια του.
Απλώς, τότε το γιουχάισμα στρεφόταν στον εξωτερικό εχθρό και τώρα στον εσωτερικό -ο Αλέξης Τσίπρας, από ότι φάνηκε, δεν εξαιρείται από την κριτική. Οι αδερφοκτόνες μάχες αφήνουν βαθιά τραύματα, αλλά η εσωτερική σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι παραπάνω. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ της Όλγας Γεροβασίλη δεν είναι το ίδιο κόμμα, ίσως στην μια περίπτωση να μην είναι καν Αριστερά και ίσως στη δεύτερη να μην παραμείνει αξιωματική αντιπολίτευση.
Και ο ένας και ο άλλος ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να συμβαδίσουν με την κοινωνία. Και για αυτό δεν ευθύνονται ούτε οι καινοτομίες του «φυτευτού» αρχηγού ούτε η μούχλα του κομματικού κατεστημένου. Φταίει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα καταγγελίας έγινε απότομα κόμμα εξουσίας και έπειτα, ενώ ο πολιτικός κύκλος άλλαξε, θέλησε μανιασμένα να ξαναπάρει την εξουσία μέσα από έναν επίμονο και παραμορφωτικό καταγγελτικό λόγο.
Όποιος κινείται από εκδικητικότητα ή αισθάνεται κυνηγημένος, επειδή οι παλιοί εχθροί του αναστήθηκαν, δεν σκάβει έναν λάκκο σκάβει δύο και συνήθως πρώτο τον δικό του. Γιατί τον ΣΥΡΙΖΑ τον κυνηγάει ο ίδιος του ο εαυτός.
