Η Αντιγόνη Νεοφύτου, χωρίς να το περιμένει ή και να το σχεδιάζει, έγινε κομμάτι μιας πολύ μεγάλης επιτυχίας. Και μιας πολύ μεγάλης οικογένειας. Και είναι αυτές οι δύο λέξεις που όταν μαζί πορεύονται φτιάχνουν μια μοναδική συνθήκη αλληλοεξάρτησης. Επιτυχία και οικογένεια.
Η «Γη της ελιάς», η καθημερινή σειρά του MEGA, αγαπήθηκε -και συνεχίζει να αγαπιέται- γιατί οι άνθρωποι που την αποτελούν έγιναν μια μεγάλη οικογένεια. Άνθρωποι πίσω και μπροστά από τις κάμερες.
Όπως η άχαστη τριπλέτα: η Βάνα Δημητρίου, ο Αντρέας Γεωργίου και ο Κούλλης Νικολάου, αλλά και οι ηθοποιοί, όπως η Αντιγόνη Νεοφύτου.
Μιλά στο ΒΗΜΑ για τον ρόλο της Μαρίνας Σιδέρη, την οποία υποδύεται για τρίτη σεζόν στη «Γη της ελιάς», για τα κοινά πατήματά τους αλλά και για τις αποκλίσεις τους. Μιλά για τον χορό που αγαπά από μικρό παιδί, για την ξαφνική δημοσιότητα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει και για τα όνειρά της.
Πού μεγάλωσες Αντιγόνη; Πώς ξεκινά η δική σου ιστορία;
Μεγάλωσα στη Λεμεσό. Η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Πάφο και της μητέρας μου από την Αμμόχωστο. Έχω δύο αδελφούς, είμαι το κορίτσι της οικογένειας. Η ιστορία μου πώς ξεκινάει; Με ρυθμό. Με χορό. Αυτό νομίζω ότι ορίζει τις αναμνήσεις μου. Και οι καυγάδες με τα αδέλφια μου, για το ποιος θα κάτσει στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου.
Ο χορός πότε μπαίνει στη ζωή σου και πότε αποφασίζεις ότι επαγγελματικά θα ακολουθήσεις αυτό το μονοπάτι;
Έχω την αίσθηση ότι γεννήθηκα χορεύοντας. Η μητέρα μου, χαριτολογώντας, αυτό υποστηρίζει. Σε πολύ μικρή ηλικία έδωσα εξετάσεις μπαλέτου και πήγα πολύ καλά.
Η μητέρα μου μέχρι σήμερα λέει με καμάρι ότι η βαθμολογία μου ήταν εκατό στα εκατό. Της οφείλω πολλά γιατί πίστεψε πολύ σε ‘μένα και μου έδωσε όλα τα εφόδια, ώστε να έχω μία καλή εκπαίδευση.
Ο τόπος που πραγματικά βρήκα το κέντρο μου και αισθάνθηκα ότι ανοίγεται ένα μονοπάτι μπροστά μου ήταν η σχολή της Ναδίνας Λοϊζίδου στη Λεμεσό. Εκεί «συναντήθηκα» πολύ πιο εμπεριστατωμένα με το μπαλέτο και τον σύγχρονο χορό.
Θα έφευγες για την Μπιενάλε της Βενετίας για ένα project χορού, όταν χτύπησε το τηλέφωνό σου και ήταν ο Αντρέας Γεωργίου;
Έτσι ακριβώς! Θυμάμαι το τηλεφώνημα σα να ήταν χθες. Είχα ξυπνήσει πολύ πρωί και… μπαμ. Μάλιστα σκέφτηκα να υιοθετήσω τη συνήθεια του πρωινού εγερτηρίου. Αν είναι να έρχονται τέτοιες ευκαιρίες. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.
Και στη ζωή σου μπαίνει η υποκριτική και η «Η γη της ελιάς».
Ναι. Ο γοητευτικός κόσμος της υποκριτικής και μια «γη» που θα κουβαλάω πάντα στις αποσκευές μου.
«Πιστέψτε με, η Γη της Ελιάς, είναι ένας πολύ ζωντανός οργανισμός».
Πώς βιώνεις την εμπειρία των γυρισμάτων;
Αισθάνομαι ευγνώμων που έχω την τύχη να συνεργάζομαι με υπέροχους ανθρώπους μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Περνάμε εποικοδομητικά ωραία και νομίζω ότι αυτό καθρεφτίζεται και στο αποτέλεσμα της δουλειάς μας.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις;
Λόγω χορού έχω μάθει να δουλεύω υπό πίεση και έχω μάθει να είμαι πειθαρχημένη. Όποια δυσκολία και να ερχόταν, την αντιμετώπιζα σαν μία πρόκληση που έπρεπε να ξεπεραστεί, ώστε να μάθω περισσότερα και να έχω καλύτερη προσέγγιση και απόδοση.
