Kανείς δεν θέλει να θυμάται την περίοδο της COVID-19, την οποία πολύς κόσμος έχει πλέον καταχωρήσει στις μακρινές αναμνήσεις του. Και όμως, η εφιαλτική εκείνη περίοδος που έζησε όλος ο πλανήτης, δεν εμπόδισε τον Γάλλο σκηνοθέτη Ολιβιέ Ασαγιάς να δημιουργήσει μια ταινία εμπνευσμένη από αυτήν ακριβώς την κατάσταση.
Πιο συγκεκριμένα, ο Γάλλος δημιουργός (και πρώην κριτικός κινηματογράφου), γνωστός από την θεματική ποικιλία ταινιών όπως οι «Demon lover», «Τα σύννεφα τους Σιλς Μαρία», η σειρά «Κάρλος Το τσακάλι» και το αριστούργημά του, «Μετά τον Μάη», άρχισε να γράφει σκέψεις στον κήπο του σπιτιού του ενώ ανάρρωνε μέσα στην πανδημία, όχι από COVID, όπως είπε αλλά από μια άλλη ασθένεια που του είχε προκαλέσει υψηλό πυρετό.
«Ηταν σαν να έγραφα ένα μικρό, προσωπικό βιβλίο για την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν εκείνη την εποχή» όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο ίδιος. Οπότε, κάποια στιγμή, οι σκέψεις αυτού του «βιβλίου» με πολλές παραλλαγές και αρκετές προσθήκες, τροφοδότησαν το σενάριο της ταινίας «Ανεσταλμένος χρόνος» (Hors du temps) που παίχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ.
φωτ: Σκηνή από την ταινία « Hors du temps »
Εδώ, παρακολουθούμε έναν σκηνοθέτη και τον δημοσιογράφο αδερφό του (Βενσάν Μακέν, Μίσα Λεσκότ) να περνούν την περίοδο του lockdown στο σπίτι των παιδικών τους χρόνων αλλά με τις νέες τους συντρόφους. Οι δύο ήρωες είναι τα alter ego του Ασαγιάς και του πραγματικού αδελφού του.
Κάθε δωμάτιο, κάθε αντικείμενο, θα μεταφέρει τους δύο άντρες στην παιδική τους ηλικία και θα ξυπνήσει μέσα τους μνήμες από τους απόντες, είτε αυτοί είναι οι γονείς τους, ή κάποιοι γείτονες. Και την ίδια ώρα, με τις νέες συντρόφους στο πλευρό τους, οι αναμνήσεις αυτές θα τους δώσουν το «πάτημα» για να κοιτάξουν μπροστά, στο θολό μέλλον. «Όταν έγραφα αυτές τις σημειώσεις έβλεπα τον κόσμος γύρω μου να γίνεται ολοένα και πιο ανησυχητικός» είπε ο Ασαγιάς. «Βίωνα ότι μια αίσθηση σχεδόν μη πραγματικότητας – ακόμα και ανησυχητικής παραξενιάς είχε εισβάλει στην καθημερινότητά μου. Νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που ένιωσε έτσι. Και κατά κάποιο τρόπο, αυτό ήθελα να το μοιραστώ,»
Εν τέλει, όπως ο ίδιος ο Ασαγιάς θεωρεί, με τα γραπτά του αυτά που θα γίνονταν η ταινία που έγιναν, στην πραγματικότητα προσπαθούσε να δημιουργήσει μια ασπίδα προστασίας γύρω του. Το ερώτημα βέβαια είναι αν κάτι τέτοιο μπορεί να αφορά και άλλους ανθρώπους. Πολύ πιθανόν ναι διότι δεν ήταν λίγοι οι άνθρωποι που στοχάστηκαν την ζωή τους και αναλογίστηκαν ποιοι τελικά είναι, κατά την διάρκεια της πανδημίας.
Για τον Ασαγιάς η απήχηση της ταινίας θα φανεί όταν διανεμηθεί στις αίθουσες. Πιστεύει όμως ότι ορισμένες φορές, «όσο ακριβής στις λεπτομέρειες μιας προσωπικής σου ιστορίας είσαι, τόσο πιο οικουμενικό γίνεται αυτό που λες.» _
