Τα κομματικά συνέδρια συνιστούν από τη φύση τους ένα είδος επανεκκίνησης, από το βάθος και την έκταση της οποίας εξαρτάται η ιστορικότητά τους.
Στα συνέδρια διαμορφώνονται ιδεολογικές πλατφόρμες και εδραιώνονται ηγεσίες, από τα συνέδρια εκπέμπονται μηνύματα ενότητας για να ενισχυθεί το φρόνημα του κομματικού στρατεύματος και να εξυψωθεί το ηθικό της κομματικής βάσης.
Ιστορικό είναι αναμφίβολα και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για τους λάθος λόγους.
Είτε επειδή, σχεδόν με την έναρξή του, ένας πρώην αρχηγός κήρυξε περίπου… πρόωρες εκλογές.
Είτε επειδή η σκηνογραφία παρέπεμπε σε αμερικανικά conventions, η μουσική υπόκρουση με την Κάρμινα Μπουράνα και τα συνθήματα με τον «λαό που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» σε άλλα κόμματα και άλλες εποχές και η σκηνική παρουσία του νυν αρχηγού σε εκδήλωση του TedX.
Αλλά οπωσδήποτε επειδή η αρχηγική ομιλία των 48 σελίδων ολοκληρώθηκε με ένα «σας έχω» και «ένα βρείτε μου αντίπαλο», δηλωτικών της διάθεσης του αρχηγού να μην σηκώσει απλώς το γάντι των «πρόωρων» εκλογών, αλλά να φορέσει τα γάντια του μποξ σε κάποιο φανταστικό ρινγκ.
Αυτοί οι λάθος λόγοι προστίθενται ως μια αλληλουχία λαθών στην ομολογία του νυν αρχηγού ότι εξελέγη… εκ λάθους – «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε σωστά», έχει πει, «εγώ δεν θα είχα εκλεγεί».
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δύσκολα θα μπορούσαν ακόμη και τα πιο πιστά μέλη του να δηλώσουν αισιόδοξα για τη συνέχεια.
Αντιθέτως, πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που διαβλέπουν τον κίνδυνο για τον κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κι αυτός δεν είναι η αδυναμία του να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στον θεσμικό του ρόλο. Αλλά να απωλέσει οριστικά την ικανότητά του να το παίρνει κανείς στα σοβαρά.
