Για όσους πιθανόν δεν το θυμούνται, ο δραματουργικός χρόνος της κλασικής περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας του Τζον Κάρπεντερ «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» (Escape from New York), παραγωγή του 1980, είναι το έτος 1997. Η Νέα Υόρκη εκείνης της ταινίας είναι ένα νησί – φυλακή, ένα Αλκατράζ εκατοντάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερο σε μέγεθος από το πραγματικό, στην κυριολεξία μια επίγεια κόλαση από την οποία αν δεν είσαι ο Κερτ Ράσελ στον ρόλο του Σνέικ Πλίσκεν, δεν θα καταφέρεις ποτέ να ξεφύγεις. Η Νέα Υόρκη ήταν όντως μια δύσκολη πόλη για να ζήσεις τo 1997, δεν ήταν όμως και η κόλαση που παρουσιάζει ο Κάρπεντερ, όσο γλαφυρή και αν είναι η ταινία του.
Το θέμα με τον κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας και δη εκείνον που έχει τη ματιά του στραμμένη προς το μέλλον είναι ότι όλα παίζονται στη τύχη. Εφόσον ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πως θα είναι όχι απλώς το μακρινό αύριο αλλά η επόμενη μέρα, η απόφαση να το παρουσιάσεις όπως το φαντάζεσαι προϋποθέτει αρκετά ρίσκα. Ακόμα και το «2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος» (1968) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ δεν μοιάζει με το 2001 που είδαμε στην πραγματικότητα εκείνη την χρονιά, σωστά;
Εξετάζοντας την δραματουργία κάποιων ταινιών που γυρίστηκαν πολύ πιο πριν από το 2024 που διαδραματίζονται, ένας θεατής θα βρεθεί μπροστά σε ιστορίες πέρα για πέρα πεσιμιστικές, στις οποίες, όμως, με λίγη προσπάθεια θα βρει κάποια πόρτα ανοιχτή για την αποφυγή του αδιεξόδου. Είναι ταινίες που ανεξαρτήτως ποιότητα, δηλώνουν κάποιες ανησυχίες. Στόχος των ανθρώπων που τις γύρισαν ήτα το έργο τους να ληφθεί (και) ως πρόκληση ή αν θέλετε ένας κώδωνας κινδύνου προτού χαθεί κάθε ελπίδα για τη συνέχιση του πολιτισμού. Φυσικά δεν εισακούστηκαν τότε, οπότε καλώς ή κακώς μπορούμε να τους θυμηθούμε τώρα.
Beyond the Time Barrier, 1960
Κατά την διάρκεια μιας δοκιμαστικής πτήσης της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας, ένας πιλότος (Ρόμπερτ Κλαρκ) θα βρεθεί σε έναν κυκλώνα που θα τον οδηγήσει σε μια χρονική περίοδο του μέλλοντος όπου θα διαπιστώσει ότι μια πανούκλα έχει φέρει σε αδιέξοδο τον παγκόσμιο πληθυσμό. Με δεδομένο ότι ο κανονικός δραματουργικός χρόνος της ιστορίας είναι το 1960 (η χρονιά παραγωγής της ταινίας), η ιδέα και μόνο ο χρόνος του μέλλοντος να είναι το 2024 την κάνει προφητική διότι σήμερα, η ανθρωπότητα πλήττεται από δεκάδες αρρώστιες, πόσο μάλλον με τον ιό Covid 19 που εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί. Διόλου τυχαία το φιλμ έχει την υπογραφή του Εντγκαρ Ούλμερ, η καριέρα του οποίου συνδέθηκε με μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά B movies των δεκαετιών 1940 και 1950, στα οποία το Detour» έχει την κυρίαρχη θέση.
A Boy and His Dog, 1975
Βρισκόμαστε στο έτος το 2024 και η Αμερική έχει ταφεί κάτω από ένα βαθύ κάλυμμα ραδιενεργής σκόνης. Στην επιφάνεια, περιπλανώμενες συμμορίες αλληλοσκοτώνονται για γυναίκες και κονσερβοποιημένα προϊόντα. Και μέσα σε αυτό το απόλυτο χάος, ένας νεαρός βιαστής (Ντον Τζόνσον) που περιπλανιέται στην έρημο μαζί με τον σκύλο του, Μπλαντ, με τον οποίο έχει τηλεπάθεια, θα πέσει στην φάκα όταν το παραλίγο επόμενο θύμα του τον παρασύρει σε μια υπόγεια όαση η οποία στην πραγματικότητα είναι ένας χώρος αναπαραγωγής με ηλεκτροεκσπερμάτωση! Δύσκολο να δεχθούμε στα σοβαρά όλη αυτή την κατάσταση που συν τοις άλλοις είναι υπογείως κωμική, πάντως η ταινία του ηθοποιού Λ. Κιου Τζόουνς (η μόνη που σκηνοθέτησε) έχει αποκτήσει cult χαρακτήρα για την οπτική του μέλλοντος που περιγράφει μέσα φυσικά από το πρίσμα των θολών seventies που γυρίστηκε.
