Πλήρως αποστασιοποιημένες από το βέβηλο «λευκό» παρελθόν τους (βλέπε το σκάνδαλο που προέκυψε το 2021 όταν διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχαν καθόλου αφροαμερικάνοι ψηφοφόροι), οι φετινές Χρυσές Σφαίρες ξεκίνησαν με μεγάλες -συμπεριληπτικές πάντα- φιλοδοξίες.

Δεν αναφέρομαι μόνο στις δυο νέες κατηγορίες, για επιτυχία στο box office (με νικητή το Barbie) και για stand-up comedy (όπου, κατ’ εμέ, θα έπρεπε δικαιωματικά να καταλήξει στον Chris Rock για το έξοχο Selective Outrage και όχι στον Gervais για το «χλιαρό» Armageddon).

Δεν αναφέρομαι μόνο στην ριζική αλλαγή του ποιοι ψηφίζουν και πως, για ένα θεσμό που, μεταξύ μας, ο μοναδικός λόγος ύπαρξής του είναι ότι δίνει την ευκαιρία να βρεθούν σε ένα δωμάτιο ταυτόχρονα τηλεοπτικοί και κινηματογραφικοί σταρ.

Δεν αναφέρομαι μόνο στον «ethnic» παρουσιαστή, τον Φιλιπινέζικης καταγωγής Jo Koy, που -κατά γενική ομολογία- πάτωσε με την κοινοτυπία των αστείων του που κοινότυπα ξεστόμισε (ακόμη και αν έχει τη δικαιολογία ότι πήρε το gig τελευταία στιγμή). Με τις καλύτερες στιγμές της τελετής, καθόλου τυχαία,­­ να είναι unscriprted, όπως π.χ. το ρέψιμο του Kieran Culkin ή το κόκκινο (από κραγιόν) πρόσωπο του Cillian Murphy.

Αναφέρομαι σε όλα τα παραπάνω που μας οδήγησαν σε ένα βασικό συμπέρασμα. Ότι, όσο και αν έχουν αλλάξει σαν νοοτροπία οι «Χρυσές Σφαίρες», μόνο ο Ricky Gervais μπορεί να τις κάνει να μη μοιάζουν με νερόβραστη σούπα. Κυρίως επειδή μόνο αυτός έχει τόσο απέχθεια για το σινάφι προνομιούχων σουπερσταρ που μαζεύονται κάθε φορά από κάτω και μόνο αυτός τους φοβίζει για το τι τελικά πρόκειται να ξεστομίσει.

Ο κάπως φλύαρος θρίαμβος του Suceession

Όσον αφορά την ουσία του πράγματος, τα ίδια τα τηλεοπτικά βραβεία, οι Χρυσές Σφαίρες δεν έκρυβαν καμία, μα καμία, έκπληξη. Αγνοώντας για άλλη μια χρονιά αρκετά διαμαντάκια προς όφελος mainstream παραγωγών.

Συγκεκριμένα Καλύτερη Τηλεοπτική Σειρά-Δράμα αναδείχθηκε δικαίως το Succession στην τελευταία του σεζόν. Μονόδρομος αφού οι υπόλοιπες υποψηφιότητες ήταν εμφανώς χειρότερες (1923, The Crown, The Diplomat, The Last of Us, The Morning Show). Ναι, χειρότερες, το είπα και το εννοώ.

Το Succession θριάμβεψε επίσης στην κατηγορία Καλύτερη Αντρική Ερμηνεία-Δράμα, με τον Kieran Culkin να κλέβει την παράσταση, όπως μόνο αυτός ξέρει να κάνει.  Αν και, τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση, είχε αξιοπρεπή εσωτερικό (Brian Cox, Succession / Jeremy Strong, Succession) και εξωτερικό ανταγωνισμό (Gary Oldman, Slow Horses).

Το ίδιο που συνέβη και στην κατηγορία Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία-Δράμα, με την Sarah Snook δικαίως να σηκώνει το βραβείο. Αν και εδώ τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αφού τόσο η Helen Mirren (1923) όσο και η Emma Stone (The Curse) θα μπορούσαν μια χαρά να είχαν κάνει τη διαφορά. Μεταξύ μας, η Emma Stone ήταν καλύτερη στο The Curse από ότι στο Poor Things του Λάνθιμου. Αλλά αυτό είναι κάτι που μοιάζει ιερόσυλο και σχεδόν αντεθνικό να υποστηρίξεις δημόσια.

