Τις ημέρες που κορυφωνόταν η συζήτηση και η αντιπαράθεση για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Γιώργο Ζαχαριάδη, τον επί 40 χρόνια ανταποκριτή των «Νέων» και του «Βήματος» στα Δωδεκάνησα. «Μήπως θα πρέπει να θυμίσουμε τι έγινε στην Τήλο το 2008 και ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές του;» Ήταν μια θαυμάσια ιδέα.
Τι έγινε στην Τήλο το 2008; Ο αξέχαστος δήμαρχος του νησιού, ο Τάσος Αλιφέρης, τέλεσε τους γάμους δύο γυναικών και δύο ανδρών τονίζοντας ότι «είναι γελοίο το λίκνο της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να αρνείται στους ομοφυλόφιλους ίσα δικαιώματα και προνόμια.»
Ήταν μια πράξη που δεν επέφερε κανένα νομικό αποτέλεσμα αλλά ήταν ενδεικτική της τάσης των στελεχών του ΠαΣοΚ να ρίχνουν, στα κοινωνικά ζητήματα, «την μπάλα μπροστά». Για την ιστορία, ας καταγραφεί ότι ο Τ. Αλιφέρης ήταν στέλεχος του ΠαΣοΚ. Και ότι μάρτυρες σε εκείνο το γάμο ήταν τρία στελέχη της νεολαίας του ΠαΣοΚ.
Ας φύγουμε από το 2008 και ας πάμε σε πιο μακρινά χρόνια. Στο 1982 και στο 1983. Τότε που οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου προχώρησαν σε μια επανάσταση στο οικογενειακό δίκαιο.
Τον χαρακτηρισμό επανάσταση τον δανείζομαι από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έτσι χαρακτήρισε ο Πρωθυπουργός εκείνες τις αλλαγές. Και προς τιμήν του, έστω και μερικές δεκαετίες αργότερα, αναγνώρισε ότι η στάση της ΝΔ δεν ήταν αυτή που έπρεπε να είναι.
Καταψήφισε, τότε, η ΝΔ, τις αλλαγές εκείνες. Καταψήφισε ρυθμίσεις που τότε φαινόντουσαν ακραίες αλλά σήμερα θεωρούνται αυτονόητες. Γιατί η συντηρητική παράταξη δεν καταψήφισε μόνο τον πολιτικό γάμο. Δεν ψήφισε, μεταξύ άλλων, την κατάργηση του θεσμού της προίκας, το δικαίωμα των γυναικών να διατηρούν το επώνυμο τους μετά το γάμο και το κυριότερο: την ποινικοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας. Την λογική «γυναίκα μου είναι ότι θέλω την κάνω».
Ξαναμπαίνουμε στη χρονομηχανή και φτάνουμε στο 2002. Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη ψήφισε την παρένθετη μητρότητα. Ήταν κάτι πρωτοποριακό για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας. Συμπέρασμα; Όλες οι μεγάλες αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο είχαν τη σφραγίδα των κυβερνήσεων του ΠαΣοΚ. Όταν λέμε όλες, εννοούμε όλες; Όχι. Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια είχε τη σφραγίδα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Πέρασε από τη Βουλή και με τις ψήφους των βουλευτών του ΠαΣοΚ.
Όλο αυτό το ταξίδι στο χρόνο δείχνει ότι ορισμένα μηνύματα που εκπέμπονται από τη Χαριλάου Τρικούπη, δεν φαίνεται να λαμβάνουν υπόψη τους την παρακαταθήκη των κυβερνήσεων του ΠαΣοΚ. Ο Ν. Ανδρουλάκης έχει ξεκαθαρίσει ότι το κόμμα του θα ψηφίσει τις ρυθμίσεις που φέρνει η κυβέρνηση της ΝΔ. Και σωστά δεν θέτει κομματική πειθαρχία, είναι αχρείαστη σε ζητήματα που αφορούν αξιακούς κώδικες.
Αχρείαστες, όμως είναι και οι δηλώσεις για τα κορδόνια του Πρωθυπουργού και ακατανόητο το μήνυμα ότι «δεν θα κάνουμε εύκολη τη ζωή του Μητσοτάκη». Δηλαδή; Πως θα γίνει δύσκολη η ζωή του Μητσοτάκη; Δεν βλέπω πολλούς τρόπους παρά μόνο έναν. Να μην περάσουν οι ρυθμίσεις από τη Βουλή. Αλλά από τη στιγμή που το ΠαΣοΚ θα ψηφίσει τις ρυθμίσεις, τι νόημα έχουν αυτές οι κορώνες; Περνάνε μηνύματα ή θολώνουν το στίγμα της Χαριλάου Τρικούπη;
Είναι ξεκάθαρο ότι στο θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών ο Πρωθυπουργός «παίζει» εκ του ασφαλούς. Γνωρίζει ότι οι απώλειες που θα υπάρχουν από τους βουλευτές του, που είτε θα καταψηφίσουν είτε θα επιλέξουν την αποχή που τους υπέδειξε, θα καλυφθούν από τις ψήφους των βουλευτών άλλων κομμάτων.
Και είναι επίσης ξεκάθαρο ότι δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να κάνει δύσκολη τη ζωή της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει στα μέτωπα που, ήδη, έχει γίνει δύσκολη η ζωή των πολιτών. Είναι πολλά και το πεδίο δόξης είναι λαμπρό.
