Πριν από περίπου τρεις δεκαετίες το «Βήμα» φιλοξενούσε στον πρωτοσέλιδο τίτλο του τη δήλωση ενός πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός ήταν ο Κώστας Σημίτης ο οποίος, ανήσυχος πάντα για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, διαβεβαίωνε ότι «προτιμούσε να πέσει η κυβέρνησή του» παρά να ικανοποιήσει τα αιτήματα των αγροτών.
Αυτό δεν ήταν παρά μόνο ένα από τα επεισόδια του «αγροτικού ζητήματος», στο οποίο συμμετέχουν σταθερά τρία μέρη. Αγρότες που ρίχνουν τη σπορά της διαμαρτυρίας με την ελπίδα πως θα δρέψουν κάποιους καρπούς. Κυβερνήσεις που αδυνατούν να ικανοποιήσουν το σύνολο των αιτημάτων. Αλλά και κόμματα που πλειοδοτούν από τη θέση της αντιπολίτευσης για να εκτεθούν αργότερα από εκείνη της κυβέρνησης – όπως ακριβώς συνέβη με τις κυβερνήσεις των Κ. Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου και Αλ. Τσίπρα.
Ο σταθερός αυτός κύκλος μαρτυρά το βάθος του «αγροτικού ζητήματος». Ενώ οι εικόνες των τρακτέρ στο κέντρο της Αθήνας που θα προστεθούν σε εκείνες του Παρισιού, του Βερολίνου, των Βρυξελλών ή της Ρώμης αποκαλύπτουν την έκταση. Την αδυναμία εντέλει της Ευρώπης, πέρα από τις ευθύνες των εθνικών κυβερνήσεων, να θωρακίσει την αγροτική της οικονομία σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον.
Ο κύκλος από αυτήν την άποψη δεν είναι μόνο σταθερός αλλά και φαύλος. Και όπως κάθε φαύλος κύκλος, έτσι κι αυτός εγκυμονεί μια σειρά από κινδύνους. Βασικότερος των οποίων είναι η αίσθηση του αποκλεισμού της περιφέρειας από το κέντρο και η εξώθησή της σε άκρα που καραδοκούν για να θερίσουν θύελλες.