Πώς διαχειρίστηκες την ξαφνική δημοσιότητα και τις αλλαγές που αυτή επέφερε, αν επέφερε, στη ζωή σου;
Χαίρομαι για τα καλά λόγια του κόσμου. Χαίρομαι για την καλή επαφή που έχει δημιουργηθεί. Θα μοιραστώ όμως μία σκέψη μου. Φέτος είναι η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να έχασα λίγο τον αυθορμητισμό μου, λόγω της προσωπικής έκθεσης μέσω της δουλειάς.
Είναι κάτι που το δουλεύω γιατί δεν θέλω να με νοιάζει αν με ξέρουν και μπορεί να με κρίνουν. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Με τα καλά του και τα κακά του.
Η Μαρίνα είναι πια κομμάτι σου; Συμπορεύεστε τρία χρόνια τώρα.
Είναι ναι. Είναι φίλη μου. Κομμάτι του εαυτού μου. Την εκτιμώ, τη συμπαθώ, τη σέβομαι, την αγαπώ.
Ποια στοιχεία του ρόλου σου ακουμπούν σε εσένα και ποια δεν έχουν καμία απολύτως σχέση;
Θεωρώ ότι η Μαρίνα είναι η εξαιρετική φίλη που όλοι θα θέλαμε να είχαμε. Ταυτιζόμαστε στην τετράγωνη λογική και στο αίσθημα δικαιοσύνης. Η βασική μας διαφορά είναι η ισχυρογνωμοσύνη της. Είναι λίγο πιο ξεροκέφαλη από ‘μένα.
Η πιο δύσκολη στιγμή της Μαρίνας ήταν η απώλεια του παιδιού της. Πώς προσέγγισες αυτή τη συγκλονιστική στιγμή στη ζωή κάθε γυναίκας; Πώς ένιωσες όταν διάβασες το κείμενο;
Πράγματι, ήταν μία πολύ δύσκολη κατάσταση για την ηρωίδα, με έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις και με έντονο τον κίνδυνο της απώλειας του κέντρου της. Του πυρήνα της.
Με τη βοήθεια του σκηνοθετικού επιτελείου προσπάθησα να την προσεγγίσω με ευαισθησία και να την κατανοήσω. Με βοήθησε πολύ το κείμενο γιατί η κάθε λέξη, η κάθε φράση, έκρυβε τη δύναμη που απαιτούσε η υποκριτική γέννα του πόνου και της απόγνωσης.
H σχέση της Μαρίνας με τον Μάνο έχει αποδειχθεί μια σχέση δυνατή. Ποιες είναι οι δικές σου δυνατές σχέσεις; Οι σχέσεις που σε καθορίζουν ως άνθρωπο;
Θεωρώ χρήσιμες τις όποιες σχέσεις επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας. Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα μπουν και θα βγουν, αλλά απ’ όλα τα βιώματα, απ’ όλες τις συναντήσεις, κάτι θα μάθεις, κάτι θα πάρεις. Σίγουρα, οι σχέσεις οι δυνατές και οι αληθινές είναι αυτές που θα έχουν διάρκεια, που θα κρατήσουν στον χρόνο.
«Φέτος είναι η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να έχασα λίγο τον αυθορμητισμό μου, λόγω της προσωπικής έκθεσης μέσω της δουλειάς».
Έχεις δηλώσει ότι η «Η γη της ελιάς» σε έκανε να αναθεωρήσεις πολλά. Θα ήθελες να μας το εξηγήσεις;
Καινούργια όρια, νέα περιθώρια. Διεύρυνση των γνώσεων, των ερεθισμάτων. Συνεργασία και συγχρωτισμός με ανθρώπους μεγαλύτερους, με παιδιά της γενιάς μου. Καλλιτέχνες διαφορετικοί, προσωπικότητες ισχυρές.
Παρεμφερή αλλά αντιθετικά ζητούμενα. Όλα μέσα στο καζάνι της κοινής προσπάθειας για την πραγμάτωση της δουλειάς. Όλα, να οδηγούν σε ένα πεδίο καινούργιων προσεγγίσεων τόσο στο επαγγελματικό, όσο και στον προσωπικό χρονοτόπο.
Μέσα από μία ωρίμανση λοιπόν, αναθεώρησα αρκετά για διάφορα θέματα. Αυτό δεν επιβάλλει άλλωστε και η ζωή; Να αναθεωρούμε και να εξελισσόμαστε; Και πιστέψτε με, η Γη της Ελιάς, είναι ένας πολύ ζωντανός οργανισμός.
Επόμενα σχέδια; Χορός, υποκριτική ή και κάτι άλλο;
Ονειρεύομαι, δεν κάνω σχέδια. Όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει, έτσι δεν λένε; Απολαμβάνω το σήμερα, το ζω και ευελπιστώ να βρίσκομαι σε τόπους και σε χώρους όπου αυτές οι δύο υπέροχες τέχνες θα με βοηθούν να συνεχίζω να απολαμβάνω, όσο τώρα.