Χαϊλάντερ 2 – Η επιστροφή/ Highlander II: The Quickening, 1991
Σε αυτό sequel της κλασικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας παραγωγής 1986 του ιδίου σκηνοθέτη, Ράσελ Μαλκάχι, η Γη έχει βυθιστεί σε μια κατάσταση παρατεταμένου σκότους, ακραίας αλλά βιώσιμης ζέστης και καταπιεστικής υγρασίας. Και σαν να μην έφταναν αυτά η άθλια εταιρεία κολοσσός Shield Corporation έχει καταλάβει την ιδιοκτησία της ασπίδας προστασίας κατά του όζοντος καταπιεζοντας τον κοσμάκη με βαριά φορολογία σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Οπότε ο αθάνατος Κόνορ (Κρίστοφερ Λάμπερτ) που είχε συμβάλει στην κατασκευή της παγκόσμιας ενεργειακής ασπίδας για την αντικατάσταση της φθαρμένης στιβάδας του όζοντος αναλαμβάνει δράση. Αν και ελπίζεις η δράση να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να μπουν επιτέλους οι τίτλοι τέλους ο προβληματισμός της ταινίας δεν είναι καθόλου άστοχος κρίνοντας από το τι συμβαίνει σήμερα με την αλλαγή του περιβάλλοντος.
Η ταξιαρχία των λύκων/ Inrang, 2018
Σε αυτή την περίπτωση, οι «καυτές» σχέσεις ανάμεσα στην Βόρεια και τη Νότια Κορέα, τροφοδοτούν μια light action ψυχαγωγία, βασισμένη μάλιστα σε γιαπωνέζικο anime στο οποίο οι εσωτερικές εντάσεις αναγκάζουν την Ιαπωνία να επαναστρατιωτικοποιηθεί, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία να λαμβάνουν μέτρα επιβολής της τάξης και τη Νότιο με τη Βόρεια Κορέα να επανενώνονται για να εδραιώσουν τη δύναμή τους. Τοποθετημένη στο μακρινό μέλλον, η ταινία του Κιμ Τζέ Γουν φαντάζεται την Βόρεια και τη Νότια Κορέα να συμφωνούν στην δημιουργία μιας κοινής κυβέρνησης (η οποία μάλιστα προετοιμαζόταν εδώ και επτά χρόνια) και η πλοκή επικεντρώνεται στις πολιτικές εξεγέρσεις ανάμεσα στις αντίπαλες πλευρές που φυσικά θα φτάσουν στο απροχώρητο για να δημιουργηθεί μια ειδική αστυνομική μονάδα αδίστακτων μισθοφόρων προκειμένου να μπει τέλος στο χάος που έχει δημιουργηθεί.
Οι τελευταίες ημέρες του αμερικανικού εγκλήματος/ The Last Days of American Crime, 2020
H ταινία του Ολιβιέ Μεγακτόν, δημιουργού επιτυχιών όπως το Transporter 2», η «Αρπαγή 2» και η «Κολομπιάνα», διαδραματίζεται σε ένα χαοτικό εγγύς μέλλον, στο οποίο ως τελική απάντηση στην τρομοκρατία και το έγκλημα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ σχεδιάζει να εκπέμψει ένα σήμα που θα καθιστά αδύνατο για κανέναν να διαπράξει εν γνώσει του παράνομες πράξεις. Και αυτό δίνει ελάχιστο χρόνο σε μια ομάδα εγκληματιών, συμπεριλαμβανομένου του Εντγκαρ Ραμίρεζ και του Μάικλ Πιτ, για να διαπράξει μια ληστεία δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι δημιουργοί αυτής της ταινίας που στηρίζεται σε graphic novel φαίνεται ότι πιστεύουν ότι η η επιβολή νόμου που ελέγχει τους «ελεύθερους» πολίτες μέσω «εγκεφαλικού βιασμού» είναι καλό πράγμα. Είναι άραγε; Πολύ αμφιβάλλουμε.
