Η κυβέρνηση, αυτή την περίοδο, δεν είναι στα καλύτερα της. Τα μέτωπα που έχει ανοίξει είναι πολλά και της ασκούν πίεση μεγάλη. Τα τρακτέρ ετοιμάζονται να κατέβουν στην Αθήνα. Οι τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ κρατούν ψηλά την κοινωνική δυσαρέσκεια. Το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά ΑΕΙ αλλά και αυτό του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών υπόσχονται κοινωνική και εσωκομματική ένταση. Και το Ευρωκοινοβούλιο λέει ότι η κυβέρνηση εκτός από τη χαμηλή βαθμολογία στην αντιμετώπιση των θεμάτων της καθημερινότητας δεν τα πάει και τόσο καλά με τα θέματα που σχετίζονται με το κράτος δικαίου. Με τη διαφάνεια και τη λογοδοσία.
Όλο αυτό το σκηνικό θα μπορούσε να προκαλέσει αναταράξεις σε κάθε κυβέρνηση. Να μείωνε την απήχηση της, να δημιουργούσε ρωγμές στην (απόλυτη) κυριαρχία της. Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Υπάρχει, αυξημένη, η αίσθηση ότι η χώρα οδεύει προς τη λάθος κατεύθυνση, μια δυσφορία για την αδυναμία της κυβέρνησης στα μέτωπα της καθημερινότητας και όλα αυτά μεταφράζονται σε μια μικρή δημοσκοπική υποχώρηση της ΝΔ και μέχρι εκεί. Τίποτα, στην παρούσα φάση δεν δείχνει να απειλεί την εκλογική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Έχει λοιπόν κρίσιμη σημασία το ερώτημα «ποιος μπορεί να τον νικήσει;»
Ο τελευταίος που εμφανίστηκε βέβαιος ότι μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Την πρώτη περίοδο, της επικοινωνιακής καταιγίδας λατρείας προς το πρόσωπο του φάνηκε να πλανάται στον αέρα, ένα, «λες;». Αυτή τη στιγμή, όμως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει μια εικόνα αρχηγού υπό προθεσμία, παρά εν αναμονή Πρωθυπουργού. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τον κυβερνητικό του κύκλο και σε κάθε περίπτωση είναι εμφανές ότι δύσκολα θα ξαναβρεί το δρόμο προς την εξουσία. Το πιθανότερο, αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις Ευρωεκλογές, να εισέλθει σε ένα κύκλο εσωστρέφειας με άγνωστη κατάληξη.
Ποιος λοιπόν θα είναι απέναντι στον Μητσοτάκη;
«Μα προφανώς, το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης» είναι η απάντηση του …Μανώλη Χριστοδουλάκη. Την έδωσε στο πλαίσιο των διευκρινίσεων για την παρουσία του στην εκδήλωση που προκάλεσε ενόχληση στη Χαριλάου Τρικούπη και πολλές συζητήσεις στα ηγετικά κλιμάκια και τη βάση των κομμάτων της κεντροαριστεράς. Μπορεί, όμως, ο Νίκος Ανδρουλάκης να νικήσει τον Μητσοτάκη;
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν στοιχηματίζουν ούτε οι ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ. Ο κ. Ανδρουλάκης είναι πιθανόν να καταφέρει να έλθει δεύτερος στην κούρσα των ευρωεκλογών. Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, το ποσοστό που αναμένεται πάρει το ΠαΣοΚ δεν θα αποτελέσει αφετηρία μιας πορείας προς τη διακυβέρνηση της χώρας. Και η εικόνα του κ. Ανδρουλάκη χρειάζεται ενίσχυση. Είναι μικρό το ποσοστό, ακόμα και όσων ψηφίζουν ΠαΣοΚ, που τον θεωρεί κατάλληλο για Πρωθυπουργό.
