Τα «Παιδιά του χειμώνα» του ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Πέιν, είναι ένα χειμωνιάτικο feel good movie που δεν μπορείς παρά να αγαπήσεις και που δικαίως συγκέντρωσε πέντε υποψηφιότητες στα φετινά Οσκαρ.
Παρά την κατασκευαστική αρτιότητά του, ο «Ferrari» του Μάικλ Μαν είναι ένα συναισθηματικά «άδειο» φιλμ και δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση που αγνοήθηκε στα ίδια βραβεία.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
***
«Τα παιδιά του χειμώνα» (The holdovers)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2023
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Παιζουν: Πολ Τζιαμάτι, Ντόμινικ Σέσα, Ντα’Βίν Τζόι Ράντολφ
Το ανθρώπινο υλικό που ο Αλεξάντερ Πέιν χρειάστηκε για να φτιάξει μια από τις πιο αγαπησιάρικες και συγχρόνως μελαγχολικές ταινίες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό είναι τρεις άνθρωποι που παρά την θέλησή τους θα «εγκλωβιστούν» χριστουγεννιάτικα σε ένα σχολείο όπου ο καθένας βρίσκεται για διαφορετικούς λόγους. Δεν είναι ακριβώς παιδιά, βέβαια, όμως ο Πέιν έτσι περίπου τους αντιμετωπίζει.
Υπάρχει ο αυστηρός, μοναχικός καθηγητής Ιστορίας με την καλή κατά βάθος, σχεδόν παιδική καρδιά (Πολ Τζιαμάτι – υποψήφιος για το Οσκαρ Α ρόλου), ο έφηβος, καλο – κακομαθημένος μαθητής με την «ανάρμοστη συμπεριφορά» (Ντόμινικ Σέσα) και η μαύρη μαγείρισσα της σχολής που παρά το πλατύ χαμόγελο και την εξωστρέφεια που την διακρίνει κρύβει μέσα της πολύ βαθύ πόνο (Ντα’Βιν Τζόι Ράντολφ – υποψήφια για το Οσκαρ Β ρολου).
Τρεις εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες που αναγκάζονται να περάσουν παρέα, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο τα παγωμένα Χριστούγεννα του 1970. Και μέσα σε αυτήν την περίοδο θα δουν τον εαυτό τους να αλλάζει. Ισως όχι ακριβώς να αλλάζει αλλά να μπαίνει σε μια άλλη «τροχιά», εκείνη που οι ίδιοι δεν θα φαντάζονταν ποτέ ότι θα μπορούσε να μπει.
Όπως πάντα, ο σκηνοθέτης όμορφων, τρυφερών ταινιών όπως οι «Σχετικά με τον Σμιντ», «Πλαγίως», «Απόγονοι» και «Νεμπράσκα», δεν κοιτάζει τίποτα από απόσταση. Αντιθέτως, μπαίνει πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή του κάθε ήρωα αναζητώντας ο ίδιος τρόπους για να τους καταλάβει. Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα ζήσουν ακραία περιστατικά ούτε όμως και συνηθισμένα. Κάθε τι που ζουν όμως, είναι τόσο όμορφα ειπωμένο και αναβλύζει τόσους χυμούς συναισθημάτων που δεν θα σε κάνουν ποτέ να νιώσεις ότι χαραμίζεις την ώρα σου. Το αντίθετο μάλιστα. Νιώθεις μια υπέροχη ζεστασιά και όταν τα 130’ της ταινίας τελειώσουν, λες μέσα σου, μακάρι να ήταν κι άλλα.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MAΡOΥIΣΙ – VILLAGE PΕΝΤΗ – GROUPER ESCAPE ΙΛΙΟΝ – GROUPER ΓΛΥΦΑΔΑ – ΟΠΕΡΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΝΟΙΞΗ – ΣΙΝΕΡΑΜΑ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ΑΡΤΕΜΙΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ κ.α ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – GROUPER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – OΛΥΜΠΙΟΝ κ.α.
