Αυτές τις ημέρες μονοπωλεί την επικαιρότητα ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, ένα ζήτημα το οποίο προκάλεσε πλήθος αναταράξεων στις πολιτικές δυνάμεις.
Ενδεχομένως ο άξονας του ενδιαφέροντος να μετατοπιστεί κατά τι με την κατάθεση του νομοσχεδίου για την επιστολική ψήφο ως συνέχεια της διευκόλυνσης μερίδας πολιτών, ανάμεσα στους οποίους είναι και οι «εξόριστοι» εκλογικά ομογενείς, να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία.
Ασφαλώς καμία συζήτηση δεν είναι περιττή. Ο δημόσιος διάλογος είναι ζωτικό στοιχείο της δημοκρατίας.
Δεν μπορεί να μην παρατηρήσει ωστόσο κανείς ότι και τα δυο ζητήματα, για τα οποία έχει γίνει και εξακολουθεί να γίνεται τόσος λόγος στη χώρα μας, αφορούν επί της ουσίας πρακτικές που άλλες χώρες έχουν ενσωματώσει εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν ανακαλύπτουμε συνεπώς την Αμερική ούτε εάν αναγνωρίσουμε το ένα δικαίωμα ούτε εάν διευκολύνουμε το άλλο. Αντιθέτως, η δημοκρατία μας συγχρονίζεται με εκείνες τις δημοκρατίες, βασική φροντίδα των οποίων είναι η ισονομία και η ισοπολιτεία.
Αντικαθίσταται έτσι ένας αναχρονισμός από την ενσωμάτωση μιας διεθνούς εμπειρίας που κανέναν ιερό θεσμό και κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν αλλοίωσε.
Ας επιλέξουμε λοιπόν εάν θέλουμε μια δημοκρατία μεταξύ εκείνων που πρωτοπορούν ή ανάμεσα σε εκείνες που καθυστερούν.
Ενας τέτοιος δημόσιος διάλογος θα ήταν ενδεχομένως πολλαπλά ωφέλιμος. Διότι όπως προκύπτει εκ των πραγμάτων πολύς είναι ο λόγος που γίνεται για το τίποτα.