Οπότε; Εδώ βρίσκεται η πηγή της συζήτησης που προκαλεί αναταράξεις στην Κεντροαριστερά. Αφού, υποστηρίζεται, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ δεν μπορούν από μόνοι τους να νικήσουν τον Μητσοτάκη, μήπως θα πρέπει να το προσπαθήσουν όλοι μαζί; Μήπως να υπάρξει μια προσπάθεια συγκρότησης ενός μετώπου των καλούμενων προοδευτικών δυνάμεων που θα διεκδικήσει με αξιώσεις την αποκαθήλωση του σημερινού Πρωθυπουργού; Είναι μια πρόταση που ακούγεται εύλογη αλλά και εύηχα στα αυτιά των κεντροαριστερών ψηφοφόρων.
Όμως, είναι άλλο η επιθυμία και άλλο η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι το πρόβλημα της κεντροαριστεράς δεν είναι μόνο η απουσία μιας χαρισματικής ηγετικής προσωπικότητας που θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη. Και δεν φαίνεται να υπάρχει, στην παρούσα φάση, αυτή η προσωπικότητα στην κεντροαριστερά. Η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει είναι ότι τα κόμματα που κινούνται στο χώρο αυτό ψάχνονται. Ψάχνονται πολιτικά, ψάχνονται και ιδεολογικά. Προσπαθούν να πουν τι διαφορετικό μπορούν να κάνουν σε σχέση με τον Μητσοτάκη και δεν τα πολυκαταφέρνουν. Προσπαθούν να πείσουν ότι δεν επιζητούν να προσεγγίσουν τα σύγχρονα προβλήματα με την οπτική και τα εργαλεία του περασμένου αιώνα και δεν φαίνεται να πείθουν. Όσο τα κόμματα αυτά φαντάζουν στην κοινή γνώμη σαν «τυφλά» είναι βέβαιο ότι ο «μονόφθαλμος» δεν θα έχει πρόβλημα.
Υπάρχει πράγματι σοβαρή πιθανότητα να ενωθεί ο κεντροαριστερός χώρος; Να καθίσουν σε ένα τραπέζι το ΠαΣοΚ, η Νέα Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, πρόσωπα και συλλογικότητες και να τα βρουν, δημιουργώντας ένα ενιαίο σχήμα στα αριστερά της ΝΔ; Αν βοηθήσει ο …Ιούλιος Βερν, ναι. Άλλος τρόπος εν φαίνεται να υπάρχει. Οι πολιτικές διαφορές είναι πολλές και ακόμα πιο πολλές είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες προσώπων που βλέπουν την προσέγιση αυτή όχι ως μέσο για να αποκτήσει η χώρα ισχυρή αντιπολίτευση αλλά ως μέσο απόκτησης ρόλου η ενίσχυσης αυτού που έχουν στο σημερινό κομματικό σύστημα.
Είναι λοιπόν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «άχαστος ο Μητσοτάκης;» Άχαστοι χαρακτηρίστηκαν πολλοί, ο πιο πρόσφατος τέτοιος τίτλος είχε αποδοθεί στον Αλέξη Τσίπρα. Πολιτικά κυρίαρχοι υπάρχουν, άχαστοι, όμως, όχι. Είτε επειδή έδειξαν μια χρόνια αδυναμία αντιμετώπισης των θεμάτων της καθημερινότητας. Είτε επειδή κούρασαν και κουράστηκαν. Είτε επειδή υποτίμησαν τους αντιπάλους τους, που στην πορεία πήραν τα πάνω τους. Είτε επειδή ήλθαν αντιμέτωποι με απρόβλεπτα γεγονότα που μέτρησαν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Με κρίσεις που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία.
Ο δρόμος από τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές είναι μακρύς. Ακόμα και αν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικά συνταρακτικό και οι κάλπες, όπως όλα δείχνουν, επιβεβαιώσουν την πολιτική υπεροχή της ΝΔ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Αρκεί μια μέρα, ένα γεγονός, για να αλλάξουν τα πάντα.
