Η ανακοίνωση με την οποία η γενική συνέλευση των καθηγητών της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης γνωστοποίησε το πρόωρο τέλος της εξεταστικής περιόδου συνιστά ένα χρήσιμο μάθημα.
Κατ’ αρχάς προς όλους εκείνους που πίστεψαν πως η ομαλή λειτουργία των ανώτατων ιδρυμάτων είναι υπόθεση της αστυνομίας και μόνο.
Αλλά κυρίως προς εκείνη τη μερίδα της ακαδημαϊκής κοινότητας που θεωρεί πως τα πανεπιστήμια είναι χώρος άσκησης για επαναστατική γυμναστική ή για άλλες δραστηριότητες που πέρα από την ομαλή λειτουργία υπονομεύουν και την ακαδημαϊκή ελευθερία.
Σε κάθε περίπτωση, η χαμένη εξεταστική αποκαλύπτει μια στρεβλή αντίληψη της χρήσης και της σημασίας του «δημόσιου πράγματος».
Την υποτιθέμενη «υπεράσπιση» του οποίου έχουν αναλάβει αυτοβούλως μειοψηφίες αντιτιθέμενες αφενός με τη βούληση των πολλών και αφετέρου με τα συμφέροντά τους.
Το «δημόσιο πράγμα» συρρικνώνεται έτσι σε μια ιδιωτική υπόθεση και ο δημόσιος χώρος σε ένα προσωπικό τσιφλίκι όπου δεν ισχύει κανένας συμβιωτικός κανόνας αλλά απλώς το δίκαιο του ισχυρότερου.
Είναι προφανές ότι ο κύκλος των χαμένων εξεταστικών πρέπει να κλείσει. Στο όνομα του δημόσιου πανεπιστήμιου, της δημόσιας περιουσίας και κάθε «δημόσιου πράγματος», η φροντίδα του οποίου είναι χρέος όλων και του καθενός ξεχωριστά.