***
«Ferrari»
Παραγωγή: ΗΠΑ/ Αγγλία/ Ιταλία, 2023
Σκηνοθεσία: Μάικλ Μαν
Παιζουν: Ανταμ Ντράιβερ, Πενέλοπε Κρους
Μια κινηματογραφική ανάπλαση της ιστορίας του Ενζο Φεράρι ( 1898 – 1988 ), του ιδρυτή της αυτοκρατορίας των αυτοκινήτων Ferrari, θα μπορούσε να έχει τεράστιο ενδιαφέρον, κυρίως λόγω του βάρους που φέρει αυτό το όνομα. Αυτά βέβαια, στην θεωρία. Γιατί όντως δεν συμβαίνει πάντα με τα βαριά ονόματα και τρανό παράδειγμα είναι ο «Οίκος Γκούτσι» που επίσης είχε ένα εμβληματικό όνομα στο επίκεντρο αλλά κατέληξε σε δευτεροκλασάτη σαπουνόπερα με καλοντυμένους χαρακτήρες.
Στον «Ferrari» όπου συμπτωματικά πρωταγωνιστής είναι ο Ανταμ Ντράιβερ, ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Γκούτσι, δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Ομως η ταινία δεν παύει να είναι η λιγότερο ίσως ενδιαφέρουσα της φιλμογραφίας του σπουδαίου δημιουργού της, Μάικλ Μαν. Είναι μια άρτια κατασκευή, από την οποία απουσιάζει ο ρυθμός εκείνος που θα της έδινε ζουμί. Είναι πραγματικά μια απροσδόκητα στεγνή από συναισθήματα ταινία, με την εξαίρεση ίσως της Πενέλοπε Κρουζ που υποδύεται την κυκλοθυμική σύζυγο του Φεράρι.
Αντιθέτως, ο cool, αγέλαστος και διαρκώς συνοφρυωμένος Φεράρι του Ντράιβερ, δεν σε ωθεί να τον εξερευνήσεις, επειδή πολύ απλά, τον βαριέσαι. Ακόμα και η τραγωδία που υπήρχε στην ζωή του ζεύγους, ο θάνατος του πολυαγαπημένου τους γιού, αντιμετωπίζεται ψυχρά από τον Μαν, λες και δεν ήταν παρά ένα ακόμα περιστατικό στην γεμάτη έντονα περιστατικά ζωή του Φεράρι. Εφόσον λοιπόν το κεντρικό πρόσωπο μιας ταινίας σου προκαλεί ανία, ποιος ο λόγος να την δεις; Το μόνο μένει είναι ο θαυμασμός σου απέναντι στο ίδιο το film making το οποίο είναι πράγματι άξιο θαυμασμού, ιδίως στις αναπαραστάσεις κάποιων κομβικών για την καριέρα του Φεράρι αγώνων εκ των οποίων άλλοι κατέληξαν σε θρίαμβο και άλλοι σε τραγωδία.
Βαθμολογία: 2
(προβάλλεται σε περισσότερες από 80 αίθουσες της Ελλάδας)
***
«Μαύρος κότσυφας, μαύρο βατόμουρο» (Shashvi shashvi maq’vali)
Παραγωγή: Γεωργία/ Ελβετία, 2023
Σκηνοθεσία: Ελεν Ναβεριάνι
Πρωταγωνιστεί η Εκα Τσαβεϊσβίλι
Τίποτα δεν πτοεί την Ετερο (Εκα Τσαβεϊσβίλι), κεντρική ηρωίδα αυτής της μικρής έκπληξης από την Γεωργία με τον παράξενο τίτλο «Μαύρος κότσυφας, μαύρο βατόμουρο». Ακόμα και όταν μια από τις «φίλες» της την προσβάλλει λέγοντας «η προσωπικότητά σου απωθεί τους άλλους». Αυτό μπορεί και να ισχύει κάπως. Επειδή είναι υπέρβαρη, με σμιχτά φρύδια που της προσθέτουν μια βλοσυρότητα που προκαλεί αμηχανία και άμυνα στον άλλο. Ομως κατά βάθος η Ετερο είναι μια ψυχή, μια πολύ τρυφερή ύπαρξη, μια ανήσυχη γυναίκα, πολύ μακριά από το κουτσομπολίστικο περιβάλλον του χωριού της.
