Χειμώνας, κρύο, ευκαιρία για χουχούλιασμα στο σπίτι, βλέποντας τηλεόραση αγκαλιά με την κουβέρτα. Επρεπε να φτάσουμε στα μισά του Ιανουαρίου σχεδόν για να χαρούμε για λίγο αυτές τις μικρές, χειμωνιάτικες απολαύσεις.

Προσωπικά, βρήκα την ευκαιρία να δω κατά την προηγούμενη κρύα -για τα φετινά δεδομένα- εβδομάδα το καινούριο σταντ απ του Ρίκι Ζερβέ με τον χαρακτηριστικό τίτλο Αρμαγεδδών. Γνωστός για την άρνησή του να υποταχθεί στην «τυραννία» της πολιτικής ορθότητας, ο κωμικός προέταξε ακόμα μια φορά την ελευθερία τού να κάνουμε πλάκα ως απελευθέρωση από την τραγική πραγματικότητα που ζούμε. Κι ας στρέφεται αυτή η ελευθερία απέναντι σε μειονότητες και γενικά ομάδες που δεν μπορούν να αντιδράσουν ούτε στην πραγματικότητα ούτε στην πλάκα.

Ενα από τα βασικά θέματα του σόου είναι και η κλιματική αλλαγή, την οποία ο Ζερβέ ξεπετά ως ακόμα μια προσπάθεια να επιβληθούν τύψεις στο άτομο μέσω μιας υποκριτικής ατομικής ευθύνης. Ο ίδιος, τόνισε, αντιδρώντας σ’ αυτό, ότι τραβάει διαδοχικά και τα 18 καζανάκια στις τουαλέτες του σπιτιού του. Αστείο πραγματικά να επιδεικνύεις ταυτόχρονα το προνόμιο του πλούτου μαζί με την ελευθερία του «δεν μου καίγεται καρφί».

Γυρίζοντας πίσω σχεδόν 250 χρόνια, ήταν Ιανουάριος του 1773 όταν ο εξερευνητής Τζέιμς Κουκ ολοκλήρωνε τον περίπλου της Ανταρκτικής. Τραγική ειρωνεία: τα στρώματα πάγου εμποδίζοντάς τον να φτάσει στην ακτή και να δει στεριά τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει άλλη ήπειρος εκεί. Η Ανταρκτική έμεινε κρυμμένο μυστικό μέχρι τα μέσα του επόμενου αιώνα. Ο Κουκ τα πήγαινε καλά με τους πάγους. Διόλου τυχαία στο επόμενο ταξίδι έβαλε πλώρη για τον άλλο πόλο, ανακαλύπτοντας τον Βερίγγειο Πορθμό και φθάνοντας στην Αρκτική. Με ενθουσιάζει αυτή η δίψα του ανθρώπου για ανακάλυψη. Η ανακάλυψη και η γνώση «μικραίνουν» τον τρομακτικό κόσμο του αγνώστου και τον φέρνουν στα μέτρα μας. Δυστυχώς όμως αυτή η απομάγευση του άγνωστου και απειλητικού κόσμου οδηγεί σε μια εκμετάλλευσή του που τον μικραίνει και κυριολεκτικά. Τα εμπόδια προς την Ανταρκτική δεν υπάρχουν πια, ούτε κι οι πάγοι στην ίδια ποσότητα. Η γνώση μας αναπτύσσεται ολέθρια. Οταν δεν φοβόμαστε, καταστρέφουμε.

Πάντως, αξίζει να αφήσετε τον καναπέ και την κουβέρτα για μια συγκλονιστική ταινία που παίζεται ακόμα στους κινηματογράφους: τη Ζώνη ενδιαφέροντος. Η υπόθεση ξενίζει, για να μην πω σοκάρει: Ο ναζιστής Ρούντολφ Ες ζει αρμονικά με την οικογένεια του πλάι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Ολοι τους ξέρουν τι γίνεται πίσω από τον ψηλό φράχτη της αυλής τους, αλλά ούτε τους νοιάζει ούτε τους χαλάει τη ζαχαρένια. Ο συγκλονισμός προκύπτει από αυτή την ηρεμία πλάι στην καταστροφή. Γιατί όμως; Γιατί πιστεύουμε ότι είναι η άγνοια αυτή που ανέχεται το κακό; Γιατί πιστεύουμε πως αν κάποιος μάθει κάτι, αυτή η γνώση θα τον κινητοποιήσει; Ισα ίσα. Επανέρχομαι και πάλι στο κλίμα, χωρίς καμία πρόθεση σχετικοποίησης του Ολοκαυτώματος. Ξέρουμε ότι ο πλανήτης υπερθερμαίνεται. Προτιμάμε ωστόσο να ζούμε στο λίγο παραπάνω ζεστό σπίτι μας κάνοντας ότι δεν βλέπουμε αυτά που γίνονται πιο δίπλα: τις πλημμύρες, τις φονικές πυρκαγιές, τα ακραία φυσικά φαινόμενα. Δεν αγνοούμε τίποτα και αυτό μας κάνει απόλυτα μοντέρνους. Γιατί το νέο τρεντ του κυνισμού σήμερα είναι ότι το ξέρουμε, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να το αποτρέψουμε. Ισα ίσα, για να μη μας την πολυλένε οι της πολιτικής ορθότητας, της προστασίας του περιβάλλοντος και λοιποί βαρετοί τύποι, τραβάμε και κανένα καζανάκι παραπάνω.