Εκεί που το θέμα με το Succession έγινε εντελώς «λύσσα» πλέον ήταν στην κατηγορία Καλύτερη Αντρική Ερμηνεία για Β’  Ρόλο, όπου ναι μεν σωστά ο -σύζυγος/ ήρωας της εργατικής τάξης Matthew Macfadyen (Succession) ξεπέρασε τον εσωτερικό ανταγωνισμό των Alan Ruck (Succession) και Alexander Skarsgård (Succession), αλλά προσωπικά θα το έδινα με κλειστά μάτια στον «ξάδελφο» Ebon Moss-Bachrach (The Bear), ειδικά μετά το επεισόδιο στο fine dining εστιατόριο. Ενώ, για πρώτη φορά ως τώρα, και οι υπόλοιπες υποψηφιότητες υπήρξαν αδιαφιλονίκητα σωστές (Billy Crudup, The Morning Show & James Marsden, Jury Duty).

The Bear: Συνταγή επιτυχίας με 3 βραβεία

Από την άλλη, θα μου πεις, πόσες ακόμη Χρυσές Σφαίρες να κερδίσει το The Bear από τη στιγμή που ήδη σωστά βραβεύτηκε ως Καλύτερη Τηλεοπτική σειρά-Μιούζικαλ ή Κωμωδία; Εκεί που δικαίως ήταν επίσης υποψήφια τα Abbott Elementary, Barry και Jury Duty (η πιο υποτιμημένη σειρά της χρονιάς-αν και στη δική μας λίστα με τις καλύτερες σειρές του 2023 είναι εντός) και από «συνήθεια» / τιμής ένεκεν τα Only Murders in the Building και Ted Lasso.

Ενώ προφανώς και δικαίως νικητής στην κατηγορία Καλύτερη Αντρική Ερμηνεία για Τηλεοπτική Σειρά-Μιούζικαλ ή Κωμωδία ήταν ο Jeremy Allen White (The Bear). Μια κατηγορία όπου, αν δεις τις υπόλοιπες υποψηφιότητες (Steve Martin, Only Murders in the Building / Jason Segel, Shrinking /  Martin Short, Only Murders in the Building /Jason Sudeikis, Ted Lasso), οφείλεις να συμφωνήσεις ότι ουσιαστικά έπαιζε χωρίς αντίπαλο.

O Ebon Moss-Bachrach θα μου έκανε πιο λογική επιλογή σε σχέση με την συμπρωταγωνίστρια του στο The Bear, Ayo Edebiri. | REUTERS/Mario Anzuoni

Απλώς, φέτος, ο Ebon Moss-Bachrach θα μου έκανε πιο λογική επιλογή σε σχέση με την συμπρωταγωνίστρια του στο The Bear, Ayo Edebiri. H οποία και κέρδισε στην κατηγορία Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία για Τηλεοπτική Σειρά-Μιούζικαλ ή Κωμωδία. Εκεί που προσωπικά θα έβλεπα περισσότερο τις -συνυποψήφιές της- Quinta Brunson (Abbott Elementary) και Natasha Lyonne (Poker Face).

Μπιφ για το Beef και τα «διαμαντάκια» που αγνοήθηκαν

Εξίσου προβλεπόμενα εξελίχθηκαν τα πράγματα και στις 3 κατηγορίες όπου κέρδισε το Beef. Συγκεκριμένα το Καλύτερη Limited Σειρά ή τηλεταινία, Καλύτερη Αντρική Ερμηνεία σε Limited Σειρά (Steven Yeun) ή τηλεταινία και Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία σε Limited Σειρά ή τηλεταινία (Ali Wong). Το ξέρω ότι ανήκω στη μειοψηφία, αλλά προσωπικά έχω μπιφ με το Beef. Δεν με ενθουσίασε με αποτέλεσμα να προτιμούσα αντίστοιχα να δω ως νικητές το υποτιμημένο Lessons in Chemistry και την πρωταγωνίστριά του Brie Larson (έξοχη εδώ-καμία σχέση με ότι μας έδειξε στο κινηματογραφικό The Marvels) ή τουλάχιστον την Elizabeth Olsen ως νοικοκυρά από την κόλαση στο Love & Death. Ειδική μνεία στον David Oyelowo (Lawmen: Bass Reeves) που απέδειξε ότι μια χαρά μπορεί να κρατήσει μια σειρά πάνω του.

Τι μένει για το τέλος; Ένα respect στην Elizabeth Debicki (The Crown) νικήτρια της πιο δύσκολης κατηγορίας των βραβείων, αυτή της Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνεία για Β’  Ρόλο. Εκεί που οποιαδήποτε, μα οποιαδήποτε άλλη και να κέρδιζε ( Abby Elliott, The Bear/  Christina Ricci, Yellowjackets / J. Smith-Cameron, Succession/ Meryl Streep, Only Murders in the Building/  Hannah Waddingham, Ted Lasso) πάλι με χαρά θα την χειροκροτάγαμε.