Σε ένα οδοιπορικό στη νυχτερινή Αθήνα, ο λαϊκός τραγουδιστής Γιώργος Μαργαρίτης μίλησε για την προσωπική του ζωή, το ξεκίνημά του, τα πάθη, την απώλεια που τον στιγμάτισε μέχρι σήμερα, αλλά και για μια τραγική στιγμή για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας.

Με αφετηρία την πλατεία Καραϊσκάκη, εκεί όπου το 1960 ο 15χρονος Γιώργος αποβιβάστηκε μόνος από ένα λεωφορείο, αφήνοντας ένα μικρό χωριό των Τρικάλων, για να κυνηγήσει την τύχη του στην Αθήνα, ξενάγησε τη Δώρα Αναγνωστοπούλου στους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του που ξεκίνησαν από τη σημαδιακή του συνάντηση με τον Βασίλη Τσιτσάνη και συνεχίστηκαν σε μεγάλες πίστες και επαρχιακά μπουζουξίδικα, εκτυφλωτικές μαρκίζες και συνεργασίες-σταθμούς, θρυλικές «ζημιές» αλλά και περιπλανήσεις σε πάθη και εθισμούς.

«Ο τζόγος για μια 10ετία με έκανε ό,τι ήθελε»

Καλεσμένος της Δώρας Αναγνωστοπούλου στην εκπομπή MEGA Stories που προβλήθηκε το βράδυ της Τετάρτης, ανάμεσα στα άλλα ο αγαπημένος τραγουδιστής μίλησε και για τον τζόγο, που όπως παραδέχθηκε «για μια 10ετία με έκανε ό,τι ήθελε».

«Είχα ένα καημό μέσα μου. Έμπλεξα με τον τζόγο και αυτός με έκανε ό,τι ήθελε. Βρήκα τη δύναμη, αλλά μετά από μια 10ετία. Δεν είναι κακό να παίζεις… Αλλά δεν σε άφηνε να ανοίξεις τα φτερά σου, να κοιτάξεις αυτό που έχεις μέσα σου πιο πολύ».

«Είπα το τέρμα το 1976», είπε ο τραγουδιστής και πρόσθεσε ότι σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε ο Τάκης Ζούκας. Μέσω του αδερφού του δώσαμε ραντεβού με τον Τάκη, το οποίο έγινε μετά από τέσσερα χρόνια. Η αιτία ήταν ο τζόγος πάλι. Δεν ήμουν συνεπής στα ραντεβού. Πολλές φορές μου έλεγαν πάμε να γνωρίσουμε τον τάδε κι έλεγα θα έρθει η ώρα» είπε ο Γιώργος Μαργαρίτης.

Η απώλεια που τον στιγμάτισε

«Θα σας πω κάτι. Η μεγαλύτερη απώλεια για μένα ήταν ο πατέρας μου, όχι αμέσως όμως ο πόνος. Μετά από δέκα χρόνια ήταν δυνατός ο πόνος μου. Γιατί; Επειδή ο πατέρας μου δεν γνώρισε πατέρα, τον άφησε στην κοιλιά ο πατέρας του, ούτε και εγώ γνώρισα τον παππού μου, θυμήθηκα πως έλεγε συνέχεια «τι ανάγκη έχετε εσείς, έχετε τον πατέρα σας». Αυτή η κουβέντα… την οποία όταν ήμουν πολύ μικρός δεν την έπαιρνα στα σοβαρά», είπε μιλώντας για την απώλεια του πατέρα του που τον στιγμάτισε.

«Όσο μεγάλωνα όμως έλεγα πόσα παιδάκια είναι αυτά, πόσος κόσμος είναι αυτός που δεν γνώρισε έναν από τους γονείς του για να καταλάβουμε εμείς οι υπόλοιποι τον πόνο που έχουν. Δεν είναι εύκολο να το καταλάβουμε αφού το φαγητό αυτό εμείς δεν το φάγαμε. Βέβαια δεν είναι ό,τι καλύτερο για έναν άνθρωπο αλλά να που συμβαίνει».

«Δεν γινόταν να μείνω άλλο στο χωριό γιατί δεν μπορούσε ο πατέρας μου να τα βγάλει άλλο πέρα με πέντε παιδιά, που μείναμε εν ζωή γιατί είχαμε χάσει και έναν πιτσιρίκο όταν ήταν πέντε – έξι χρονών» πρόσθεσε, ακόμα, ο Γιώργος Μαργαρίτης στην εκπομπή της Δώρας Αναγνωστοπούλου στο MEGA.

Ηταν πάντοτε αριστερός;

«Να σου πω κάτι; Οι κεντρώοι με τους αριστερούς είναι κοντά, δεν είναι μακριά. Ήμουν εργάτης αρκετά χρόνια και νιώθω εργάτης, πού θα είμαι;» είπε ερωτηθείς αν ήταν πάντοτε αριστερός.

«Αλλά εγώ είμαι τραγουδιστής τώρα, όλων των Ελλήνων και δεν σου κρύβω, ότι έχω φίλους από όλα τα κόμματα και κάνουμε παρέα», είπε ο Γιώργος Μαργαρίτης μιλώντας για τις σχέσεις του με τις υπόλοιπες κομματικές παρατάξεις.

