Ότι η κυβέρνηση αγωνιά εν όψει ευρωεκλογών δεν κρύβεται, έστω και αν οι δημοσκοπήσεις δεν δικαιολογούν ελπίδες της αντιπολίτευσης για πολιτικές ανατροπές.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στα άτυπα εγκαίνια της προεκλογικής αυτής περιόδου σημείωσε μεταξύ άλλων ότι οι εκλογές του Ιουνίου «δεν είναι κάλπες που προσφέρονται μίνι για την κομματική καταγραφή ισχύος, ούτε, πολύ περισσότερο, για την αποστολή ανέξοδων μηνυμάτων διαμαρτυρίας προς εσωτερική κατανάλωση».
Με τον τρόπο αυτό, έστω και εμμέσως, ο Πρωθυπουργός αναγνωρίζει τον κίνδυνο και δείχνει ότι τον διακρίνει στον ορίζοντα. Ξέρει όμως και πολύ καλά, ότι παραδοσιακά οι κάλπες των ευρωεκλογών είναι ακριβώς αυτό, μία αφορμή για ανεπιφλύλακτη και ανέξοδη αποδοκιμασία της εκάστοτε κυβέρνησης και ενίοτε διαμορφώνουν και μη αναστρέψιμες πολιτικές τάσεις και συνθήκες.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτές τις εκλογές, για την Ευρώπη γενικότερα και την Ελλάδα ειδικότερα, είναι ότι θα διεξαχθούν σε ένα ιδιαίτερο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον. Είτε επειδή η αξιοπιστία κυβερνήσεων δοκιμάζεται, είτε επειδή αρχίζουν και διαμορφώνονται ευδιάκριτοι κοινωνικοί κύκλοι δυσαρέσκειας και υστέρησης, οι πολιτικές της Ένωσης μοιάζουν να κινούνται ασύμπτωτα με τις ανάγκες και αγωνίες των πολιτών. Και την ίδια στιγμή, πέραν της γκρίνιας για την ενίσχυση των δυνάμεων του λαϊκισμού, αναπτύσσεται ένα υπερεθνικό αντι-ελιτίστικο κίνημα, έστω και δίχως οργάνωση και συνοχή.
Υπό αυτήν την έννοια, οι ευρωεκλογές αυτές είναι πράγματι κρίσιμες, ίσως όμως όχι για τον λόγο και με τον τρόπο που προσπαθούν να τις παρουσιάσουν οι «παραδοσιακές» πολιτικές δυνάμεις.
Δεν είναι τόσο πολύ κρίσιμες για το αν θα ενισχυθεί ο λαϊκισμός ή η ακροδεξιά, όσο για το αν οι ηγεσίες των κρατών και των Βρυξελλών, θα δείξουν εμπράκτως ότι κατανοούν ότι μάλλον στραβά αρμενίζουν, παρά ο γιαλός είναι στραβός και θα πάψουν να κάνουν κηρύγματα στους πολίτες.
Με λίγα λόγια, στις κάλπες αυτές θα φανεί – ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε – αν οι πολιτικές ελίτ στις Βρυξέλλες και αλλού, καταλαβαίνουν ότι οι «δυνάμεις του λαϊκισμού» δεν ενισχύονται για μεταφυσικούς λόγους. Αντιθέτως, θεριεύουν και νομιμοποιούνται πολιτικά, ακριβώς επειδή ολοένα και ευρύτερες κοινωνικές ομάδες αισθάνονται ότι, ακόμη και αν δεν περιθωριοποιούνται, σίγουρα αγνοούνται κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Συνεπώς, αυτό που κρίνεται στις κάλπες του Ιουνίου είναι η πραγματική διασύνδεση των κυβερνήσεων με την πραγματικότητα. Και όσο οι κυβερνήσεις δεν το αντιλαμβάνονται, τόσο θα εκπλήσσονται από τις εξάρσεις του λαϊκισμού και το όραμά τους θα μπαίνει σε μεγαλύτερες περιπέτειες, που λέει και ο Τσιόδρας.
