«Ενας θάνατος είναι τραγωδία, χίλιοι θάνατοι είναι στατιστική».
Η φράση αποδίδεται στον Ιωσήφ Στάλιν, οι επιδόσεις του οποίου στην επιστήμη της Στατιστικής ελάχιστα απασχόλησαν στο παρελθόν κάποιους από εκείνους που σήμερα είναι με τον «άνθρωπο», την «παγκόσμια ειρήνη» και τα «δίκαια των λαών».
Ακόμη κι έτσι, σήμερα θα συμφωνούσαμε πως τραγωδία είναι οι χιλιάδες θάνατοι αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας. Την ίδια ώρα, ο θάνατος του Σάλεχ αλ Αρούρι, δεύτερου στην ιεραρχία της Χαμάς που έπεσε νεκρός από επίθεση ισραηλινών drones στον Λίβανο, δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί στατιστικό μέγεθος.
Το ερώτημα που τίθεται επομένως είναι εάν ο δικός του θάνατος θα αποδυναμώσει σε τέτοιο βαθμό τη Χαμάς ώστε να ανοίξει ένα παράθυρο διεξόδου στην κρίση που σοβεί στην πολύπαθη περιοχή.
Ή εάν, αντίθετα, ένα χτύπημα που αποτελεί πλήγμα τόσο για τη Χεζμπολάχ όσο και για το Ιράν θα οδηγήσει σε ευρύτερη ανάφλεξη και – συνεκδοχικά – σε ακόμη μεγαλύτερη τραγωδία.
Το βέβαιο είναι πως ούτε η Χαμάς ούτε η Χεζμπολάχ μπορούν να αποτελέσουν μέρος της εξίσωσης και οποιουδήποτε σχεδίου ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή.
Κανένας δεν συνδιαλέγεται με οποιονδήποτε επιδιώκει τον πλήρη αφανισμό του από τον χάρτη και θέλει να ζήσει τον δικό του στατιστικό θρίαμβο επί εκατομμυρίων ισραηλινών αμάχων.
Από αυτήν την άποψη, ο θάνατος του Αλ Αρούρι είναι ένα στοίχημα. Το οποίο εάν κερδηθεί θα μπορούσε να σημάνει την αρχή του τέλους για την εξελισσόμενη τραγωδία.