«Ρώτησα ποιος είναι, μου είπα φύγε – Ηταν φόνος κανονικός»

Μεταξύ άλλων ο Γ. Μαργαρίτης μίλησε και για μια τραγική στιγμή της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας, τη δολοφονία του Αλέκου Παναγούλη.

«Ήταν Πρωτομαγιά του 1976. Είχα σχολάσει το πρωί από το μαγαζί και όπως κάθε ημέρα έπαιρνα ένα ταξί και πήγαινα να… βγάλω τον καημό μου (σσ τον τζόγο). Στην Ομόνοια. Έτσι και εκείνο το πρωινό. Πήρα το ταξί από τη Γλυφάδα και κατεβαίνω. Παίρνω την Ηλιουπόλεως, έχει ένα παρκάκι εκεί, κοιτάζω αριστερά που είχα την καβάτζα, είδα κάποιους ανθρώπους μαζεμένους, δίπλα στην καβάτζα και είχε και χωροφυλακή και λέω του ταξιτζή κάνε μια στάση εδώ. Περνάω απέναντι από την Ηλιουπόλεως και πάω στη Βουλιαγμένης. Και κοιτάζω και βλέπω ένα αμάξι, σε μια ράμπα, χωμένο μέσα και ρωτάω – εγώ δεν ήμουν γνωστός τότε – τους χωροφύλακες: »τι είναι ρε παιδιά; ποιος είναι; πώς έγινε» και μου λέει ένας »άντε ρε φύγε από εδώ ακόμα δεν ξέρουμε εμείς ποιος είναι, εσύ θες να το μάθεις;». Πραγματικά, έφυγα, δεν πήγα ούτε στην καβάτζα εγώ. Ήμουν στους δέκα πρώτους. Την άλλη μέρα έμαθα από τα ραδιόφωνα και εφημερίδες πως αυτός ήταν ο Αλέκος ο Παναγούλης. Αυτό ήταν φόνος κανονικός. Είδα πως ήταν το αυτοκίνητο… Αφού η Βουλιαγμένης πάει ευθεία, πώς είναι δυνατόν να στρίψει έτσι και να πέσει στη ράμπα;».

Με την Δώρα για πατσά

Κατά την διάρκεια του οδοιπορικού ο Γιώργο Μαργαρίτης πήγε την παρουσιάστρια της εκπομπής Δώρα Αναγνωστοπούλου και για πατσά.

«Εκείνα τα χρόνια μόλις τελειώναμε από τα μαγαζιά, και ο κόσμος και οι μουσικοί και οι τραγουδιστές όλοι περνούσαμε από την Ομόνοια και πηγαίναμε για την αγορά. Εκεί μέσα στην αγορά υπήρχε ένα μεγάλο και γνωστό πατσατζίδικο, του Παπανδρέου. Πού να χωρέσει τόσος κόσμος, μετά άνοιξαν άλλα δυο, τρία, τέσσερα. Εντάξει, το πατσαδάκι είναι άλλο πράγμα, είναι βάλσαμο, βέβαια, και μάλιστα πρωί, άλλο πράγμα», αφηγήθηκε ο τραγουδιστής.

Αποκάλυψε επίσης ένα περιστατικό από τα παλιά: «Την ώρα που ήρθε η σειρά μου, κάποιος μου έδωσε μια γαρδένια. Βλέπω στο κεντρικό τραπέζι τη μεγάλη μας Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Ζωή Λάσκαρη. Φέρνω μια βόλτα, λέω το πρώτο τραγούδι, το δεύτερο, το τρίτο, έχω μαζί μου τη γαρδένια, και δε μου πήγε το μυαλό μου να πω ‘ρε παιδιά φέρτε τα λουλούδια όλα να πούμε’. Και αισθάνθηκα άσχημα μετά, αφού δίνω τη γαρδένια στη Λάσκαρη, με χειροκρότησαν και οι δύο, πήγα παραπέρα και λέω ‘τι έκανα, τι να λέει τώρα η Αλίκη μας, δεν της έδωσα μια γαρδένια’. Και όταν είχε φύγει από κοντά μας η Αλίκη βρισκόμουν με τη Ζωή, της έλεγα θυμάσαι τη γαρδένια, και μου έλεγε δεν πειράζει ρε Γιώργο».

Μίλησε ακόμα για τον εθισμό του στον τζόγο, που όπως ομολόγησε για μια δεκαετία τον έκανε ό,τι ήθελε: «Βρήκα τη δύναμη μετά από μια δεκαετία που με έκανε ό,τι ήθελε ο τζόγος. Βέβαια, δεν είναι κακό να παίζεις. Σήμερα τα χάνω εγώ, τα παίρνεις εσύ. Αύριο τα χάνεις εσύ, τα παίρνω εγώ. Αυτό συνέβαινε. Αλλά δε σε άφηνε να ανοίξεις τα φτερά σου, να κοιτάξεις κάτι άλλο».