Ένας μοναχικός άνθρωπος 48 ετών που δεν έχει απολαύσει ποτέ την σεξουαλική ηδονή, χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει στο ελάχιστο την ακεραιότητα του χαρακτήρα της. Γιατί ακόμα και όταν θα βρεθεί για πρώτη φορά στο κρεβάτι του έρωτα, η Ετερο δεν θα γίνει «άλλος» άνθρωπος. Θα παραμείνει ακέραια, πιστή στους κώδικες αξιοπρέπειας που την χαρακτηρίζουν.
Και έτσι, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας της Γεωργιανής σκηνοθέτριας Ελεν Ναβεριάνι, θα πάρει την μορφή της πολύ ενδιαφέρουσας μελέτης πάνω σε μια ηρωίδα που ενώ εκ πρώτης όψεως δεν δείχνει καθόλου ελκυστική, μέσα της κρύβει πολλά που αξίζει να βγουν έξω. Και βγαίνουν. Ποιητική και συγχρόνως ρεαλιστική ταινία, στηρίζεται αρκετά στις σιωπές και τα βλέμματα και ενώ σε όλη της την διάρκεια σου προκαλεί μια αίσθηση στεναχώριας, τελικά σε αφήνει γεμάτο αισιοδοξία και με μια βαθιά συγκίνηση.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ
***
«Τι συνέβη μετά» (What happens later)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2023
Σκηνοθεσία: Μεγκ Ράιαν
Παιζουν: Μεγκ Ράιαν, Ντέιβιντ Ντουκόβνι
Σε αυτή την κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού έργου με δύο πρόσωπα «Shooting Star» του (και σεναριογράφου) Στίβεν Ντίετζ, η σκηνοθέτις Μεγκ Ράιαν και ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι κρατούν τους ρόλους των πρώην ερωτικών συντρόφων που μετά από πολλά χρόνια θα συναντηθούν τυχαία σε ένα αεροδρόμιο όπου και θα παραμείνουν καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας, καθώς οι πτήσεις τους έχουν ακυρωθεί λόγω των κακών καιρικών συνθηκών.
Ανασκόπηση του παρελθόντος, εξηγήσεις για τα βαθύτερα αίτια του χωρισμού, αντιπαράθεση του χρυσού «τότε» με το στείρο «σήμερα», αναφορές στην παλιά, καλή μουσική ροκ που δεν υπάρχει πια, ματαιοδοξίες (η ηρωίδα της Ράιαν έχει κολλήσει στα 49 της χρόνια) • όλα όσα περίπου περιμένεις τα βλέπεις με ευχάριστο τρόπο στην οθόνη και ίσως, που και που να ταυτίζεσαι με κάποια ζητήματα. Η ειλικρίνεια είναι το δυνατό σημείο της δεύτερης αυτής σκηνοθετικής δουλειάς της Ράιαν μετά την μάλλον ξεχασμένη «Ithaca» (2015).
