Σκέφθηκα πολύ και προβληματίστηκα για να εκφράσω την άποψή μου σχετικά με το πολυσυζητημένο θέμα του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομοφυλόφιλων. Αγαπώ την πρόοδο και ιδιαίτερα της χώρας μου, οι οικογενειακές όμως παραδόσεις με έχουν διδάξει ότι γάμος είναι η σύζευξη ανδρός και γυναικός. Η λέξη γάμος, εξάλλου, όπως και το ρήμα από το οποίο προέρχεται, έχει για τον άνδρα την έννοια της σεξουαλικής επαφής και επιτέλεσης της γενετήσιας πράξης εκ μέρους του ενεργητικού μέλους, εξ ου και η λέξη γαμπρός. Τόσο η φύση όσο και οι χριστιανικές αρχές αυτό επιβάλλουν. Από την άλλη πλευρά, όμως, πιστεύω ότι τα άτομα που έχουν ιδιαιτερότητα θα πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα στην κοινωνία. Η κοινωνία προχωρά και η πολιτεία ήδη τους αποκατέστησε με το Συμφωνητικό Συμβίωσης, το οποίο εξασφαλίζει την νόμιμη και χωρίς απαξίωση ζωή τους.
Το θέμα της τεκνοθεσίας (και όχι τεκνοποιίας) με οποιονδήποτε τρόπο επιτευχθεί, ξεφεύγει του συμφωνητικού συμβίωσης, προκαλώντας ποικίλα προβλήματα προς λύση. Τον όρο «παρένθετη μάνα» αρνούμαι να τον δεχθώ, γιατί τολμά να απαξιώσει την ιερή έννοια της μάνας, μετατρέποντας τη γυναίκα σε «μηχανή»… προτιμότερα τα… ρομπότ ! Το πλέον σημαντικό για την τεκνοθεσία είναι, κατά την άποψή μου, το θέμα της ανατροφής των παιδιών. Θεωρώ, όπως και οι επιστήμονες υποστηρίζουν, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κληρονομική, αλλά προβληματίζομαι αν τα παιδιά αυτά θα αντιδράσουν ομαλά, όταν μεγαλώσουν και αντιληφθούν ποιοι/ποιες είναι οι γονείς τους. Δεν θα πρέπει να αναλογιστούμε τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η αντίδραση;
Καταλήγω, λοιπόν, στη σκέψη ότι τα ομόφυλα ζευγάρια, εφόσον αγαπούν τα παιδιά και είναι διατεθειμένα να αφοσιωθούν σε αυτά, μπορούν άνετα να λειτουργήσουν όπως τα κανονικά ζευγάρια και να προχωρήσουν σε υιοθεσία. Είναι βέβαιο ότι η γονική φροντίδα που θα τους προσφέρουν θα είναι πολύ ανώτερη εκείνης που προσφέρεται ομαδικά στα ορφανοτροφεία. Επομένως θα αρκούσε μια απλή επέκταση του Συμφωνητικού Συμβίωσης στο θέμα της απόκτησης παιδιών.
Η κοινωνία εξελίσσεται και αυτό είναι φυσιολογικό, ποτέ όμως δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την καλή ή κακή της εξέλιξη, γι’ αυτό και δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι στις θέσεις μας, ούτε να επιχειρούμε όλοι να συμφωνήσουμε. Η πολιτεία από την πλευρά της δεν οφείλει, πιστεύω, να συμμορφώνεται αβασάνιστα με οδηγίες που επιβάλλονται έξωθεν, γιατί κάθε λαός έχει τη δική του ψυχοσύνθεση και νοοτροπία. Στόχο πρέπει να έχει τη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα προστατεύουν την ζωή των πολιτών της από τραύματα και κινδύνους.
Κλείνοντας, στο νου μου έρχεται το ανεπανάληπτο χιούμορ του ΚΥΡ για το επίμαχο νομοσχέδιο «για τον γάμο θα λένε: αρραβωνιάζεται ο δούλος του Θεού Νούμερο 1, τον δούλο του Θεού Νούμερο 2, και ο Νούμερο 2 να φοβείται τον Νούμερο 1»!…
Η κυρία Στέλλα Πριόβολου είναι ομότιμη καθηγήτρια, πρόεδρος Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών ΕΚΠΑ, κοσμήτορας Δημοτικό Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγίας Παρασκευής.
