Με τη συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση και όσα δήλωσε για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, ο Πρωθυπουργός έθεσε ένα διπλό πλαίσιο.
Το πρώτο αφορά στην ουσία της αναγνώρισης του δικαιώματος. Στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι να θεσμοθετηθεί ο πολιτικός γάμος με το απορρέον δικαίωμα στην τεκνοθεσία, ενώ δεν αλλάζουν οι όροι και οι προϋποθέσεις της παρένθετης κύησης ούτε υιοθετούνται οι όροι «γονέας 1» και «γονέας 2».
Το δεύτερο πλαίσιο αφορά στη διαδικασία της αναγνώρισης. Ως προς αυτό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσέφερε τη διέξοδο της αποχής στους κυβερνητικούς βουλευτές, ενώ εμφανίστηκε πιο «απαιτητικός» από τους υπουργούς του, οι οποίοι καλούνται να θυσιάσουν τις προσωπικές τους πεποιθήσεις στο όνομα της βασικής αρχής που λέει ότι οι αποφάσεις ενός συλλογικού οργάνου, όπως είναι το υπουργικό συμβούλιο, δεσμεύουν τα μέλη του.
Αντιστοίχως, το πρώτο πλαίσιο συγχρονίζεται με μια κοινωνική πραγματικότητα που επιβάλλει τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου και την άρση διακρίσεων με βάση του σεξουαλικό προσανατολισμό.
Το δεύτερο, περιγράφει ένα πολιτικό περιβάλλον από το οποίο γίνεται σαφές πως η κυβέρνηση δεν διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την ψήφιση του νόμου που θα άρει αυτές ακριβώς τις διακρίσεις. Θα απαιτηθεί συνεπώς η συνδρομή των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Θα ήταν θλιβερό η διαδικασία να υπερισχύσει της ουσίας και η αιώνια μάχη συντήρησης – προόδου, που στις δημοκρατίες εκδηλώνεται σε πλήθος κοινωνικών ζητημάτων, να εκφυλιστεί σε μια διαμάχη πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Ο «γάμος για όλους» δεν είναι δικαίωμα στα ρύζια και στα κουφέτα, αλλά ένα θεμελιώδες βήμα στην κατεύθυνση της ισότητας και της συμπερίληψης. Ως τέτοιο εντάσσεται στον πυρήνα των ατομικών δικαιωμάτων. Επί των οποίων δεν επιτρέπεται να στήνεται κανένας μικροπολιτικός καβγάς.
