Η σημασία της τήρησης της νομιμότητας και της επιβολής του νόμου είχε γίνει ήδη αντιληπτή από τους Ρωμαίους και την εποχή που έμπαιναν τα θεμέλια του Δικαίου.
«Σκληρός νόμος αλλά νόμος» έλεγαν για να υπογραμμίσουν ότι ο νόμος πρέπει να γίνεται σεβαστός απ’ όλους. «Είμαστε σκλάβοι του νόμου για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι» σημείωναν ακόμη.
Αυτά τα αξιώματα αποτελούν σήμερα ύλη για τους πρωτοετείς φοιτητές της νομικής επιστήμης. Οχι όμως και για το κράτος που συνηθίζει είτε να κάνει τα στραβά μάτια είτε να νομιμοποιεί την παρανομία με φωτογραφικές διατάξεις.
Για να επιβραβεύσει έτσι όχι μόνο την ανομία, αλλά και να στείλει το μήνυμα σε κάθε «ενδιαφερόμενο» πως η παρανομία αίρεται με τη συνήθη πρακτική της «τακτοποίησης» και των «εξυπηρετήσεων».
Τελευταίο παράδειγμα της πρακτικής αυτής, το οποίο ανέδειξε το «Βήμα» θέτοντας σειρά ερωτημάτων, είναι το «Μετροπόλιταν», ιδιωτικό θεραπευτήριο που προσέφερε υγειονομικές υπηρεσίες επί σειρά ετών στους ασθενείς συμπολίτες μας σε κτίριο που φέρεται να μην πληρούσε τις προϋποθέσεις του νόμου.
Επί σειρά ετών, Κράτος, υπηρεσίες Περιφέρειας και αρμόδιες υπηρεσίες φαίνεται να κάνουν τα στραβά μάτια, ενώ έρχεται το 2019 για να «τακτοποιηθούν» οι παρανομίες με νομοσχέδιο.
Η συνέχεια είναι ακόμη πιο αποκαλυπτική. Διότι στην αδυναμία του θεραπευτηρίου να ανταποκριθεί στις νέες ρυθμίσεις, προστίθεται κατά τα φαινόμενα φωτογραφική διάταξη – έκτρωμα που τακτοποιεί κατά τεκμήριο για το συγκεκριμένο θεραπευτήριο τις προϋποθέσεις του νόμου που είχαν ψηφιστεί το 2019!
Τίθεται συνεπώς το ερώτημα εάν το κράτος και οι υπηρεσίες του μετατρέπονται έτσι σε αρωγούς της παρανομίας. Και εάν εντέλει το κράτος επιβραβεύει την παρανομία και δια μέσου των δημόσιων ασφαλιστικών ταμείων που αποζημιώνουν το θεραπευτήριο για τις υπηρεσίες που προσφέρει στους ασφαλισμένους τους.
Λέγεται συχνά για το Σύστημα Υγείας ότι είναι ο «μεγάλος ασθενής». Θα ήλπιζε κανείς να μην ασθενεί εξίσου και η νομιμότητα.
