Τhe Doors: To δισκογραφικό ντεμπούτο του θρυλικού συγκροτήματος

Στις 4 Ιανουαρίου 1967 οι Doors κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ. Τίτλος: το όνομα του συγκροτήματος, «The Doors».  Στο εξώφυλλο κυριαρχεί το πορτραίτο του τραγουδιστή, στιχουργού και ηγέτη τους, Τζιμ Μόρισον.

Τo BBC υποδέχθηκε την πρώτη δισκογραφική προσπάθεια των Doors με τα παρακάτω λόγια: «Το ομώνυμο ντεμπούτο των Doors πήγε την popular μουσική σε περιοχές που προηγουμένως θεωρούνταν αδύνατο να φτάσει κανείς. Η υποκίνηση για να επεκταθεί το συνειδητό μας με το εναρκτήριο «Break on Through» ήταν μόνο η αρχή της εμπρηστικής του ατζέντας».

Θεατρικότητα

Όπως γράφει η Τόνια Καράλη στο «ΒΗΜΑ» της 14ης Αυγούστου 1971, «[Ο Τζιμ Μόρισον] μαζί με άλλους τρεις δημιουργεί τους Doors, συγκρότημα που έμελλε να παίξη σημαντικώτατο ρόλο στη “Rock’n roll revolution”.

»Με την εμφάνισή τους αρχίζει ν’ αναφέρεται ο όρος “θέατρο-ροκ”, την οποία “θεατρικότητά” του όμως, την οφείλει το συγκρότημα, όχι τόσο στην όλη του σκηνική συμπεριφορά, όσο στο περιεχόμενο των τραγουδιών, στο λόγο, πρωταρχικό στοιχείο των συνθέσεων του Μόρρισον.

» “Ποιητής του ροκ”, “διεστραμμένος άγγελος”, “βιβλικός προφήτης”, είναι μερικοί από τους πολλούς χαρακτηρισμούς που δόθηκαν κατά καιρούς στον “Big Jim”».

Ο Σάκης Δημητρακόπουλος γράφει στο «ΒΗΜΑ» της 25ης Νοεμβρίου 2006 για το ντεμπούτο των Doors:

«Παρατηρώντας κανείς τη φωτογραφία που κοσμεί το εξώφυλλο από το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ των Doors αντιλαμβάνεται ακοή και σήμερα το πόσο ξεχωριστός ήταν ο Τζιμ Μόρισον αλλά και τον ηγετικό ρόλο που έπαιξε στο συγκρότημα,με το πρόσωπό του να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο σε σχέση με τους λοιπούς του κουαρτέτου.

»Ήταν μία ηθελημένη κίνηση της εταιρείας του, Elektra, προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο ίνδαλμα και όπως φαίνεται εκ των υστέρων τα πήγε περίφημα. (…)

»Ακούγοντας ξανά το “The Doors” δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι τίποτε δεν μοιάζει συνηθισμένο στο καλιφορνέζικο συγκρότημα. Σε ένα γενικευμένο ξέσπασμα της ροκ μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του ’60, λόγω της βρετανικής έκρηξης με τους Μπιτλς, τους Ρόλινγκ Στόουνς και τους Who από τη μία, αλλά και της επιρροής της ψυχεδελικής σκηνής του Σαν Φρανσίσκο από την άλλη, οι Doors διάλεξαν έναν εντελώς δικό τους δρόμο, τον οποίο και δεν ακολούθησε κανείς στη συνέχεια.

»Ενώ οι περισσότεροι προτιμούσαν έναν περισσότερο αποδεκτό ήχο βασισμένο στα μπλουζ, αυτοί συνδύασαν το αγαπητό “μαύρο” ιδίωμα με το καμπαρέ. Δεν ήταν καν ορθός ο τρόπος με τον οποίο παρήγαγαν τον τόσο αναγνωρίσιμο ήχο τους, αφού στη θέση του μπάσου τον ρυθμό κρατούσαν τα κίμπορντς.

Τζιμ Μόρισον

»Το κυριότερο όμως συστατικό τόσο της επιτυχίας τους όσο και της μοναδικότητάς τους ήταν η παρουσία του Τζιμ Μόρισον. Ποτέ ξανά δεν εμφανίστηκε στη σκηνή ένας τόσο δυναμικός και σεξουαλικά δονούμενος περφόρμερ-ποιητής που να εξουσιάζει και να κατευθύνει με τέτοια ένταση στο κοινό.

Τα πρώτα τραγούδια

»Με το “The Doors” αντιληφθήκαμε αμέσως το μεγαλείο τους μέσα από επιτυχίες όπως ήταν το “Light My Fire” και το “Break on Through (To the Other Side)” αλλά και πόσο περιπετειώδεις ήταν με τη διασκευή στο “Alabama Song” του Κουρτ Βάιλ.

»Την ισορροπία επανέφεραν με την άλλη γοητευική διασκευή στο μπλουζ αριστούργημα “Back Door Man” του Γιουίλι Ντίξον, γνωστό από την εκπληκτική ερμηνεία του Χάουλιν’ Γουλφ.

»Άλλα ανέδειξαν την ικανότητά τους να δημιουργούν τραγούδια τα οποία μένουν στον χρόνο μέσα από το επικό “The End”, το οποίο έγινε αργότερα ακόμη πιο γνωστό από τη χρήση του στην ταινία “Αποκάλυψη Τώρα” του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

»Καταλάβαμε επίσης γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ τα μέλη του γκρουπ να δράσουν ξεχωριστά. Ήταν για κάποιον λόγο όλοι απαραίτητοι. Ο δυναμισμός του Μόρισον, τα πλήκτρα του Ρέι Μάνζαρεκ, η κιθάρα του Ρόμπι Κρίγκερ και τα κρουστά του Τζον Ντένζμορ. (…)

Οι στίχοι του Τζιμ Μόρισον

»Αυτό όμως που στοίχειωσε τις ψυχές των οπαδών του όλα αυτά τα χρόνια ήταν η στιχουργική του Τζιμ Μόρισον. Λάτρης των ποιημάτων του Ρεμπώ, ο Μόρισον μίλησε για τη γενιά του σε πρώτο πρόσωπο αποφεύγοντας να συμμεριστεί την άποψη των Ρόλινγκ Στόουνς οι οποίοι μιλούσαν για επανάσταση στο “Street Fighting Man”, ή ακόμη και τους Jefferson Airplane που πίστευαν ότι η επανάσταση γινόταν ήδη στους δρόμους τις έντονες ημέρες στα τέλη της δεκαετίας του ’60.

“Δεν μιλώ για επανάσταση. Δεν απαιτώ να βγούμε στους δρόμους. Θέλω απλά να περνάμε καλά, κάτι που δεν συμβαίνει στη γενιά μου” έλεγε χαρακτηριστικά ο Μόρισον το 1967.

»Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και τα υπόλοιπα άλμπουμ των Doors ως το περίφημο “L.A. Woman” αφήνοντας απλά την Ιστορία να τους τοποθετήσει εκεί που τους πρέπει, κι εμάς τους υπόλοιπους να εμμένουμε στην παραμικρή λεπτομέρεια από το μυστήριο που τους τύλιγε».