Οι δύο ηθοποιοί έχουν επεξεργαστεί αξιοπρεπώς τους χαρακτήρες τους και σε ορισμένα μονοπλάνα είναι πραγματικά πολύ καλοί παίζοντας κάτι που νιώθουν μέσα τους. Ακόμα και όταν η ταινία υπερβαίνει την πραγματικότητα και μπαίνει στην σφαίρα της φαντασίας, στηρίζεται από καλές ιδέες όπως π.χ. η προσωπική επικοινωνία της φωνής των ανακοινώσεων με τους δύο ήρωες. Ωστόσο, κάπου στο όλο εγχείρημα διακρίνεις σκιές από το «Όταν ο Χάρι γνώρισε την Σάλι», που παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας της Ράιαν και ίσως η ταινία από την οποία ως ηθοποιός ποτέ δεν κατάφερε να ξεφύγει πλήρως.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΝΙΡΒΑΝΑ – VILLAGE METRO MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – NANA – VILLAGE MALL –
VILLAGE ΡΕΝΤΗ ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ -VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ
***
«Αποστολή στην Ελλάδα» (The bricklayer)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία: Ρένι Χάρλιν
Παίζουν: Ααρον Εκχαρτ, Νίνα Ντόμπρεφ, Κλίφτον Κόλινς Τζούνιορ
Μια σκληρή περιπέτειας κατασκοπείας με φόντο την Θεσσαλονίκη προκαλεί την περιέργεια αν και η Θεσσαλονίκη δεν είναι ακριβώς το σημείο του κόσμου στο οποίο το μυαλό σου πηγαίνει εύκολα. Όμως οι εξωτερικοί χώροι της πόλης – η πλατεία Αριστοτέλους, το λιμάνι – αξιοποιούνται επαρκώς από τον σκηνοθέτη Ρένι Χάρλιν. Ομως το βασικό πρόβλημα αυτής της κάπως παλιομοδίτικα 1990s περιπέτειας είναι ο πρωταγωνιστής της.
Καλός ηθοποιός ο Ααρον Εκχαρτ, στον λάθος όμως ρόλο. Ενώ δέχεσαι την συνθήκη της σεναριακής υπερβολής με την CIA να κατηγορείται για δολοφονίες δημοσιογράφων στη Ελλάδα όπου στέλνει έναν πράκτορας της για να καθαρίσει το όνομά της (μπλέκοντας βέβαια ο ίδιος σε μια συνομωσία άνευ προηγουμένου), με τίποτα δεν «κάθεται» μέσα σου ότι ο πράκτορας αυτός έχει την εικόνα του συγκεκριμένου ηθοποιού.
Ο Εκχαρτ αφήνει πίσω του συντρίμμια και πακτωλούς πτωμάτων καθότι εξπέρ στις πολεμικές Τέχνες, στην σκοποβολή, στα πάντα. Αλλά αυτές είναι δουλειές για τον Τζέισον Στέιθαμ, όχι για τον Ααρον Εκχαρτ. Και πραγματικά, αυτή η ταινία σου δίνει την αίσθηση ότι βλέπεις μια περιπέτεια του Τζέισον Στέιθαμ αλλά χωρίς τον …Τζέισον Στέιθαμ.
Βαθμολογία: 1
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – OPTIONS CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΝΑΝΑ κ.α.ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛATEIA – OPTIONS MAKEDONIA κ.α.
***
ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ
Για το παιδί αλλά όχι μόνο, το ρωσικό κινούμενο σχέδιο «Γάτες στο Μουσείο» (Cats in the Museum, Ρωσία, 2023), έχει και εκπαιδευτική σημασία γιατί χρησιμοποιεί την ιστορία του πασίγνωστου μουσείου Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, για να πλάσει ένα παραμύθι γύρω από αχαίρευτο γάτο και έναν λαίμαργο ποντικό λάτρη της Τέχνης που ενώνουν τις δυνάμεις τους για μια περιπέτεια γεμάτη φαντασία και γέλιο. Να σημειωθεί ότι το Ερμιτάζ είναι επίσης ένας χώρος διάσημος για την φύλαξη … γατών που φιλοξενούνται εκεί από τον 18ο αιώνα. Μάλιστα, ήταν απόφαση της Ελισάβετ της Ρωσίας η οποία διέταξε να τοποθετηθούν γάτες στο παλάτι για να ελέγχουν τα ποντίκια. Και πάνω σε αυτή την ιδέα δομείται το θαυμάσιο κινούμενο σχέδιο του Βασίλι Ροβένσκι.
Βαθμολογία: 2 ½
Προβάλλεται σε 69 αίθουσες όλης της Ελλάδας
